Zaterdag 18 mei 2019

We komen rond 13.00 uur aan op de spoedeisende hulp, Stefan gaat mee. Ze geven al aan dat het erg druk is. Oké, hier hebben we alle begrip voor en nemen plaats in de wachtkamer. Na een uurtje worden we geroepen en mogen we een kamertje in. Hier stellen ze een aantal vragen en willen ze bloed afnemen. Ik geef al aan dat dit erg lastig is. Ze gaat kijken of ze aders voelt, maar ze voelt niks en besluit om het niet te proberen. Er moet ook nog opnieuw een longfoto worden gemaakt, dus dat gaan we eerst doen. Dat is zo gebeurd en daarna moeten weer in de wachtkamer plaatsnemen. Na weer een uur wachten komt er een andere zuster kijken of zij bloed kan afnemen, maar ook zij voelt niks en gaat het niet proberen. Fijn dat ze niet zomaar gaan prikken als ze niks voelen. Ik moet me door een anesthesist laten prikken, dus moeten we weer plaatsnemen in de wachtkamer. Rond 17.00 uur word ik hier voor opgehaald. We zijn nu al vier uur verder en zijn nog niks wijzer. Ik word met een rolstoel mee naar boven genomen naar de uitslaapkamers. Ze gaat kijken en voelen, ze prikt twee keer, maar helaas mis. Dan prikt ze in m’n pols en het lukt, het infuus zit er gelukkig in. Hier kunnen ze vaak ook bloed uithalen, maar helaas bij mij lukt dit niet. Dus ze moeten verder gaan kijken om bloed te krijgen. Ze prikt in m’n hand, deze zit goed. Ze doen het met een dun naaldje omdat ik hele dunne aders heb. Ze heeft een buisje kunnen afnemen daarna schiet helaas het naaldje eruit. Ahhh, zo gevoelig en super balen dat het niet lukt. In m’n arm is verder geen optie, het lukt gewoon echt niet. Dan wilt ze het in mijn voet proberen. Oké.. hopen dat het lukt, want dit is ook weer een erg gevoelige plek. Ik ben er eigenlijk al klaar mee. Ze prikt drie keer in m’n voet en het lukt weer niet. Ahh, waarom doen ze me dit steeds aan. Ik heb iedere keer aangegeven dat ik niet te prikken ben. Waarom kijken ze niet gelijk met een echo? Ik begin wat te trillen, ik voel me helemaal niet fit. En zie er zo tegenop om bloed te laten prikken en ook nu lukt het steeds weer niet. Ze haalt er een andere arts bij. Ook hem valt het op dat ik hele moeilijke aders heb.. joh! Hij prikt twee keer in m’n arm, maar helaas zonder resultaat. Dan wil hij in m’n andere arm prikken. Maar dit mag niet omdat ik hier al mijn okselklieren heb laten verwijderen en dan kans heb op een oedeem arm omdat de klieren het vocht niet meer weg kunnen voeren. Hij zegt dat er verschillende studies zijn en dat het wel mag. Ik wil nog in discussie gaan, maar laat maar.. ik wil hier weg. Hij prikt erin en hier lukt het wel. Gelukkig, ik ben er helemaal klaar mee. De zuster van de spoed komt mij weer ophalen en zegt dan dat we een buisje te weinig hebben. Neeeee, dit meen je niet! De grond zakt onder m’n voeten vandaan, niet nog eens prikken. Maar het moet, ze willen echt alles uitsluiten. Ze bellen de arts weer op of hij het kan komen doen. Hij moet eerst een andere patiënt in slaap brengen en daarna komt hij naar mij. Hij prikt weer in de andere arm. Na een uur zijn we klaar. Niet normaal, helemaal lek geprikt. Ik ga dit als ik mijn oncoloog zie zeker met haar bespreken. Dit ga ik zo niet meer doen. Helemaal klaar mee. Terug op onze kamer op de spoed zit Stefan te wachten. Zijn geduld raakt ook wel op. Het is nu wachten op alle uitslagen. Mijn urine kijken ze ook nog na. De arts komt vertellen dat de longfoto er stabiel uitziet, maar dat ze nog een scan van m’n longen willen maken om uit te sluiten dat er geen bloedpropje zit. Oké, dat klinkt akelig, maar goed dat ze het checken. De scan duurt niet zo lang gelukkig. Nu is het wachten op alle uitslagen, het is ondertussen al 19.00 uur. Na een tijd komt de arts, m’n bloed en urine is goed. Op de scan is geen bloedpropje te zien, maar wel dat het vocht achter m’n long is toegenomen. Oh jee, dit had ik niet verwacht, ook omdat de foto’s er stabiel uitzagen. Hier zien ze het dus niet goed op? Hij zegt dat ik niet hoef te blijven, maar dat ik volgende week naar een longarts moet, waarschijnlijk wordt er dan in geprikt om vocht af te nemen. Uiteindelijk mogen we om 20.30 uur naar huis. Ik ben blij dat we naar huis mogen, maar niet normaal dat we hier zo lang hebben gezeten. Ik ben verdrietig, dit hadden we niet zien aankomen. Het ging de laatste tijd zo goed. Wil me gewoon fit voelen, ik baal er erg van en moet veel huilen. Ook vind ik het erg spannend wat de longarts gaat zeggen. Ga ik nu aftakelen? Moet ik nu echt gaan inleveren? Ik wil dit niet!

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >