29 november 2019 ga ik met een vriendin naar Breda, dit doen we een paar keer per jaar. Gelukkig voel ik me best oké en kunnen we gaan. We gaan eerst wat borrelen en daarna nog op stap. Het is erg gezellig, we worden zelfs maar 24 jaar geschat en er wordt gedacht dat wij zusjes zijn, hilarisch. Wat hebben we weer lekker gekletst, veel gedronken en veel gelachen. Leuk af en toe zo’n avondje op stap. Eigenlijk hebben we de dag erna weer een feestje, maar ik ben zo moe. Ik slaap veel en moet er weer van bijkomen. Het is het zeker waard, maar jammer dat ik er dan vanavond niet bij kan zijn. Ik vind dit vaak nog niet te bevatten, dat ik nog zo jong ben en niet alles kan doen wat ik wil, erg frustrerend.
De zondag erna hebben we weer een druk dagje, eerst sinterklaas bij Stefan thuis en ‘s middags nog bij ons thuis. Dit zijn weer lastige dagen, alle aandacht gaat natuurlijk naar de kindjes, eerst zie je ze zo gespannen en nadat ze cadeautjes hebben gehad, zie je de blije gezichtjes. Als alles anders was.. hoe was het dan?
De week erna heb ik een redelijk rustig weekje, ik vind het zo fijn dat we nu een poetshulp hebben, hoef ik daar niet meer naar om te kijken. Ik houd zelf m’n was en strijk bij en kan dan soms wat extra doen.
Volgende week krijg ik weer een scan, ben er al erg veel mee bezig. Het is nu de eerste scan sinds ik met mijn nieuwe medicatie ben begonnen. De bijwerkingen gaan de ene dag beter dan de andere. Ik ben nog steeds altijd wat misselijk, vooral als ik in bed lig. De opvliegers zijn ook verschrikkelijk en ik voel me vaak opgejaagd en heb stemmingswisselingen, ik kan ineens om stomme dingen gaan huilen of een hele dag huilen of een kattenkopje zijn.. moeilijk om precies uit te leggen wat ik dan van binnen voel. Af en toe veel pijn in m’n botten en veel moe. Ook heb ik vaak erge hoofdpijn, dit kan een bijwerking van de medicijnen zijn, maar soms denk ik: er zal toch niks in m’n hoofd zitten? Waarschijnlijk een bijwerking, maar ga het wel met m’n arts overleggen. Je hebt echt geen vertrouwen meer in je eigen lichaam en soms gaat er van alles door je hoofd. Mijn lichaam heeft me sowieso in de steek gelaten.
11 december 2019 vandaag krijg ik weer een scan, vind het erg spannend. Mama gaat met me mee. We moeten er al vroeg zijn en ze moeten eerst m’n port-a-cath aanprikken, omdat ik contrast vloeistof krijg. Ik heb er weer verdovende zalf opgedaan, omdat het aanprikken erg pijnlijk blijft. Nu voel ik het gelukkig minder. Daarna is het tijd voor de scan. Deze is zo gebeurd, ik word een paar keer op en neer geschoven en ik moet een aantal keer m’n adem inhouden. Nu is het wachten op de uitslag, pfff zenuwslopend. En het duurt nu erg lang, volgende week donderdag krijg ik pas de uitslag.
Komend weekend gaan we met het hele gezin naar Eurodisney. Gelukkig goede afleiding en echt weer iets om naar uit te kijken.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita