Maandag 7 oktober 2019, vanmiddag ben ik gaan slapen, maar toen ik wakker werd, had ik het erg warm en rillingen. Ik meet m’n temperatuur op, het is 38.8 graden, toch maar even naar het ziekenhuis bellen. Ze gaan het even overleggen en zegt dan dat ik toch naar de spoed eisende hulp moet komen. En dat ik voor de zekerheid wat spulletjes mee moet nemen. Ahh nee he, gaan we weer. Ik moet huilen en bel dan naar Stefan en naar pa en ma. Papa komt mij ophalen en Stefan gaat rechtstreeks vanuit zijn werk. Ik voel me zo beroerd. Ook ben ik erg misselijk en heb ik steken rechts in m’n bovenbuik. Het is druk, dus moeten weer wel even wachten. Zo’n ellende als je je zo beroerd voelt. Ze gaan bloed en kweeks afnemen. Dit doen ze vanuit mijn port-a-cath, het aanprikken doet zeer, even tanden bijten en dan zit de naald erin. Fijn dat ze nu maar een keer hoeven te prikken. Ook gaan ze een longfoto maken, neee het zal toch niet dat het vocht is toegenomen. Er komt nog een assistent longarts langs en zegt dat ze weer in m’n long willen prikken om te kijken of er bacteriën in het vocht zitten. Ik begin te huilen, dit gaan ze echt niet doen. Zo veel afgezien afgelopen zomer met mijn longen en dat aanprikken doet ook zo’n pijn. Ik geef dit aan, ik zeg dat ik het echt niet wil. Als ze zeker weten dat de koorts daar vandaan komt en verder alles is uitgesloten mogen ze misschien daar prikken, maar anders niet!!
Een aantal uur verder komt de arts met alle uitslagen, het vocht in mijn long is niet verder toegenomen, er zit altijd nog wat vocht, maar dit zit er altijd al. Gelukkig. Ook bij hem geef ik nog een keer duidelijk aan dat ze er niet zomaar in gaan prikken! Hij snapt het, en noteert het. Aan mijn bloedwaardes zien ze dat mijn witte bloedcellen super laag zijn, dit komt door de nieuwe tabletten en hierdoor krijg ik koorts. Hij geeft aan dat ik een paar daagjes moet blijven voor antibiotica. Weer begin ik te huilen, nee dit wil ik niet. Niet weer in het ziekenhuis liggen, echt niet fijn. Maar je hebt geen keuze en je wilt je weer wat beter voelen, dus toch geef je je maar over en laat je het gebeuren. Ook willen ze morgen nog een echo van m’n buik maken, omdat ik hier nog steeds steken in heb. Ik maak me zorgen, het zal toch niks ergs zijn? Of zullen hier nu ook al kwaadaardige cellen in zitten? Ik moet nu stoppen met de nieuwe tabletten, omdat het daardoor komt. Er gaat van alles door m’n hoofd. Ik ben bang, gaat het dan nu gewoon verder groeien? Waarom reageert mijn lichaam hier nu zo op? Is er dan nog iets anders? Ik wordt naar een vierpersoonskamer gebracht, niet fijn. Ik slaap bijna niet, zo druk en onrustig.
De dag erna wordt er een echo van m’n buik gemaakt, hier is gelukkig niks verontrustends op te zien. Ahh wat een opluchting. Wel krijg ik andere zwaardere antibiotica omdat m’n koorts vanochtend steeg naar 39.1 graden. En ook stijgen de witte bloedcellen nog niet. Ik vraag of er geen eenpersoonskamer vrij is, maar helaas ligt alles vol. Ook lig ik nog op de acute hulp omdat het bij de oncologie ook helemaal vol ligt, hier baal ik ook wel van. Maar ook hier kun je helaas niks aan doen. Ik krijg aantal bezoekjes, gezinnen en wat vriendinnen, fijn! Na een paar dagen zakt gelukkig mijn koorts, wel lig ik nog steeds op de vierpersoonskamer en kom ik echt niet tot rust. Steeds gaan er mensen weg en komen er weer nieuwe, het blijft druk en onrustig. Donderdagochtend gaat het gelukkig beter, de koorts is weg en ook de waardes van m’n witte bloedcellen stijgen gelukkig weer. Ik mag stoppen met de antibiotica en als het goed blijft gaan mag ik aan het einde van de middag naar huis. Of ik mag nog een nachtje blijven als ik het niet vertrouw. Ik wil heel graag naar huis, ben zo moe. Hopelijk kan ik dan weer wat bijslapen. Gelukkig blijft het goed gaan en mag ik einde van de middag naar huis. Wel geef ik nog aan dat ik bang ben omdat ik nu niks slik en dat het verder gaat. Ze zegt dat ik dit volgende week met mijn eigen oncoloog moet bespreken en dat als ik nu wel verder met die tabletten ga, dat ik dan alleen maar zieker en zieker word, dat wil ik natuurlijk ook niet..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita