Op vrijdag 22-06-2018 de dag na de uitslag gaan we weer naar het ziekenhuis. Nu voor een punctie uit mijn hals. Drie jaar geleden hebben ze dat ook uit mijn borst, hals en oksel gedaan. En weet dus dat dit geen pretje is. Heel de nacht bijna niet geslapen, alleen maar gehuild en veel nagedacht. Ik heb nog steeds hevige hoofdpijn en paracetamol helpt niet. Je hoopt dat je gedroomd hebt en dat het allemaal niet waar is.. maar helaas. We moeten er om 09.20 uur zijn. Ik ben erg zenuwachtig. Mijn vriend gaat gelukkig mee. We worden binnen geroepen. Stefan mag gelukkig ook mee naar binnen. Eerst kijkt de arts met een echo waar hij moet zijn. Het zit inderdaad op de plek wat de scan ook laat zien. Jammer het is dus echt van mij. Ik had gehoopt dat ze me verwisseld hadden met een oud dametje. De assistente komt met een verdovingsspuit aan en houdt hem recht voor mijn neus, niet fijn voor iemand die al zo bang is voor spuiten en naalden. Ik doe snel mijn ogen dicht en probeer rustig te blijven. Ik voel mezelf trillen en ga in mezelf een liedje zingen. Doe ik altijd als ik bang ben. Het is een erg vervelende spuit, duurt lang en doet zeer. Na wat wachten snijdt hij een sneetje in mijn hals, gaat er met een naald in en schiet een hapje uit m’n tumor. Het is een eng geluid. Pfff, nog even op m’n tanden bijten. Sterk zijn Kita, het is bijna voorbij. Dan zegt hij dat hij het nog een keer wil doen, want dan weten ze zeker dat ze een stukje hebben van m’n tumor. Ahhh nee he, oké.. opschieten dan, ik vind het zo eng. Als het klaar is ben ik wel wat duizelig en bij het weggaan moet ik weer huilen, ik ben zo gespannen en wil dit allemaal niet. Ik kan dit toch niet aan?

‘s Middags komt de huisarts nog langs. Mijn zus en Stefan zijn erbij. Hij is heel direct en zegt dat de ziekte gewonnen heeft en dat ik er aan dood ga. Pfff zo heftig, ik weet het, maar wil het niet geloven. Ik moet hard huilen. Hij heeft ook geen antwoorden op hoe lang nog en hoe het komt en wat de behandelingen de afgelopen jaren hebben gedaan. Er gaat zoveel in m’n koppie om en ik heb zo veel vragen, maar er zijn veel vragen waar niemand antwoorden op heeft. Ik moet nu gaan genieten zo lang het nog kan en ik me goed voel.. maar hoe kan dat nou? Ik heb net te horen gekregen dat ik ongeneeslijk ziek ben.

Het is weekend, erg lekker weer. Iedereen geniet ervan en gaat leuke dingen doen, maar voor ons staat alles stil. Hoe kan ik nu verder leven? We hebben alleen maar verdriet. Ik krijg veel berichtjes en belletjes, er willen veel mensen langskomen. Allemaal heel lief, maar ben bang dat het over een paar maanden weer minder wordt. En iedereen gaat gewoon door. Toch laten we het toe en is het toch wel fijn. Iedereen leeft met je mee, maar het is zo moeilijk uit te leggen als je het zelf niet meemaakt. Ook krijg ik veel kaartjes en bloemetjes, zo lief. Maar ik had ze liever niet gehad, ik wilde liever champagne en dat de uitslag goed was. Het wordt deze week nog heel lekker weer, niet dat het ons boeit eigenlijk, maar we besluiten om samen even twee dagen weg te gaan, even weg van hier. Stefan is heel de week thuis, het is fijn om niet alleen te zijn. We gaan naar Noordwijk aan zee, luxe hotel direct aan zee. Ik heb er wel beetje zin in, maar ik kan m’n gedachten niet verzetten. Ik blijf er continu aan denken. Ik heb van de huisarts slaaptabletten gekregen, omdat ik niet slaap en alleen maar aan het piekeren ben. Zo val ik wel in slaap en slaap ik een paar uurtjes achter elkaar. Het is fijn om samen te zijn. We liggen lekker aan zee, gaan lekker eten en drinken en gaan nog baantjes trekken in het zwembad in ons hotel.
Het is wel raar, dat je niks ziet aan mij, maar dat ik eigenlijk doodziek ben. En daar gaat natuurlijk ook alles door, alle mensen zijn vrolijk en genieten van het lekkere weer. Ook zie je nu overal baby’s en kinderwagens en gelukkige gezinnetjes. Ahhh, dat zou ik ook zo graag willen, wat is het leven kut.

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >