Vrijdag 31 januari, terug van Curaçao. Fijn om familie en vrienden weer te zien, maar wat is het koud hier. Op zondag ga ik met Manon klunen in Breda. Manon is hier al vaker heen geweest en vindt dat altijd erg leuk. We hebben beide een giraffe-onesie gekocht. Haha, het ziet er leuk uit. We hebben er zin in. Het is erg druk, maar zo gezellig. Wel super raar dat ik vorige week nog heerlijk in de zon lag en nu alle mensen verkleed in de stad lopen, het is even schakelen. We drinken sneeuwwitjes, bier en natuurlijk duikbootjes (bier met een flesje Flügel erin).
‘s Maandags moet Stefan helaas weer gaan werken, hij heeft er zelf ook nog geen zin in. Het is erg wennen om weer alleen te zijn en ik denk nog vaak aan onze mooie reis. Woensdagavond gaan we nog naar het Krisje. Op 20 maart is het daar feest voor het goede doel. Er komt een heel leuk bandje met een aantal zangeressen. Vanavond gaan ze kijken wie wat gaan zingen. Ze weten niet dat wij ook komen en we verassen ze met een zelfgemaakte cake. Ik vind het zo bijzonder dat ze dit allemaal willen doen, daarom wil ik graag iets kleins terug doen.
Donderdagavond ga ik nog gezellig met Manon naar de bioscoop. Vrijdags is het jaarvergadering van onze corsobuurt. Op het laatst maken ze de wagen bekend die we dit jaar gaan maken. Het wordt iets unieks. Ik vind het wel lastig om echt te zien wat het gaat worden, maar ik heb er weer veel zin in. Na de jaarvergadering drinken we wat en ga ik nog met Jorien naar het carnavalscafé. Het is erg gezellig. De dag erna kom ik pas laat uit bed en vanuit bed ga ik op de bank liggen. Ik heb 0,0 energie en ben helemaal gesloopt. Komt dit nou van het avondje stappen? Ik slaap heel de dag en ook ‘s avonds ga ik weer op tijd naar bed. Zondags slaap ik weer lang uit en heb nog steeds erg weinig energie. Stefan moet ‘s middags oberen bij de bonte avond in Rijsbergen. Ik besluit om toch maar even mee te gaan. Ik kan moeilijk weer een hele dag op de bank blijven liggen. Het is gezellig. Maar we gaan weer wel op tijd eten en naar huis. Morgen moet ik weer vroeg naar het ziekenhuis. Ik baal er zo van dat ik steeds na leuke dingen altijd weer terug moet naar het ziekenhuis. Altijd weer die ellende.
Maandag 10 februari. Papa zet mama al om half acht bij ons af, mama gaat mee naar het ziekenhuis. Ik moet eerst weer bloed prikken en krijg weer de twee spuiten in m’n billen. Ik heb er weer erg veel schrik voor. En ook deze keer doen ze erg pijn. Ik probeer aan leuke dingen te denken als ze ze zetten. Daarna heb ik weer een controle. Ze prikken altijd cito bloed, dus dan hebben ze de meeste uitslagen al binnen een uur. Ik vertel mijn klachten en ondertussen komen er al wat uitslagen binnen. De waardes van m’n witte bloedcellen zijn weer erg laag. Dus moet ik nu een week extra stoppen met de medicatie. Jeetje, ik schrik hier wel van. Het ging de laatste tijd best goed en ineens slaat het dan weer om. Vandaar dat ik zo moe ben en geen energie heb. Ze kijkt ook naar m’n andere bloedwaardes. Helaas stijgen de leverwaardes flink. Dit gaat ze even met mijn oncoloog bespreken. Ik moet weer een longfoto laten maken, ook omdat ik veel last van m’n ribben rechts heb en rechts in m’n bovenbuik. Dit kan ik gelijk laten doen en dan heeft ze zo de uitslag al. Ik vind het allemaal best weer erg spannend. De foto maken is zo gebeurd. De uitslag is gelukkig goed. Er zijn geen veranderingen vergeleken met de vorige foto, fijn! Helaas zijn wel m’n leverwaardes flink aan het stijgen, ze weet niet precies waar dit vandaan komt. Dit kan door de medicatie komen of door een ontsteking of er zit kwaadaardig weefsel. Oeiii, nee toch hè. Ze wil er een echo van laten maken om te kijken wat het is. Dit kan aanstaande woensdag en dan volgende week maandag de uitslag. Dan moet ik ook weer opnieuw bloed laten prikken en krijg dan ook de uitslagen daarvan. Voor nu mogen we naar huis en moet ik deze week wel wat rustig aan doen. Ik ben er toch best wel van geschrokken. Thuis bel ik papa, m’n zus en laat ik het een aantal vriendinnen weten. Je weet nog helemaal niks en hopelijk is het niks, maar ik maak me wel weer zorgen. ‘s Avonds als Stefan thuis komt, moet ik huilen. Ik vind het zo spannend allemaal en kan m’n gedachtes moeilijk verzetten. ‘s Avonds ga ik erg warm douchen, ik heb weer best veel pijn aan m’n billen van de spuiten. Onder de douche moet ik ook veel huilen. Alles komt er even uit. Daarna duik ik m’n bed in en komt Stefan bij me liggen. Ik ben erg van streek en moet hard huilen. Misschien is het wel niks, maar ben erg bang. Het zal toch niet dat ik nu ga aftakelen. Weer een week in spanning en onzekerheid, hoelang hou ik dit nog vol? Ik wil dit niet meer..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita