We krijgen veel bezoekjes. Ik merk wel dat het erg vermoeiend is, maar het doet ons goed. Ik durf de deur niet uit, maar deze week moet ik wel, ik heb verschillende afspraken staan: fysio, pedicure, bloed prikken en acupunctuur. M’n zus gaat mee naar deze afspraken. Ik ben zo bang om m’n verhaal te doen en dat ik dan heel hard moet huilen, maar eigenlijk is het normaal toch. Ik durf ook nog niet alleen boodschappen te doen. Dat doen Stefan en ik gelukkig samen. Aan de ene kant vind ik het allemaal erg eng, maar aan de andere kant is het voor een ander ook spannend en moeilijk. Wat moeten ze zeggen? En wat wil ik? Het is ook niet fijn als ze je ontwijken en niks zeggen. Vriendinnetjes, vriendjes en wat familie komen langs. Iedereen heeft het er moeilijk mee. Sommige praten er makkelijker over dan anderen, maar het maakt niet uit, het is fijn.

Zaterdag 14-07-2018
Stefan gaat bij een vriend helpen met verhuizen, dat is misschien een smoesje.. We gaan 10-08 trouwen en verwachten nog wel een vrijgezellenfeest. We dachten eerst vorige week en zijn toen naar de Efteling gegaan. We dachten dat dat misschien een smoesje was en dat ze ons zouden verassen, maar dat was niet zo. We hebben een leuke dag in de Efteling gehad, wel heel vermoeiend en ik had veel pijn. Ook was het moeilijk om zoveel mooie gezinnen met kindjes te zien. Nu denken we dus dat het vandaag is, zoveel weekenden hou je niet meer over en er gaan er nog een aantal op vakantie. Stefan gaat al rond 08.00 uur weg. Ik ga er ook maar uit, want wie weet.. Ik ga douchen, mijn haren doen, make-up op en doe leuke kleren aan. Rond 09.00 uur zit ik er helemaal klaar voor. Ik kijk maar wat tv. Om 10.00 uur nog niemand.. wat zal ik gaan doen? Ik rommel wat aan en ben wel een beetje zenuwachtig. Om 11.00 uur nog niks. Ik app Stefan even hoe laat hij denkt dat hij thuis is. Als hij dan wat terug stuurt dan zal het vandaag wel niet zijn. Hij appt inderdaad terug. Hij zal rond 12.30 thuis zijn. Oké, dan is het vandaag niet. Het is heel lekker weer, dus ik ga kort broekje en hempje aandoen en dan ga ik lekker buiten in de zon liggen. Heerlijk!
Rond 12.30 hoor ik ineens de moeder van Stefan bij de poort mijn naam roepen. Huh, hoe kan dat nou? Ze zei dat ze moest werken. En toen wist ik genoeg. Ik ga naar binnen naar de voordeur en ja hoor… daar staan ze allemaal! Wow, ik ben zo verbaast en heb het totaal niet meer zien aankomen. Stefan was al eerder opgehaald, net toen ik hem appte Hij mocht nog snel een appje terugsturen en toen is zijn telefoon afgepakt. De meiden stonden al 10 minuten aan de bel en op de ramen te rammelen, maar ik lag buiten en had de achterdeur dicht, dus had niks gehoord. Phoe, na een beetje van de schrik te zijn bekomen krijg ik mijn pak te zien. Whahahaha, het is een wc-pak. Ohhh neee!! Als wij op stap zijn ga ik nooit alleen naar de wc en maken we altijd wc-selfies. Ik ben wc-selfie-koningin. Dus krijg ik een wc-pak aan, een kroon op en een fototoestel om m’n nek. Ik heb er zin in!!
We gaan naar Breda, eerst gaan we bootje varen. Super leuk, veel drank mee, eten mee, muziek op, lekker weer en lieve mensen om me heen. Het is erg leuk en ben aan het genieten. Na al vele drankjes is de boottocht klaar en gaan we naar het park. Hier gaan we een lipdub opnemen. Na wat uitleg, nog wat drankjes en paar keer oefenen, nemen we het voor het echie op. Het is echt hilarisch. Iedereen is verkleed en doet z’n best. Erg leuk om te doen. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat..
Het is echt heel lekker weer, dus gaan we lekker op het terras zitten. Hier is ook nog een mannenvrijgezellengroep en we hebben er veel lol mee. Daarna gaan we daar lekker eten, ik heb niet veel honger, maar eet maar wel wat. En ik drink zelfs een kopje thee. Ik roep nog heel hard: wie had dat gedacht.. ik op m’n vrijgezellenfeest een kop thee haha. Het is erg gezellig. Maar na het eten wil ik weer snel door, lekker op stap. We blijven in Breda en gaan eerst naar een karaokecafé. Het is nog vrij rustig, maar dat verandert al snel. De drank gaat er weer goed in en we staan om de beurt op het podium om een liedje mee te bleruhh.. Ahh, ik ben echt aan het genieten en vind het erg leuk. Na een tijdje gaan we ook nog naar een ander café. Ik merk dat we al goed in de olie raken. We drinken veel bier en ook veel shotjes. Ik heb het erg naar m’n zin. Maar ik merk dat ik ook wel emotioneler word en moet regelmatig huilen. Het is zo’n mooie dag! Maar ook zo dubbel als je weet dat je doodgaat. Er gaat zo veel door m’n koppie. Hoelang kan ik hier nog van genieten? Kan ik nog vaak op stap? Zit ik straks in een rolstoel? Krijg ik veel pijn? Hoelang heb ik nog? Het is heftig. Rond 02.00 uur gaan we richting Rijsbergen naar de Jolly waar de mannen ook zullen zijn. Daar aangekomen vlieg ik in de armen van Stefan. Ahhh, zo leuk om hem te zien. Het feest gaat daar door. Ook de vele biertjes en de shotjes. Het is zo gezellig met alle mannen en vrouwen. We gaan helemaal los. Maar ook hier wordt het erg emotioneel. Stefan gaat een liedje zingen wat hij vaker heeft gedaan bij de Jolly. Hij staat op het podium en ik ga erbij staan. Ik moet huilen, kijk om me heen en zie dat heel de Jolly aan het huilen is. Woow.. Het is zo bijzonder al die lieve mensen om je heen. Ook draaien ze het liedje van Nikita. Ik sta dan bij mij ouders en we kunnen ook alleen maar huilen. Wat was het een super mooie bijzondere dag. Veel gelachen, maar ook veel gehuild.

Op 10-07-2018 moest ik weer terug op controle bij de oncoloog. Ze heeft een second opinion aangevraagd in het AVL ziekenhuis in Amsterdam. Zelf zag ze hier niet veel meerwaarde in, omdat zij ook landelijke contacten heeft en ze elkaar allemaal op de hoogte houden van de nieuwe ontwikkelingen. Maar zelf wil ik dit wel zeker. Ze zijn misschien toch meer gespecialiseerd en daar zien ze misschien meer jonge meiden die ongeneeslijk ziek zijn. We kunnen er 17-07 terecht. Ik vind het erg spannend. Ik heb al veel vragen op papier gezet. Ik schrijf alles op.

17-07-2018
Na een flinke kater en paar dagen bijkomen van ons onvergetelijk vrijgezellenfeest is vandaag de dag dat we naar Amsterdam gaan voor een second opinion. Zo dubbel dat je eerst zo aan het feesten bent en dan weer in deze ellende zit. We rijden al om 07.00 uur weg, want we moeten er om 10.00 uur zijn. Papa, mama, Ilona en Stefan gaan allemaal mee. Ik moet me eerst aanmelden en inschrijven. Dan is het lang wachten, de arts loopt een uur uit. Dan zijn we eindelijk aan de beurt. Het is een fijne arts en neemt alle tijd voor ons. We kunnen al onze vragen stellen, maar helaas heeft hij ook niet overal een antwoord op. Ik twijfelde erg over Breda of ze wel de goede behandelingen hebben gegeven, maar als ik in Amsterdam onder behandeling was dan hadden ze hetzelfde gedaan als wat ze in Breda hebben gedaan. Fijn om te horen, maar waarom is het dan terug gekomen? Daar hebben ze geen antwoord op en ook zeggen ze niks over hoelang ik nog heb. Helaas hebben ze hier ook niks meer dan wat ze in Breda zeggen. Ik had gehoopt op een wonderpil of iets, maar helaas.. weer een domper. Ik had ergens toch nog wel een beetje hoop dat ze me konden genezen. Ze zijn toch al zo ver, ik zou m’n huis verkopen als er een pil was die me zou kunnen genezen.

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >