Half maart gaan we een weekendje weg met Stefan thuis. Gezellig samen met z’n allen. We zitten op een kinderpark, dit is soms wel confronterend. Normaal lette ik er niet zo op, maar nu dat ik de onvervulde kinderwens niet goed kan loslaten zie ik overal baby’s en zwangere vrouwen. Ook met onze twee lieve kleine nichtjes is het leuk, maar we hadden zelf ook zo graag kindjes gewild en onze nichtjes en neefjes ook nichtjes en neefjes willen geven. Wetend dat het niet verstandig is. Het is lastig. Zie ik ze nog groot worden en opgroeien?
‘s Avonds eten we lekker en doen we gezellig spelletjes met z’n allen. Ik ga op tijd naar bed, want ik ben erg moe. Na het weekend moet ik ook veel bijslapen, toch wel erg vermoeiend.
Ik heb nog een belafspraak met de assistent van m’n oncoloog. De laatste tijd heb ik meer pijn. Ik merk dat ik vaker paracetamol inneem. Als ik een half uurtje heb gewandeld kan ik daarna bijna niet meer. Ook als ik een avondje ben weggeweest, heb ik veel pijn. Vooral halverwege m’n rug, stuitje en beide heupen. Ik heb deze week voor het eerst een morfinetablet ingenomen. Ik moet hem onder m’n tong laten smelten. Het is wel een beetje een vieze rare smaak, maar gelukkig is hij zo opgelost. Ik ga even op de bank rusten en voel heel m’n lichaam tot rust komen en de pijn verdwijnt. Ook voel ik me dizzy en erg slaperig waardoor ik in slaap val. Voor een paar uur was dit wel een heerlijk gevoel, niet goed uit te leggen, maar daarna voel ik me nog dizzy en misselijk. Ook komt de pijn dan weer terug. De assistent van de oncoloog zegt dat ik vanaf nu iedere dag vier maal daags twee paracetamol moet innemen. Nu nam ik dit alleen als ik super veel pijn had. Maar het is beter om een spiegel op te bouwen en ik hoef geen pijn te leiden. Toch vind ik het best lastig. Ik probeer het allemaal zo lang mogelijk uit te stellen. Eigenlijk heb ik altijd wel zeurende pijn en probeer ik door te zetten, maar nu gaat het niet meer zonder pijnstillers. Ik ben er erg verdrietig door. Ik ga dus al wat achteruit. Hopelijk helpt dit een lange tijd tegen de pijn. Anders krijg ik er wat sterkers bij. Je wilt eigenlijk doorleven met zo min mogelijk tabletten en bijwerking enzo, maar dit gaat helaas niet meer.
Mijn zus en ik willen samen een tattoo laten zetten. Ik wil dit al een tijdje, maar nu gaat het echt gebeuren. Mijn zus is er niet zo van, maar nu hebben we iets uitgezocht met een mooie en bijzondere betekenis en wilt ze het ook heel graag. We hebben een afspraak mat de tatoeëerder om onze wensen te vertellen. We krijgen het moeilijk, het is zo bijzonder. Ze vindt het ook bijzonder en gaat er nu een tekening van maken. Half mei gaan we hem zetten. Ik vind het erg spannend, ik heb zo veel schrik voor naalden en heb ook al zoveel pijn moeten leiden, waarom doe ik mezelf dit aan? Dit kan er ook nog wel bij en het is weer iets van m’n bucketlist.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita