Woensdag 25 maart, vanochtend naar het ziekenhuis gebeld in verband met hevige pijn in m’n heup, of ik hier iets sterkers voor mag krijgen. ‘s Middags belt de verpleegkundig specialist terug en zegt dat ze morfine wil voorschrijven. Wat? Dit wil ik eigenlijk zo lang mogelijk uitstellen. Maar ik heb echt extreem veel pijn, dus is het wel nodig. Ze schrijft het voor en stuurt het naar m’n eigen apotheek. We halen het op, het zijn morfinepleisters. Deze moet je na drie dagen verwisselen. ‘s Avonds plak ik er eentje op. Ze zullen pas na een aantal uren werken, dus merk ik er nog niks van. De volgende ochtend belt mijn oncoloog nog. Op de foto van m’n heup is niks geks te zien qua breuk. De pijn komt van een botuitzaaiing. Ze willen hier een bestraling opgeven. Dit is dan een boost wat de pijn zou moeten wegnemen. Pfff, ik moet weer gelijk aan aantal jaren terug denken met de bestralingen op m’n borst. Had toen zo gehoopt dat ik dat nooit meer hoefde. Ik voel me al wel wat misselijk en kan niet eten en drinken. M’n zus komt nog even langs om wat boodschapjes te brengen en blijft nog even, want de huisarts komt langs. Ik krijg weer mijn driemaandelijkse injectie in mijn buik. Helaas moet deze wel door blijven gaan in verband met hormonen. Hij neemt de tijd, hij is er wel veertig minuten. Ook moet ik weer wel huilen, mentaal gaat het nu ook allemaal niet zo lekker. Niks leuks om naar uit te kijken. Geen vrienden, vriendinnen of familie om me heen. Geen gezellige spelletjesweekenden. Alleen maar heel veel thuis. Ik heb er misschien ook allemaal geen fut en energie voor en voel me nog steeds niet fit.
De dagen erna gaat het niet goed. Met de pijn gelukkig wel, die is weg. Maar wat doet die morfine met je lijf joh, jeetje. Ik moet veel overgeven, dus heb ik aan de huisarts gevraagd of daar iets tegen is. Ja, daar heb je wel iets voor, dus dat schrijft hij gelukkig voor. Het zijn zetpillen, prima, want ik ben al geen tablettenslikker en met deze misselijkheid lukt het me helemaal niet. Ik hoef gelukkig iets minder vaak te braken, maar ik kan echt bijna niet eten en drinken. Niks smaakt en ik ben zo misselijk. Ik probeer wel te drinken, is natuurlijk belangrijk maar het lukt me niet. Alleen sinas smaakt een beetje, dan maar sinas. Het gaat steeds slechter. Op zondag lig ik weer als een hoopje ellende op de bank, ik slaap een hele dag. Ik kan er echt niks aan doen. M’n ogen vallen gewoon dicht. Pfff jeetje, als het zo moet… ´s Avonds besluit ik om de morfinepleister eraf te halen, het gaat echt niet meer.. En de huisarts had ook wel gezegd als ik nog steeds niet kan eten en drinken dan mag ik hem eraf halen. Hopelijk voel ik me snel iets beter.
Op maandag ben ik nog erg misselijk en beroerd, het is natuurlijk niet in een keer uit je lijf. Wel krijg ik weer wat meer pijn, maar dat vind ik nu niet belangrijk. Beter dan me echt zo erg beroerd voelen. Waarom kan het nu gewoon niet nog een tijd goed gaan? Ik krijg vele lieve kaartjes, ballonnen en bloemen. Dit doet me echt goed. Zo lief allemaal! ´s Middag bellen ze van het bestralen. Ik kan morgenvroeg al op intakegesprek in Breda en morgenmiddag naar Tilburg voor een scan waar ze precies moeten bestralen en om tatoeagepuntjes te zetten. Dat is al snel. Dinsdagochtend gaat Stefan mee naar Breda voor het gesprek. Het is een aardige arts en ze raadt het zeker aan om te doen. Het is mogelijk om er later nog een keer op te bestralen. En over het algemeen werkt het erg goed tegen de pijn.´s Middags gaat papa mee naar Tilburg. De scan is zo gebeurd en dan gaan ze de tatoeagepuntjes zetten. Hier zie ik wel tegen op, ik weet nog dat dat toen bij m´n borst erg pijnlijk was. Maar toen had ik al een borstamputatie gehad en chemo, dus heel m´n huid stond strak en was anders. Nu valt het gelukkig mee. Ze gaan nu inplannen wanneer ik bestraald ga worden. De dag erna word ik al gebeld dat ik donderdagmiddag al kan komen. Dit kan gelukkig in Breda. Spannend weer allemaal!
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita