Het gaat met ups en downs, het is fijn als ik wat afleiding heb. Ook ga ik weer wel naar feestjes, waar ik eigenlijk geen zin in heb, maar wat toch wat afleiding is. Het is lastig, ik heb er totaal geen zin in, waarom feesten als ik weet dat ik doodga.. Ik vind het erg lastig dat alles gewoon doorgaat, sommige mensen komen wel met je praten en andere zeggen helemaal niks. Het is voor hun ook niet makkelijk.
Begin oktober word ik verkouden en krijg ik koorts. Bij 38,5 graden moet ik het ziekenhuis bellen. Op dinsdagmorgen is de koorts 39,5 dus bel naar het ziekenhuis en moet ik naar de spoedeisende hulp komen. Daar ben ik een hele ochtend geweest om bloed af te nemen. M’n urine wordt nagekeken en er zijn longfoto’s gemaakt. Ik heb een virus opgelopen en mag naar huis met antibiotica. Goed thuis uitzieken. Pfff, wat voel ik me beroerd. Hopelijk knap ik hier wel van op. Er spookt wel van alles door m’n hoofd. Wat als ik nu niet meer opknap? Vier dagen heb ik hoge koorts gehad. Twee weken heb ik gekwakkeld, ik bleef wat verhoging houden en voelde me niet ziek genoeg om in bed te blijven liggen maar ook niet fit genoeg om dingen te doen. Als dit heel de winter zo door gaat? Gelukkig knapte ik langzaam weer op en kon ik weer wat dingen ondernemen. Ik ben naar de kapper geweest en heb m’n haar geverfd. Ik heb van mezelf bruin haar en heb er nu wat lichtere plukjes door laten doen. Ik ben zo blij dat m’n haren na de chemo weer helemaal terug zijn. Eerst wilde ik het niet meer verven en m’n haren doneren aan een goed doel om er een pruik van te laten maken. Maar omdat ik m’n haren niet meer wil kort knippen, heb ik besloten om ze niet meer te doneren en mocht ik het weer verven.
Verder hebben we er een nichtje bij en een vriendin heeft ook een dochtertje gekregen. Heel mooi en ik ben erg blij voor hun. Maar ook weer erg pijnlijk voor ons en een steek in ons hart. Tuurlijk gun je het iedereen, maar had het onszelf ook zo gegund. We hebben met een paar meiden meegedaan aan liedjesfestijn 11/11 in Rijsbergen. Hierbij moesten we een carnavalsnummer maken en live zingen. Ik dacht dit moet je gewoon een keer gedaan hebben, je denkt nu over bepaalde dingen heel anders. Na wat biertjes waren we er klaar voor. Ik was best zenuwachtig, maar toen dacht ik bij mezelf, chemo en zo ziek zijn en wat ik allemaal al heb doorstaan is veeeel erger, dus dit kan ik makkelijk. En voor we het wisten zat het er al weer op. Het was leuk en ben blij dat ik heb meegedaan.
Half november:
Ik zit enorm in een dip. Ik heb drie dagen alleen maar kunnen huilen. Als ik dacht dat het weer een beetje ging dan begon ik weer. Ik was bij m’n vriendin op kraamvisite, dat is al een grote stap voor mij. Het is een hele goede vriendin dus vind dat ik wel even moet gaan. Er komen meerdere vriendinnen. Trots op mezelf dat ik dit doe. Maar ik trek het niet en begin te huilen. Ik ben weggegaan, ik trok het echt niet. Zo mooi om die kindjes dan samen te zien en de mama’s die gezellig samen thee gaan drinken en de kinderverhalen met elkaar kunnen delen. Ik had dit ook zo graag gewild. Waarom moet dit mij allemaal overkomen? Waarvoor zou ik nu nog willen leven? Het is erg om alle lieve mensen achter te moeten laten, misschien beter nu dan straks? Als ik toch al weet dat ik doodga. Ik denk erg negatief en zie het even niet meer positief. Wat voel ik me kut. Ik huil bij Stefan. Fijn dat ik alles kwijt kan, maar hij weet niet goed wat hij moet zeggen en hoe hij mij kan helpen. Ook ben ik bij mama gaan praten, die word dan ook erg verdrietig. Wel fijn dat we kunnen praten. Erg gaat veel door m’n hoofd. Wanneer geef ik het op? Hoe ga je dat zeggen? Ik kan al die lieve mensen toch niet zo verdrietig achterlaten?
Ook zou ik graag willen weten hoe andere mensen om mij heen hier over denken? En of ze hier weleens over denken? Of wat er door hun hoofd allemaal omgaat? Sommige praten er makkelijk over. Anderen weten niet wat ze moeten zeggen of waar ik behoefte aan heb. Soms heb ik er zelf geen zin in om het erover te hebben maar zet dan m’n lach op, terwijl ik van binnen kapot ga. Na echt ellendige dagen probeer ik weer wat positiever te denken. Ik denk aan leuke dingen: in januari gaan we naar Curaçao. Dit is een grote wens van ons. Tijdens het regelen van onze bruiloft kwamen onze ceremoniemeesters met de vraag wat wij er van zouden vinden als hun mee gaan. Dat we met z’n zessen mijn wens in vervulling laten gaan. Wauw! Echt supergaaf en wat bijzonder dat ze dat willen.. Ze zijn er allebei al eens geweest en een stel heeft ook al drie kindjes. Hoe gaan ze dat doen? Vinden ze het niet erg dat ze er al eens geweest zijn? Dat ze hun kindjes anderhalve week niet zien? Het is best veel geld. Zo bijzonder dat ze dat willen. Zij gaan tien dagen mee, Stefan en ik blijven veertien dagen zodat we ook nog even met z’n tweetjes kunnen genieten.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita