De mooiste vakantie waar we zo lang naar uitgekeken hebben zit er helaas weer op. Ik ben erg verdrietig, het was zo fijn en bijzonder. Ook even geen artsen, ziekenhuizen en ellendige spuiten. Want nu we weer terug zijn moet ik gelijk weer naar de huisarts voor m’n Zoladex injectie. Ik zie er erg tegenop, het is iedere keer zo pijnlijk. Stefan gaat gelukkig mee, hij is nog twee dagen vrij. We maken een praatje met de huisarts, daarna gaat ze m’n injectie zetten. Deze wordt altijd in mijn buik geplaatst. Ahh, ook deze keer is het weer erg pijnlijk en denk ik: pff, waarom moet ik steeds zo afzien? Wat heeft het eigenlijk voor zin? Zal ik ermee stoppen? Maar ja, het zal hopelijk wel ergens goed voor zijn.

‘s Middags ga ik nog met mijn beste vriendinnetje Manon naar de tv-opnames van ‘De Mannen Van Taal’. Een nieuw spelprogramma met Nick en Simon tegen Jurk. Erg bijzonder om te zien hoe dit allemaal in zijn werk gaat en natuurlijk super leuk om Nick en Simon weer in het echt te zien. We hebben een opname bijgewoond, we lopen terug naar de hal en horen dat er nog een aflevering wordt opgenomen en dat er nog plaatsen vrij zijn. We melden ons aan en ja hoor, ook hier mogen we bij zijn. We kopen snel een hotdog en drinken. En door… Manon vraagt of het nog wel gaat. Eigenlijk niet, ik ben echt super moe en heb veel pijn aan m’n buik door die injectie. Maar dan denk ik: dit maak je maar één keer mee, dus hup doorzetten. Misschien had ik beter naar m’n lichaam moeten luisteren, want de dagen erna heb ik ook nog veel pijn en ben erg moe. Maar we hebben wel echt een super leuke dag gehad. Ik vind het vaak moeilijk om naar m’n lichaam te luisteren.

Stefan moet helaas weer gaan werken, ik voel me alleen. Twee weken alleen maar mensen om me heen gehad en ben nu weer alleen. Iedereen is natuurlijk werken en heeft z’n eigen ding. Het liefst wil ik heel de dag in bed blijven liggen, maar dat gaat niet. Ik heb nog fysio en krijg weer een botinjectie. Ik wil zo graag gezond zijn en ook gewoon werken. Wat zeuren mensen soms om onbenullige dingen.. ik wil maar één ding.. Na wat mindere dagen en negativiteit gaat het gelukkig weer wat beter en kijk ik uit naar de carnaval. We zijn al een aantal keer gaan bouwen bij onze carnavalsvereniging. Het is gezellig en het geeft me afleiding. Ook gaan we een paar keer naar het carnavalscafé. Erg gezellig, maar ook hier moet ik een aantal dagen van bijkomen.

Op donderdag 21-02-2019 heb ik een gesprek met de assistent van mij oncoloog. Ik mag haar altijd mailen en bellen als ik ergens mee zit, super fijn. Ik heb een gesprek aangevraagd, omdat ik veel met de dood bezig ben. Het is een fijn gesprek, ik kan alles bij haar kwijt. Ik vind het zo lastig dat ik niet weet hoelang ik nog heb. Het kan 1,5 of misschien wel 10 jaar zijn, die onzekerheid is zo slopend. Helaas heeft ze er geen antwoord op, omdat ze niet weten hoe en hoelang ik op de medicatie ga reageren. Maar ze gaan alles uit de kast halen om mij hier zo lang mogelijk te houden. Ook heb ik het nog over onze kinderwens, soms denk ik hoe ik me nu voel en dat gaat best. Maar ik slaap veel en heb best wat pijn. En het blijft niet zo gaan. Op een gegeven moment ga ik achteruit en dan.. misschien kan ik dan alleen nog maar op bed liggen? Ze zegt dat het een heel rouwproces is van m’n vorige leven en nu. Pfff, ik moet veel huilen, ja dat is het echt. Ik was altijd zo vrolijk, veel werken, veel op stap en maar doorgaan. Ik zag onze toekomst als een mooi gezinnetje. En nu.. veel moe, pijn, littekens nog wel op stap en vrolijk, maar ook veel verdriet. Wel een lieve man, maar helaas geen kindjes. Hoe kan je dit allemaal accepteren?? Je moet..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >