Begin mei gaan we een weekendje weg met ons thuis, we gaan naar de Beekse Bergen. De afgelopen week heb ik veel geslapen, omdat ik koorts had en niet fit was. Nu gaat het gelukkig weer wel. Het is erg gezellig, we gaan naar het dierenpark, doen de safaritocht, gaan bowlen, lekker eten en drinken en doen gezellig iedere avond rikken. Ze gaan ook nog zwemmen, maar ik houd m’n gemak en ga niet mee. Het is fijn om samen te zijn, maar ook wel vermoeiend en druk, dus probeer ik af en toe m’n rust te pakken. We hebben ook nog serieuze gesprekken en laten traantjes. We maken ook al volgende plannen. Ik wil nog graag met m’n zus en mama daagjes weg en het lijkt me ook bijzonder om met papa een paar daagjes weg te gaan. Dit moeten we maar snel plannen, want nu zijn de vakanties en weekendjes weg die gepland stonden weer voorbij. Maandag na het weekend slaap ik de hele dag. Ik heb veel pijn, moet weer even bijkomen, maar het was fijn.

7 mei, de dag dat ik samen met mijn zus een bijzonder tattoo ga laten zetten. Ik wil al lang een tattoo, maar wel iets met een mooie betekenis. We zijn erg gespannen, krijgen eerst een voorbeeld op ons arm hoe het eruit komt te zien, we twijfelen nog een beetje over waar precies. Het staat er natuurlijk voor altijd op, dus je moet het wel zeker weten. Uiteindelijk zijn we erover uit en gaat m’n zus eerst. Ze is echt zenuwachtig, maar vindt het gelukkig meevallen en we kletsen wat. Sommige plekjes doen zeerder dan andere. Het wordt erg mooi en we maken natuurlijk veel foto’s. Als ze klaar is, ben ik aan de beurt. Ik ga nog even plassen, ben ook wel wat gespannen. Waarom doe ik dit? En als ik het toch niet mooi vind? Niet zeuren, gewoon doen! Ik heb er vanochtend wel een verdovende crème opgesmeerd. Toen ik anderhalf jaar geleden tepeltattoo’s kreeg, heb ik de eerste keer zo erg afgezien dat ik dit de tweede keer ook gebruikte zodat ik toen minder pijn hoefde te lijden. En nu dacht ik ook: waarom pijn lijden als het ook minder kan. Dus bij mij valt de pijn ook erg mee. Het geluid vind ik wel akelig. Het duurt even voordat we klaar zijn. Maar wauw wat is het mooi geworden. Trots dat we dit samen hebben gedaan! Trots op m’n zus die het ook allemaal maar moet doen met een ongeneeslijk zieke moeder en zusje. Weer iets moois om van mijn bucketlist af kunnen strepen. We hebben beide hetzelfde hartje, met twee sterretjes waarvan een open sterretje en een dicht zwart sterretje. Het dichte sterretje is voor ons broertje Thijs, die helaas na 32 weken zwangerschap dood geboren is. Het open sterretje is voor mij. Als ik overlijd wil mijn zus dat sterretje zwart laten maken met mijn as erin verwerkt. Zodat ik altijd bij haar blijf. En het hart geeft ons kracht en die kracht geef ik door als ik er niet meer ben. Bij mij is het hartje de letter o in de tekst: Love never ends. Mijn leven eindigt sneller dan gehoopt, maar mijn liefde voor alle lieve mensen om mij heen niet. Ik blijf van jullie houden. En ik hoop dat ik ook altijd in jullie hart blijf.

Afgelopen week ben ik nog bij de huisarts geweest. Ik heb al een aantal weken een knobbel op m’n pols, nu wordt hij groter en pijnlijker. Toch maar even na laten kijken. Eerst een gesprek over hoe het allemaal gaat. Het gaat.. wel veel pijn en erg moe. Psychisch ook met ups en downs. Hij kijkt naar m’n pols, het is een cyste met vocht erin. Ik kan het weg laten snijden, een spuit in laten zetten of het kan misschien ook vanzelf over gaan. Pfff, ik zie die spuiten, pijn en operatie al voor me. Heb bijna een trauma aan ziekenhuizen overgehouden, denk ik. Zolang ik er niet meer last van krijg, laat ik het wel zitten en hoop ik dat het vanzelf weg gaat. Of ben ik eigenwijs, want met bepaalde handelingen heb ik er wel veel last van. Hij zegt er wel bij dat het niet kwaadaardig kan worden, fijn, maar wat maakt dat uit als er al zoveel kwaadaardigs in m’n lijf zit..

Liefs,
Nikita

Foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >