Terug van Sevilla gaat het weer niet zo lekker, daar kreeg ik de laatste dag al veel keelpijn en was ik beroerd. Niet fijn om niet fit te zijn. Vandaag moet ik naar de huisarts voor een griepspuit en controle. De griepspuit zit er zo in, wel wat gevoelig en ook de dagen erna wat last van m’n arm. Ik geef aan dat ik weer beroerd ben, hij schrijft antibiotica voor, deze moet ik dan innemen als ik zieker word en hoge koorts krijg. Ik krijg wel wat verhoging, maar gelukkig geen hoge koorts. Ik baal er flink van, het is weer weekend. Ik heb eigenlijk een verjaardag van een beste vriendin, maar ik moet een stapje terug doen en aan mezelf denken, hoe moeilijk dit soms ook is. Zo balen, je wilt er allemaal zo graag bij zijn. Dit wordt waarschijnlijk alleen maar erger. Heel het weekend rustig aan gedaan en veel geslapen, moet ook nog wel van Sevilla bijkomen. Het waren super leuke en bijzondere dagen, maar ook wel erg vermoeiend.
Maandag 18 november 2019, moet ik weer naar het ziekenhuis. Ze nemen weer bloed af, ze kijken of m’n waardes beetje stabiel blijven om door te gaan met de medicijnen. Ook krijg ik weer de injecties in m’n billen, deze zijn zo vervelend. Het is dikke vloeistof wat in je bilspier gespoten moet worden. Deze blijf ik een keer per maand krijgen. Als ze erin zitten heb ik nog controle bij een verpleegkundig specialist. Ik geef aan dat ik me wat zorgen maak over mijn tumormarkers (bloedwaardes van de kanker) deze zijn nog steeds alleen maar aan het stijgen, ik zit nu al boven de 4500. Bij een gezond persoon is dit onder de 30. Hopelijk gaan ze nu met deze medicijnen wat dalen en de volgende scan zal moeten uitwijzen of het stabiel blijft. Ik ben me nu al druk aan het maken voor de volgende scan en dat duurt nog een maand. Ze heeft al een deel van de bloeduitslagen binnen, deze zijn gelukkig allemaal oké. Een paar uitslagen heeft ze nog niet, als er iets geks uit komt belt ze nog en anders mag ik gewoon verder gaan met deze medicijnen. Gelukkig heeft ze niet meer gebeld, dus gaan we zo door. Eind middag krijg ik echt veel pijn aan m’n billen waar ze de spuiten hebben gezet. Ik lig huilend op de bank en neem wat pijnstillers in. Dit helpt helaas niet veel. Ook als Stefan thuis komt, lig ik nog als een hoopje ellende op de bank. Het doet zo’n pijn. Ik neem een warme douche en voor het slapen gaan nog wat pijnstillers. Ik kan er niet op liggen, dus probeer wat op m’n buik en zij te liggen. De dagen erna nog veel last, maar gelukkig gaat het langzaam iets beter. Ik denk vaak: waarom moet ik nog steeds zoveel afzien? Ik heb al vier en een half jaar af moeten zien.
Donderdags krijg ik weer m’n botspuit, deze krijg ik ook een keer per maand. Deze krijg ik in m’n bovenarm en het is om m’n botten te versterken. Deze is ook wel vervelend, maar vergeleken met de spuiten in m’n billen valt het mee. Daarna ga ik samen met mijn zus en beste vriendinnetje nog lekker lunchen. Het weekend hebben we met vrienden afgesproken en doen we veel spelletjes, zo gezellig.
Dinsdagavond heb ik nog een babyshower van twee vriendinnen. Zal ik gaan? Zal ik niet gaan? Ik vind dit zo lastig, het zijn vriendinnen die er ook voor mij zijn. Ik ben blij voor hen dat ze zwanger zijn, maar het blijft zo lastig en pijnlijk. Omdat dit echt mijn grootste wens was en dat het door deze rotziekte wordt afgenomen. Uiteindelijk besluit ik om toch mee te gaan. Ik heb zin om mijn vriendinnetjes weer te zien. Gelukkig is het geen baby baby shower, maar gaan we high bieren. De zwangere natuurlijk nul komma nul procent. Tuurlijk gaat het die avond wat over kinderen, ik kan ook niet goed beschrijven en uitleggen wat het met mij doet, wat voor pijn ik voel. Dit kan alleen als je het zelf meemaakt denk ik. Deze wens kan ik ook niet loslaten..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita