Op 6 april gaan we met vriendinnen een weekendje naar Marbella. Vier jaar geleden toen ik ziek werd, heb ik gelijk geroepen dat wanneer ik beter ben we met z’n allen een weekend naar het buitenland gaan. Helaas word ik niet meer beter, maar ik ben blij dat we gaan. Ik plan veel leuke dingen, ben bewuster van het leven wat toch sneller en anders kan gaan dan verwacht. We vliegen zaterdagochtend om 05.00 uur. Achteraf niet zo’n hele fijne tijd, omdat we bijna een nacht overslaan. Het vliegen gaat goed en we komen ‘s ochtends bij onze villa aan. Ja een villa, wauw en wat voor een… Echt super groot en hebben een eigen verwarmd zwembad. Na wat rondgekeken te hebben en de kamers verdeeld hebben, ga ik even op bed liggen en val ik in slaap. Liever wil ik dit niet, maar het is echt even nodig. We hebben een relax dagje, een paar meiden gaan boodschappen doen, een paar gaan in het zwembad en liggen in de zon, heerlijk relaxt. We blijven de hele dag in de villa en doen een leuk spel: Weerwolven, dit ken ik via de vriendinnen en doen we vaak als we samen zijn. Erg leuk om met een groep te doen. We eten lekkere hapjes en drinken wijn, maar ook gin tonic. Het is fijn. Ik ga op tijd naar bed, ik ben erg moe.
De volgende dag doen we ‘s ochtends rustig aan, dus ik kan wat uitslapen. ‘s Middags gaan we naar het strand en drinken cocktails in een strandtent. We zitten heerlijk in de zon en hebben uitzicht op de zee. Ik krijg het moeilijk en moet huilen. Het is allemaal zo mooi, ik hoop dat ik nog jaren in goede staat mee kan, maar misschien zit ik dan wel in een rolstoel? Of kan ik niet meer mee? ‘s Avonds gaan we nog tapas eten. Als we weer terug in de villa zijn, gaan we weer weerwolven. Dit hebben we veel gedaan, zo leuk! We hebben veel lol, maar ook serieuze gesprekken. Ze hebben het regelmatig over kinderen. Dit vind ik wel pijnlijk en lastig, ik wilde dat ik er ook over mee kon praten en dat onze kinderen allemaal samen konden spelen. Het is logisch dat ze het er wel over hebben, dit is hun alles. Maar onze grootste wens wordt nooit werkelijkheid. Dit vind ik het moeilijkst. We gaan laat naar bed, ik ben erg moe en heb pijn. Als ik naar m’n lichaam had geluisterd, moest ik eigenlijk veel eerder naar bed. Maar ik vind het allemaal zo gezellig, dus ga ik over m’n grens heen. Ik baal er enorm van dat ik niet ‘gewoon’ door kan gaan.
Maandag slaap ik uit, ruimen we alles op en is het weer tijd om te vertrekken. Ben moe en op. Thuis ga ik gelijk naar bed, slaap heel de nacht en de dag erna ook nog bijna heel de dag. Pfff, zo’n weekend hakt er weer flink in. Maar we hebben weer mooie herinneringen gemaakt! Ik moet er een aantal dagen van bijkomen en mis de gezelligheid. Je moet weer alleen opstaan, iedereen gaat weer werken en door. Maar bij mij staat alles stil. Ik heb weer een paar verdrietige dagen..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita