Woensdag 10 juli moet ik me om twee uur melden in het ziekenhuis voor opname. Morgen gaan ze de port-a-cath plaatsen, maar ik moet vandaag al binnen zijn omdat ze eerst nog longfoto’s willen maken. Mijn zus gaat mee en Stefan komt vanuit zijn werk daarheen. Foto’s maken is zo gebeurd. Ze zien inderdaad al toename van het vocht. Jeetje, hoe snel maakt dat zich aan joh, anderhalve week geleden is er nog 800 cc afgenomen. Ik vind het eng en erg bizar. De operatie van mijn port-a-cath mag wel gewoon doorgaan omdat ik nog niet benauwd ben. Wel wil ik graag dat ze ook iets met mijn longen gaan doen, anders is het weer wachten op klachten. Ik geef aan dat ik bang ben. Ze snappen dit en gaan het bespreken.
Donderdag 11 juli
Vandaag wordt de port-a-cath geplaatst, een kastje boven de borst onder de huid wat aangesloten zit aan een groot bloedvat, zodat ze hier voortaan bloed uit kunnen nemen en infuus prikken. Hopelijk slaagt de operatie en bespaart mij dit een hoop geprik en pijn. Ik heb niet goed geslapen, midden in de nacht kreeg ik een nieuwe buurman en was het erg rumoerig. Omdat je hier maar dunne gordijntjes hebt en het al erg vroeg licht wordt, was ik vroeg wakker. Ik moet heel de ochtend nuchter blijven i.v.m de operatie, dus ga maar op m’n gemak douchen. Papa komt al op tijd naar mij. Ik sta eigenlijk om elf uur op de planning, maar de operatie voor mij loopt erg uit, dus wordt pas om een uur opgehaald.
Ik word naar de O.K. gebracht. Hier moet ik natuurlijk weer een infuus, dit lukt verrassend genoeg weer niet. Na drie keer prikken zit hij en word ik naar de operatiekamer gebracht. Hier brengen ze me in slaap, ik moet maar aan een mooie vakantie denken en denk aan Curaçao.
Na twee uur word ik wakker op de uitslaapkamer. Alle spanningen komen eruit en ben echt super emotioneel en kan alleen maar huilen. De zuster probeert me een beetje gerust te stellen en is erg lief, maar de tranen houden niet op. Ook heb ik best veel pijn. Na een tijdje mag ik terug naar de afdeling, daar zijn Stefan en papa. Ik ben erg emotioneel. Ook krijg ik te horen dat een goede maat van ons is overleden, op een veel te jonge leeftijd en ook aan deze rotziekte. Bij hem is het erg snel gegaan en ben ik bang wat bij mij nog komen gaat.. Wat is het leven oneerlijk.
Eind van de dag komt de longarts langs om alles te bespreken. Ze willen me graag helpen en snappen mijn angst dat ik moet wachten op klachten. Ze gaan mijn longvliezen plakken, de kans is 50/50 dat het gaat lukken, maar wil het toch graag proberen omdat ik anders ook zo bezig blijf. Ik lig nu natuurlijk al in het ziekenhuis, maar hij raadt aan om het maandag te laten doen. In het weekend is de zorg toch net allemaal wat anders en hij wil het goed en zorgvuldig doen. Ik mag ‘s avonds naar huis. Fijn om naar huis te mogen, maar ik heb veel pijn. Ik neem veel pijnstillers, krijg wat bezoekjes en slaap veel. Wat een ellende allemaal, nu zit dit erop maar moet ik maandag weer opgenomen worden en dan moet ik wel een aantal dagen opgenomen blijven. Ben ook erg bang voor de ingreep, dit is alleen onder plaatselijke verdoving. Ik heb nu al zoveel pijn en dat zal er dan niet beter op gaan worden. Wat een ellende! Pfff, hopelijk ben ik hierna een tijdje van het ziekenhuis af, ben er helemaal klaar mee. Hoop niet dat ik nu blijf sukkelen met alles. Wil me gewoon nog goed voelen en nog veel leuke dingen doen.. Gaat dat nog wel? Ga ik nu alleen maar achteruit?
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita