Woensdag 18 december 2019, vandaag krijg ik weer m’n maandelijkse botspuit in m’n arm. Deze komen ze altijd aan huis zetten. Als de verpleegkundige er is, vraagt ze hoe het gaat en ik geef aan dat ik de laatste weken veel last heb van m’n kaken. Echt botpijn. Ze moet dit eerst bespreken met het ziekenhuis voordat ze de injectie gaat zetten. Na een aantal minuten in de wacht krijgen we te horen dat ze hem niet mag zetten. Ik moet morgen met mijn oncoloog bespreken hoe nu verder. Schrik hier wel een beetje van, krijgen we dit weer.. Benieuwd wat ze hier morgen van gaan zeggen.
Donderdag 19 december 2019, vandaag krijg ik de uitslag van m’n scan, ik heb vannacht niet goed geslapen. Was veel aan het piekeren. Iedere keer weer die spanning, pfff niet te doen. Vandaag gaat m’n zus mee, fijn. Bij Stefan is het erg druk op z’n werk, maar hij komt toch even op en neer naar het ziekenhuis. Hij wil er ook graag bij zijn. Na ongeveer twintig minuten wachten en zenuwpezen zijn we aan de beurt. Ik vind het zo spannend. Dit is m’n eerste scan na m’n nieuwe medicatie. En omdat ik laatst nog ben opgenomen met koorts en toen naar een lagere dosis moest ben ik erg benieuwd. Ze heeft gelukkig goed nieuws, er zijn geen nieuwe uitzaaiingen bij en de uitzaaiingen die er zitten zijn hetzelfde gebleven, ahh wat een fijn nieuws voor nu. Gelukkig blijft ook het vocht achter m’n long hetzelfde. De medicatie doet dus wel iets.
Ik vertel de klachten over mijn kaken en dat ze de botspuit niet hebben gezet, waarschijnlijk komt de pijn door spanningen, dat ik m’n gezicht zo stijf houd wat ik zelf niet door heb. Ik merk wel dat ik heel gespannen ben, maar heb niet door dat alles zo verstijft. Ik moet er goed op letten, als dit niet beter wordt gaan ze verder kijken. En de botspuit mag ik een keer overslaan, maar mag de volgende keer gewoon verder gaan. Verder moet ik alle bijwerkingen goed in de gaten houden. Ook heb ik af en toe hele erge steken in m’n borst, duurt maar een paar minuutjes, maar de tranen springen in m’n ogen van de hevige pijn. Ze kijkt nog eens goed naar de scan en zegt dat het waarschijnlijk door littekenweefsel komt, dit is de borst waar m’n tumor zat, die geopereerd is en het is de kant waar ze m’n longen hebben geopereerd. Ze kan zware pijnstilling voorschrijven maar als het maar een paar minuutjes duurt heeft dit weinig zin. Ook dit moet ik goed in de gaten houden, voor nu mag ik zo doorgaan met deze medicatie. Over 12 weken krijg ik weer een nieuwe scan. Iedereen is blij voor ons met het goede nieuws, Sonja belt dat we hier op moeten proosten. Ze zegt: we zijn er natuurlijk voor je als het minder gaat, maar moeten er ook zijn als het goed gaat. Daar heeft ze helemaal gelijk in. Stefan en Manon komen ook en proosten met zessen op het goede nieuws. Fijn zulke lieve vrienden die altijd voor je klaar staan!
Kerst 2019
Eigenlijk vind ik de decembermaand niks. Iedereen gezellig met kindjes samen zijn en leuke dingen doen. Mooie foto’s worden geplaatst op Facebook en Instagram. Deze maand denk ik alleen maar meer aan hoe mooi dat het eigenlijk had moeten zijn. Het is wel fijn om samen met familie te zijn. Mijn zus is wat emotioneel en had niet gedacht dat ik er deze kerst nog zou zijn, maar ik ben een vechtertje! Maar misschien is dit onze laatste kerst wel? Voor nu denk ik van niet, het gaat best oké met me, maar als ik dan aan afgelopen jaar denk, kan het ook ineens helemaal omslaan en lig je zo een paar maanden in het ziekenhuis.. Voor iedereen gaat het allemaal maar gewoon door en ik ben blij als ik weer een nieuwe goede dag heb.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita