Thuis gaat het redelijk goed, wel ben ik erg moe en slaap veel. Zaterdag is het eigenlijk buurtfeest van de corso. Zal ik hier heengaan? Is het verstandig? Aan de ene kant denk ik: blijf maar thuis, m’n lichaam heeft weer een klap gehad en weer zo moeten vechten. Maar aan de andere kant denk ik: nu kan ik nog en ik wil iedereen weer zien. Gelukkig blijft het best goed gaan en ga ik toch naar het buurfeest. Het is erg gezellig, we drinken, dansen en zijn laat thuis. De volgende dag ben ik erg moe, maar heb ervan genoten. Heb je dit er steeds voor over na een avond stappen? Ja, ik geniet er extra van, ook al moet ik er lang van bijkomen. Nu kan het nog, misschien ben ik over een tijdje zo ziek dat ik niet meer weg kan.

21 oktober moet ik weer naar het ziekenhuis, de afgelopen twee weken heb ik geen tabletten meer geslikt. Ik voel goed het verschil, voel me een stuk beter. Maar geestelijk niet zo. Ik ben veel aan het piekeren. Omdat ik nu geen tabletten slik, ben ik erg bang dat het gewoon door groeit. Ook krijg ik de kinderwens niet uit mijn hoofd. Dat was mijn grootste wens die nooit in vervulling mag gaan door deze rotziekte! Waarom moet dit mij overkomen? Ik zie het vaak voor me hoe mooi het zou zijn geweest.. met opa’s en oma’s, ooms en tantes, nichtjes en neefjes, en met vriendinnen. Hoe kan ik dit accepteren? Ik wil gewoon een gezond meisje zijn van 32 jaar.
In het ziekenhuis prikken ze weer bloed en krijg ik ook weer de twee spuiten in mijn billen. Daarna moet ik nog naar mijn eigen oncoloog om te bespreken hoe nu verder. Ik had eerst de palbociclib tabletten van 125 mg (deze remmen de groei van kankercellen), maar ik moet nu toch naar een dosis lager omdat ik er zo ziek van ben geworden. Dus krijg ik nu die van 100 mg. Ze weet niet hoe ik hier op zal reageren. Alles goed in de gaten houden en hopen dat ik hier niet zo ziek van word. Het blijft spannend. Gaat het aanslaan? Word ik weer zo ziek? Iedere keer weer die onzekerheid. Het sloopt.. maar ik ben een vechtertje! Soms denk ik weleens: pfff, waarom wil ik dit nog? Laat mij maar gaan.. Maar dan staan er toch weer leuke dingen gepland en daar wil ik toch nog heel graag bij zijn. Daar vecht ik dan weer voor! Dus vooral veel leuke dingen plannen!

We gaan ook nog met vriendinnen naar concert van Dré Hazes, deze kaartjes hebben we al meer dan een jaar. Ik weet nog dat ik toen dacht: wie weet hoe het dan weer is.. maar ik voel me goed genoeg om mee te gaan. Eerst wilden we ‘s middags al gaan, maar we gaan nu rond etenstijd omdat ik anders bang ben dat ik het niet volhoud. Het is gezellig en fijn. Het eerste liedje waar hij mee begint is het liedje waar wij met mijn vrijgezellenfeest een clip mee hebben opgenomen. Erg bijzonder! Verder vind ik het niet een feestconcert. Er zijn ook een aantal liedjes die we helemaal niet kennen en erg serieus zijn. Het laatste liedje waar hij mee afsluit is ‘Leef’. Mooi nummer, maar zo dubbel. Leef alsof het je laatste dag is, is hard als je weet dat je doodgaat. Je wilt van iedere dag een feestje maken, maar in werkelijkheid gaat dit niet. Ik probeer zeker dubbel te genieten, maar qua emoties is het een rollercoaster. We pakken elkaar vast en ik voel de tranen al weer over m’n wangen rollen, maar wat maakt het uit? Het was fijn. Het is redelijk op tijd gedaan en we gaan daarna nog even naar het feestje van mijn oom en tante. Ze zijn 25 jaar getrouwd. Ik vond het lastig om een keuze te maken waar ik heen zou gaan. Het is beide gezellig. En denk er nu ook bewuster over na. Maar voor het concert hadden we al meer dan een jaar kaartjes. Ik ben blij dat ik nu ook nog even naar het feestje ben geweest..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >