Sinds donderdag voor carnaval hebben we een nieuw huisgenootje, een dwerghangoor konijntje en haar naam is Pip. Manon heeft al een aantal jaar een konijn en is er helemaal weg van. Ik wil ook graag iets om voor te zorgen, dus ik dacht serieus aan een hondje. Maar die moet je natuurlijk wel een aantal keer per dag uitlaten. Wat als ik erg ziek ben en ik alleen maar in bed kan liggen? En wat als we een dag weg willen of op vakantie willen gaan?
Manon haar konijn was helaas overleden, maar na een paar weekjes hadden ze een nieuw jong konijntje en ben ik gaan kijken en kroelen. Ahhh, zo liefff! Ik heb het er met Stefan over gehad en na een paar daagjes zijn wij er ook eentje gaan kopen. Ook hebben we een grote kooi, voedsel, hooi en stro gekocht. En ja, ze staat binnen en ze loopt los als we thuis zijn. In het begin moest ze erg wennen en is ze schrikachtig, maar na een paar dagen gaat het al beter. Je kan er echt mee kroelen. Wat een schatje!

Vrijdag 28 februari gaan we met ons thuis eten in Breda, het is fijn en gezellig. Mama is ook al een paar weken niet fit en heeft veel pijn sinds ze met nieuwe medicatie is begonnen. Ik vind het niet leuk om haar zo te zien.

Zaterdag 29 februari ga ik met Manon naar de opnames voor een nieuw televisieprogramma: wie het laatst lacht. Het is fijn met Manon, we kletsen veel over serieuze dingen. Zij zit af en toe ook niet lekker in haar vel. Ik zou haar hier zo graag bij willen helpen, maar helaas gaat dit niet. Maar fijn dat we er samen over kunnen praten en dat we veel leuke dingen samen doen. We vinden het wel weer spannend. Wat gaat er gebeuren? Het gaat over bekende en onbekende Nederlanders die in de maling worden genomen, het is echt hilarisch en we moeten veel lachen!

Woensdag 4 maart, vandaag krijg ik m’n scan. Afgelopen nacht heb ik weinig geslapen. Ik haal mama op, ze gaat met me mee. Ik moet van te voren weer anderhalf liter water drinken, dus ik moet een aantal keer plassen. Ze prikken bloed via de port-a-cath, maar er komt niks. Dus ze moeten helaas nog een keer prikken. Helaas komt er weer geen bloed. De verpleegkundige weet zeker dat de naald goed zit, dus moet ik een aantal keer hoesten. Dan lukt het gelukkig wel en laten ze de naald in m’n port-a-cath zitten, zodat ze hier zo meteen de contrastvloeistof door kunnen spuiten. De scan duurt niet lang en op het laatst spuiten ze de vloeistof erdoor. Hier krijg je het erg warm van en het lijkt alsof je in je broek plast. Hierna halen ze de naald weer uit m’n port-a-cath en is het weer gebeurd. Nu wachten tot vrijdag dan krijg ik de uitslag. Spannend.. Eerst zou ik pas na het weekend de uitslag krijgen, maar ik had gevraagd of het echt niet eerder kon, omdat ik anders weer heel het weekend met veel spanningen zit. Gelukkig kon dit. Nu zijn het twee lange dagen met veel onzekerheid en zenuwen. Ik probeer positief te blijven, maar dit gaat niet. Steeds als ik de uitslag heb gehad denk ik, ahh gelukkig pas over drie maanden weer een scan. Maar als het dan weer zover is, lijkt het nog niet zolang geleden. Ook de spanningen en slapeloze nachten worden er niet minder op.

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >