Op maandag 13-08-2018 gelijk na de bruiloft moet ik helaas weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Zo rot dat het weer gelijk door gaat. Woensdag 15-08-2018 krijg ik weer een PET-scan. Ze moeten een infuusje prikken, omdat ik er contrastvloeistof bij krijg. Ze prikken op de afdeling een keer. Ik zeg dat ik erg moeilijk te prikken ben, maar ze voelt echt een goede ader zitten, dus ze prikt. Helaas mis. Ze belt naar de O.K. om daar een infuus te laten prikken en mogen daar naar toe komen. Ze zegt dat het inderdaad moeilijk is en niks voelt. Na een tijdje voelen prikt ze, maar hij zit er niet in. Pfff, ik word niet goed. Iedere keer is het zo’n drama. Dan steekt ze nog een keer op een andere plek in m’n onderarm. Ahh, dat doet erg zeer, even de tanden op elkaar en hopen dat hij nu goed zit. Maar helaas, deze zit ook niet goed. Ze haalt hem eruit en ziet heel m’n arm al dik en blauw worden. Ze heeft me erg pijn gedaan. Uiteindelijk hoef ik geen infuus, omdat het echt niet lukt. De scan gaat verder goed.

Ik wilde tot na de bruiloft wachten met medicatie in verband met eventuele bijwerkingen en omdat ik me nu nog best goed voelde, wilde ik dit ook zo met de bruiloft. Maar nu is het weer erg spannend. De vorige scan was op 15-06-2018, dus nu twee maanden verder. Zal het verder gegroeid zijn? Groeit het snel? Maar hopelijk is het gewoon stabiel gebleven. Op dinsdag 21-08-2018 krijg ik de uitslag, papa en Stefan gaan mee. Het kan toch niet heel erg zijn? Ze pakt de scan erbij en vertelt dat alle plekjes groter zijn geworden, er is een plekje bij in m’n ribben en er zit vocht achter m’n long. Oh jeetje, dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik kreeg wel wat meer pijn en ben erg moe. Maar ik dacht dat dat ook door de bruiloft kwam, omdat ik daar veel mee bezig was. Weer een tegenvaller. Van de leukste dag van je leven weer naar de slechtste dag. Wat is het leven oneerlijk. Ik mag nu ook niet langer meer wachten met de medicatie. Donderdag 23-08-2018 krijg een injectie om in de overgang te komen. Deze heb ik drie jaar geleden ook gehad, dus ik weet wat me te wachten staat. Het is een staafje wat ze onder de huid in m’n buik plaatsen via een dikke naald en dus ook erg pijnlijk. Pfff, wat een ellende allemaal. Waarom moet ik dit allemaal hebben?

Begin september zijn we twee weken naar Gran Canaria geweest. Lekker even met z’n tweeën weg, weg van hier. Het was fijn om weg te zijn. Even geen ziekenhuizen. Daar sliep ik ook een stuk beter. Misschien toch de rust die ik daar had. Maar er was geen één moment dat ik er niet aan dacht. Zelfs niet als we aan het zwembad lagen en ik naar de mooie palmbomen aan het staren was dat ik spontaan begon te huilen. De toekomst is zo onzeker en je hoopt nog lang te mogen leven en je wilt niet dood. Verder hebben we gerelaxt, spelletjes gedaan en ook gepraat. Gepraat over onze kinderwens. Vier jaar geleden toen we te horen kregen dat ik borstkanker heb, hebben we via IVF embryo’s ingevroren. Als klein meisje droomde ik er al van om mama te worden. Zelf mag/kan ik niet meer zwanger worden. Maar misschien via een draagmoeder? We hebben het er goed over. Kan/wil Stefan straks alleen voor ons kindje zorgen? En doe je het je kindje aan die zal opgroeien zonder mama. Nu gaat het best redelijk met mij, maar je weet dat dit niet zo blijft. Ik zal zieker worden en meer pijn krijgen. Kan ik dan wel voor een kindje zorgen? Ik zie nu alleen maar de positieve dingen eigenlijk: het zal me meer energie geven en heel veel liefde. Lekker kroelen en er goed voor zorgen. Ook vind ik het zo erg dat wij onze ouders geen kleinkind kunnen geven. Maar er zijn ook veel nadelen aan. Je weet niet of je een gezond kindje krijgt, slapeloze nachten, alle zorgen en het wordt ouder en dan? Maar vooral als de dood dichterbij komt.. Het is al super erg en niet voor te stellen dat ik alle lieve mensen om mij heen achter moet laten, laat staan als je je kindje moet achterlaten. Na veel gesprekken en gehuil besluiten we om het toch maar niet te doen. We hebben het ook met mijn ouders besproken en beste vriendinnen. Het is nogal wat.. Als Stefan er nou 100% achter staat dan zou ik het meteen doen. Maar hij twijfelt ook..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >