12 mei moederdag

Mijn grootste wens..

Ik zal nooit een zwangerschapstest hoeven doen..
Ik zal nooit met het stappen smoesjes moeten verzinnen omdat ik geen alcohol drink..
Ik zal nooit een eerste echo zien..
Ik zal nooit het leukste nieuws kunnen vertellen..
Ik zal nooit het getrappel in mijn buik voelen..
Ik zal nooit een geboorte voelen..
Ik zal nooit de blijdschap voelen..
Helaas mag ik geen mama worden..

Ik kan het niet loslaten, maar ik wil natuurlijk ook niet dat ik er niet voor kan zorgen en dat het kind zonder moeder moet opgroeien. Wat een rotziekte. Vandaag met moederdag is het allemaal verdrietig en zo dubbel. Ik ben erg blij dat ik een lieve schoonmoeder heb en dat mijn lieve mama er nog is. Zij is helaas ook ongeneeslijk ziek, maar probeert ook nog te genieten voor zover het kan. Mijn zus wil nog heel graag met het hele gezin op de foto en mooie herinneringen vastleggen. Dus we geven mama een fotoshoot cadeau.

Ik schrijf nu al een tijdje deze blogs, ik krijg weleens de vraag of ik iedere keer wel iets te schrijven heb, ja doordeweeks ben ik veel thuis en probeer ik het huishouden stapje voor stapje wat bij te houden. ‘s Middags slaap ik vaak en de weekenden zitten vaak redelijk vol met rustmomenten tussendoor. De ene keer schrijf ik veel over mijn gevoel en dan weer wat we hebben gedaan en meegemaakt hebben. En als ik eenmaal aan het typen ben, dan blijf ik typen. Ik vind het zelf erg fijn om het van me af te schrijven. En ook al jullie reactie doen me erg goed, dankjewel hiervoor!
Ik heb nu ook een aanbod gekregen om voor een tijdschrift mijn columns te schrijven. Dit vind ik erg bijzonder, ook wel weer spannend omdat je dan nog meer mensen bereikt. Ik ben benieuwd naar de reacties. Rond half juli komt er een introductieverhaal van mij met de eerste columns tot en met april. Daarna iedere twee weken een column.

Deze week ben ik weer niet helemaal fit, heb wat verhoging, moet veel hoesten, ben benauwd en erg moe. Toch maar weer even langs de huisarts. Drie weken geleden was ik ook al ziek, ik heb natuurlijk wel minder weerstand, maar dit is niet fijn. Ze stuurt me door naar het ziekenhuis om longfoto’s te laten maken. Oh, toch weer wel even spannend.. De dag erna belt de huisarts met de uitslag. Het vocht achter m’n long is stabiel gebleven. Fijn, maar moet heel het weekend rustig aan doen. Vrijdag op zaterdag nacht word ik benauwder en moet erg veel hoesten. Ik heb bijna ook niet kunnen slapen. Zaterdagochtend bel ik voor de zekerheid toch maar naar de oncologie in het ziekenhuis om te overleggen wat ik moet doen. Ze gaat overleggen met een oncoloog, dan belt ze me terug en zegt dat ik toch naar de spoed eisende hulp moet komen. Omdat ik benauwd ben willen ze toch alles even goed checken. Ook moet ik wat spulletjes meenemen indien ik moet blijven. Ik hoop dat alles goed is en dat we zo weer thuis zijn. Waarschijnlijk moeten ze ook weer bloed afnemen, ik zie er al tegen op. Heb er echt een trauma van.

Volgende keer mijn verhaal op de spoedeisende hulp..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >