Vele leuke en drukke evenementen worden afgelast door het coronavirus. Heel begrijpelijk, maar wat ontzettend jammer allemaal. En hoe moet het zijn voor alle ondernemers? Bizarre heftige tijden. Waar moet ik nu mijn genietmomentjes vandaan halen als ik geen bezoekjes mag hebben en we nergens heen kunnen? Ik voel me al weken niet goed en ik knap maar niet op.
Woensdag 23 maart weer naar het ziekenhuis. Bloed prikken en eigenlijk nog een afspraak bij de oncoloog, maar dit moet nu telefonisch. De oncoloog belt pas ‘s avonds rond half acht waar je toch al een paar uur op heb zitten te wachten. Het is wel een fijn gesprek en ze neemt de tijd. M’n leverwaardes zijn helaas nog niet aan het zakken, waar ze nu eigenlijk wel op had gehoopt. Ik leg alles goed uit hoe ik me voel en dat ik nog steeds niet op knap. Ze vindt het ook lang duren en wil toch verder gaan kijken waar dit vandaan komt. Ik moet morgen terug naar het ziekenhuis, dan eerst naar de oncoloog, omdat ze me graag wil zien. Daarna weer bloed prikken op extra waardes van m’n lever. Misschien is het een leverontsteking. Als er niks uit het bloed komt, wil ze een punctie uit m’n lever laten nemen. Ze geeft al aan dat dit wel even pijnlijk kan zijn, dat ik moet denken aan het prikken in m’n longen. Ik krijg gelijk koude rillingen. Hier wil ik niet aan denken, dit is zo’n ellende en zo pijnlijk. Eerst maar het bloed afwachten..
Ook heb ik de laatste drie dagen megaveel pijn aan m’n heup. ‘s Ochtends valt het mee, maar later op de dag wordt het steeds erger. Ik kan dan bijna niet meer op m’n been staan. Of ik zit, sta of lig maakt geen verschil. Dit heb ik ook met de oncoloog besproken en hier gaan ze nog een foto van maken om te kijken of ze er iets op zien. De laatste nachten slaap ik weer slechter, omdat ik me niet fit voel, maar ook weer door veel spanningen. Ik voel me al langere tijd niet goed. Waar kom dit toch vandaan? Ik wil me gewoon wat fitter voelen en leuke dingen doen.
Op dinsdag 24 maart weer terug naar het ziekenhuis. Papa gaat met me mee naar de oncoloog. Ze wil me eerst graag zien. Daarna bloed prikken, omdat ze gisteren ook al bloed hebben geprikt via m’n port-a-cath is het nu wel extra gevoelig. En ze maken een foto van m’n heup. Nu wachten op de uitslagen.
‘s Avonds krijg ik echt extreme pijn in m’n heup. Ik lig huilend op de bank, ik heb al wel een aantal tabletten paracetamol op, maar dit werkt niet. Ook heb ik al heel warm gedoucht, maar ook dit helpt niet. Ik weet echt niet meer hoe ik moet zitten of liggen. Stefan is erg lief, hij wil van alles doen, maar weet niet wat hij kan doen. Rond half tien gaan we naar bed, maar hoe moet ik dit doen? Ik kan bijna niet staan en lopen. Ik ga stapje voor stapje de trap op en Stefan loopt achter me. Als we eindelijk in bed liggen kan ik alleen maar huilen, echt zo veel pijn en ben ook weer erg verdrietig. Ik wil dit niet. Ik wil me gewoon wat fitter en beter voelen. Morgen toch maar even naar het ziekenhuis bellen voor sterkere medicatie. Ik neem een slaaptablet, gelukkig slaap ik wel iets.. maar niet veel. De volgende ochtend heb ik nog veel pijn en bel naar het ziekenhuis. Ze moeten eerst met een arts overleggen en ik word dan nog teruggebeld..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita