Maandag 23 september, weer gelijk na de vakantie naar het ziekenhuis. Ik krijg vandaag een nieuwe scan, zodat ze een goed beginpunt hebben voordat ik met de nieuwe medicijnen start. Ze prikken bloed om te kijken of dit oké is, zodat ik aan de tabletten mag beginnen. Ook krijg ik twee spuiten in m’n billen. Hier zie ik heel erg tegenop. Zo’n hekel aan spuiten. Ik mag op m’n buik gaan liggen en doe m’n hoofd naar beneden, dus zie gelukkig niks. Ik probeer wat te ontspannen voor zover dat gaat. De verpleegster spuit de vloeistof er langzaam in, het moet in m’n bilspier. Ik ben blij als de eerste erin zit. Maar daarna moet er dus nog een. Pfff ellende, ik wil dit niet. Als na een tijdje de tweede er ook in zit mogen we gaan. In de auto gaat het al zeer doen en thuis doet het nog zeerder. Ik kan er niet op zitten of liggen. Wat een rotspuiten. M’n bloed was verder oké, dus mag ik met de tabletten starten. Dit moet tijdens de maaltijd en rond dezelfde tijd. Eerst kreeg ik tabletten waarbij je er drie moet slikken na elkaar. Maar omdat ik echt een miep ben in tabletten slikken en ik ze nooit weg krijg, mag ik nu andere slikken, dit is een capsule. Ook niet fijn, deze zijn best groot. Maar beter een dan dat ik er drie moet. Het valt niet mee, maar ik krijg ze met moeite weg.
Op donderdag belt mijn oncoloog nog met de uitslag van de scan. Er zijn weer een aantal plekjes gegroeid. En ook m’n tumormarkers (bloedwaarden) zijn weer gestegen. Jeetje, hier schrik ik wel van. Vier weken geleden was de laatste scan. Hoe kan dit in korte tijd toch al zo groeien? Zo bizar wat er binnen in m’n lichaam allemaal gebeurd. Hopelijk gaat de nieuwe medicatie aanslaan. Ik ben iedere dag misselijk, zere benen, niet lekker, heel moe en heb steken in m’n buik. Wat een rotzooi die medicatie. Maar je hoopt het ergens voor te doen, dus we gaan maar door.
We hebben poetshulp aangevraagd via de gemeente. Zelf kan ik de zware dingen eigenlijk niet meer. Of ik doe het, maar heb daarna heel veel pijn. Familie of vriendinnen zouden vast wel bij mij willen komen poetsen, ik vind het lastig om te vragen en dan heb ik liever dat ze zo langs komen voor een bakkie dan dat ze aan het poetsen zijn. Na een aantal weken en vele telefoontjes is het eindelijk geregeld, fijn. Maar ook weer zo dubbel. Ik ben nog zo jong en dan al een poetshulp, ik moet dat toch gewoon makkelijk zelf allemaal kunnen. Als ik niet ziek was wel ja, maar het is beter zo. Je moet het accepteren, maar dit vind ik nog steeds erg lastig. Het blijft ook nog steeds zo onwerkelijk dat ik zo ziek ben op deze leeftijd.
We hebben nog wel leuke dingen gedaan, naar het casino geweest, personeelsfeestje van Stefan z’n werk gehad, gewinkeld, verjaardagen en spelletjes gedaan. Ik ben blij dat ik dit nog kan doen. Wel met veel rusten tussendoor en niet helemaal fit, maar het gaat. Ook zijn we met vriendinnen naar fancy fair in Rijsbergen geweest, een grote feesttent met Nederlandstalige artiesten. Ik twijfelde om te gaan, omdat ik niet helemaal fit en misselijk ben. Maar dan denk ik nu gaat het nog, straks ben ik misschien alleen maar zieker en kan ik niet meer. Dus hop gaan en het is super gezellig. Alleen de ochtend erna moet ik weer vroeg naar het ziekenhuis. Je gaat echt van hele leuke dingen weer naar de ellende in het ziekenhuis. Ik krijg opnieuw de injecties in m’n billen. M’n billen zijn net bekomen, en nu moet ik al weer. Eigenlijk krijg ik deze een keer in de maand, maar omdat het nieuw is, krijg je nu een extra dosis. Pfff daar gaan we weer. Ik probeer weer te ontspannen, maar wat een ellende. Ze hebben ook gezegd dat ik van deze injecties niet meer af kom, oké doorzetten. Hopelijk voor een goed doel. ‘s Middags ga ik in de bank liggen, ik ben echt super moe en veel pijn van m’n billen. Ik probeer wat te slapen, maar ik word wakker en heb het heel warm en ril helemaal. Toch maar even m’n temperatuur opmeten..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita en Erwinnet