Donderdag 16 april, vandaag hebben we een afspraak bij de oncoloog, we moeten er om twaalf uur zijn. Stefan en Ilona gaan mee. Superfijn en we hebben al vele vragen opgeschreven. Helaas is de punctie uit mijn lever ook niet goed, deze zit ook helemaal vol met uitzaaiingen. Ergens wel verwacht, omdat mijn klachten niet minder, maar alleen maar erger worden en ik echt de verschijnselen heb wat duidt op mijn lever. Maar wat komt het toch hard aan. Ik moet huilen, ze vertelt dat de enige optie chemo is. Ze is er vrij positief over, ze denkt echt dat ik me dan over een tijdje weer beter zal gaan voelen. Hoe het nu gaat is ook niet te doen en stel dat ik er nu niks aan doe, dan zal het snel aflopende zaak zijn. Pfff, ik heb echt gezegd dat ik noooooit meer chemo wilde. Ik moet alles zelf beslissen wat ik nog wel en niet meer wil, maar het zijn zo’n lastige keuzes. Waar doe je goed aan? En dan m’n haren.. heb ik eindelijk weer een lange bos met krullen. Gaat dit dan weer uitvallen? Dit vond ik de vorige keer ook zo erg, ik denk het ergste. Voor nu willen ze een cold cap proberen. Je krijgt dan een ijskoude muts op je hoofd van -5 graden. Maar ik vind het het proberen waard. Ik wil echt niet weer m’n haren verliezen. Helaas kunnen ze geen 100% garantie geven. Wil ik dit allemaal weer wel? Ik wist dat dit moment er ooit zat aan te komen, maar toch niet nu al? Ineens slaat alles weer om, wat een klote ziekte. Ze legt de behandelingen goed uit en legt de keuze bij mij. Ik moet wel al morgenmiddag beslissen, omdat ze zo snel mogelijk willen starten. Maar ik ben volgende week nog jarig, kan het dan niet daarna? Nee, ik moet echt snel starten. Thuis is het weer veel verdriet, ellende en moeilijke keuzes. Waar doe ik goed aan? Wat wil ik nog?

Vrijdag 17 april hebben we ‘s ochtends nog een gesprek met onze eigen huisarts. Papa en Stefan zijn hier ook bij, fijn. Het is een goed en fijn gesprek. Hij neemt gelukkig echt de tijd voor ons en is ook erg duidelijk. Hij zou het ook proberen weer aan te gaan en denkt ook echt dat ik me dan weer beter ga voelen, zo gaat het ook niet verder. Ik moet het wel alleen doen als ik er zelf helemaal achter sta, ik moet het niet voor anderen doen. Zij kunnen mij nu nog niet missen, maar over een aantal maanden of jaren ook niet. Ik vind het echt heel lastig, ik heb geen zin om weer zo ziek te worden en me zo ellendig te voelen. Maar ik wil nu ook nog niet dood. Ik ben toch nog niet klaar hier. Hopelijk voel ik me dan over een tijdje weer iets beter en kan ik nog een paar genietmomentjes mee pakken. Wel moet dan de chemo gaan aanslaan, dit blijft erg spannend! Ik heb het thuis en met Stefan veel over gehad. Mijn voorkeur gaat toch uit om het te proberen, ik wil nu nog niet dood en mocht het echt niet meer gaan, dan mag ik altijd stoppen. ‘s Middags bel ik naar het ziekenhuis met het besluit om het toch te gaan proberen. Dinsdag 21 april om twaalf uur zal mijn eerste chemo zijn.

Heel het weekend veel verdriet, vele appjes, kaartjes en bloemen. En wat bezoekjes. Heel fijn allemaal, maar nog steeds de twijfel of ik er allemaal wel goed aan doe en zie ik er zo enorm tegen op. Ik slaap erg slecht, voel me steeds beroerder en heb heel veel verdriet. Waarom moet ik dit weer allemaal ondergaan, ons leven had er nu zo anders en mooi uit moeten zien! Het is niet te bevatten.. Ik wil leven, feesten, zuipen, afspreken, gekke dingen doen, op vakantie! Genieten genieten genieten! Gaat dit nog wel ooit komen? Ik ben een vechter, een strijder en geef niet zomaar op! Maar precies vijf jaar geleden is alle ellende begonnen.. En het zal er niet beter op worden.

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >