Donderdag 9 januari, een dag om nooit te vergeten… Je kan in de maand januari rekeningen opsturen naar radio 538 met een motivatie. Als je dan je naam hoort op de radio moet je binnen een kwartier terugbellen en als je op tijd bent, betalen ze je rekening. Dus ik dacht twee weken geleden: laten we het proberen. Ik heb toen de rekening van Curaçao ingediend met mijn verhaal/situatie erbij. Het is een dure rekening dus ik dacht dat ze dit nooit zouden betalen. Het is donderdagmiddag rond 17.10 uur, ik heb radio 538 aan staan en ben eten aan het koken. Ineens slaat m’n telefoon op hol. Ik word veel gebeld en krijg echt super veel appjes. Het gevoel wat ik nu heb is bijna niet te omschrijven, ik ben helemaal hyper, enthousiast, zenuwachtig en aan het trillen. Gelukkig heb ik het nummer al in m’n telefoon opgeslagen. Maar omdat ik steeds gebeld word, kan ik zelf niet bellen. Dus druk snel alles weg. Ik ben helemaal gestrest. De appjes blijven maar binnenstromen. En dan heb ik ineens iemand aan de lijn. Ik ben er op tijd bij en moet even blijven hangen en wordt zo doorverbonden naar de live studio. Dan gaat ook nog de deurbel en wordt er op de ramen geklopt. Ik denk: hier heb ik echt geen tijd voor. Maar dan denk ik: het zal wel iemand zijn die me komt tippen. Ik doe de deur open en het is Maaike, ze woont vlakbij en ook zij werd veel gebeld om mij in te lichten. Omdat ik mijn telefoon niet opnam, kwam ze aangesprint. Superlief, ze omhelst me en is helemaal blij voor me. De huistelefoon gaat ook nog.. Maar dan word ik doorverbonden. Ineens ben ik live en stellen ze vragen. Ik zit helemaal te shaken, maar ik kan er gelukkig best goed over praten. Ondertussen gaat nog steeds heel de tijd mijn telefoon. Na een voor mijn idee best lang gesprek ronden ze het af en gaan ze mijn rekening betalen. Wauw, echt super gaaf en bijzonder! Ik moet nog even blijven hangen om mijn gegevens door te geven. Daarna hangen we op en ben ik helemaal van slag. Gelukkig is Maaike er nog. Het is niet te bevatten. Als Maaike weer naar huis is, komt Stefan thuis. Ook hij heeft vele berichten en belletjes gehad. Hij is ook helemaal blij. Ik ben nog steeds helemaal aan het trillen. Nog steeds blijven er berichten binnenkomen over mijn radio-ervaring. Ook van veel onbekende mensen krijg ik berichtjes. Zo bijzonder, maar nog steeds besef ik het niet helemaal. ‘s Avonds ga ik m’n berichtjes beantwoorden. Wauw wat lief allemaal! Het wordt ons zo gegund, maar het blijft onwerkelijk. ‘s Nachts slaap ik bijna niet, ineens komt er zo veel op je af..

Vrijdagavond moet Stefan biljarten en ga ik bouwen bij onze carnavalsclub de Hooiberg. Ik ben eigenlijk al vanaf begin deze week aan het hoesten. Afgelopen woensdag ook nog even bij de huisarts geweest om naar m’n longen te laten luisteren. Deze klinken gelukkig goed, maar als het erger wordt, moet ik terugkomen. Nu gaat het gelukkig wel, dus hop naar de schuur. Ik ga samen met Jo schuimen. We zagen wat figuren uit. Dit gaat goed, totdat we kleinere figuren moeten hebben. Dit is even puzzelen en er mislukken er een aantal, maar daarna komt het toch goed gelukkig. Als we het schuim op de wagen gaan bevestigen, houd ik de stukken vast en Jo spuit er lijm op, het gaat goed. Het is gezellig, we kletsen en lachen. Totdat ze per ongeluk lijm in m’n gezicht spuit. Oeiii.. m’n oogleden plakken en heel m’n haar plakt. We hebben genoeg gedaan voor vanavond en drinken wat samen. Na een paar keer douchen en m’n haren gewassen te hebben, is het gelukkig helemaal weg.
De volgende dag heb ik helaas toch weer last van veel en zwaar hoesten. Was het wel slim om te gaan? Vanavond zou ik eigenlijk naar het Krisje gaan met een paar vriendinnen om mee te doen aan een quiz. Ik blijf toch maar verstandig thuis.

Zondag 12 januari, m’n hoest wordt helaas niet beter en ik voel me niet fit. Eind van de middag gaan we nog even naar pa en ma. Het klinkt niet goed en m’n zus gaat naar het ziekenhuis bellen. Omdat ik nu geen koorts heb, hoef ik niet te komen maar het is verstandig om wel even naar de huisartsenpost te gaan. Hier kunnen ze nog even goed naar m’n longen luisteren. Het zal toch niet dat er iets met m’n longen is of dat het vocht weer is toegenomen? Ik wil gewoon fit zijn, we gaan volgende week op vakantie.. Daar aangekomen moeten we een half uurtje wachten. Als we aan de beurt zijn luistert ze naar m’n longen, meet m’n temperatuur en bloeddruk en ik krijg een vingerprik om m’n ontstekingswaardes te checken. M’n longen klinken gelukkig goed en ook is de vingerprik goed. Morgen moet ik sowieso weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken voor controle en moet ik dan alles goed bespreken.

Maandag 13 januari, mama is al om half acht bij mij en gaat mee naar het ziekenhuis. Ze nemen bloed uit m’n port- a-cath. Wat is die verdovende crème toch een goede uitvinding! En ik krijg ook weer de spuiten in m’n billen. Steeds als ik die spuiten weer moet, denk ik: nu alweer? Zijn de vier weken nu al voorbij? De spuiten wennen niet en ik zie er erg tegenop. Als ze er weer in zitten, moet ik op controle. Ik vertel mijn klachten en ook zij hoort dat ik zwaar moet hoesten. Ze overlegt met de oncoloog en die zegt dat ik longfoto’s moet laten maken. Pfff, ik zie heel die ellende van afgelopen zomer weer voor me, dat ik vocht bij m’n longen had dat steeds terug kwam en dat er zo vaak uit geprikt moest worden, de pijn en het afzien. Ik hoop echt dat er niks uitkomt. Na een half uur krijgen we gelukkig al de uitslag. Het is hetzelfde gebleven, er zit altijd nog wat vocht, maar dat is gelukkig niet toegenomen, ahhh zo fijn. Wel krijg ik hoesttabletten mee. Hopelijk gaat het
snel beter, want ik ben ook erg moe door het vele hoesten. De rest van m’n bloedwaardes zijn oké, dus mag ik verder gaan met de medicatie. ‘s Avonds krijg ik weer last van m’n billen door de spuiten. Ik neem een warme douche en ga ik op tijd naar bed. Vanmiddag heb ik ook al geslapen en deze nacht ook weer twaalf uur. Pfff, heb ik even nodig denk ik..

We gaan zaterdag 19 januari op vakantie naar Curaçao. Ik vind het best spannend allemaal, ook omdat ik me heel de week al niet fit voel en zo zwaar moet hoesten. Ik hoop gewoon dat daar alles goed blijft gaan. Wel neem ik veel paracetamol mee, pijnstillers, antibiotica en de zware tabletten voor de kanker. Het is daar nu rond de 30 graden, heerlijk. Wat zal de zon ons goed doen..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >