Vrijdag 28 juni

Na een week vol emoties vanwege dat we een jaar geleden de rot uitslag kregen heb ik vandaag gelukkig weer een goede dag en besluit om met de fiets naar Zundert te gaan. Wel ga ik met mijn elektrische fiets, deze heb ik van mijn oma overgenomen omdat zij deze niet gebruikt en ik merk dat mijn conditie wel achteruit gaat, dus ik ben er blij mee. Ik ga eerst even naar de drogist nog wat boodschapjes doen en daarna naar mijn ouders. Het fietsen gaat goed, heel de week is het al erg warm geweest, maar nu zo ‘s ochtends rond tien uur is het rond de 19 graden, lekker. Aangekomen bij de drogist pak ik mijn briefje erbij met wat ik nodig heb. Maar dan krijg ik ineens hele erge druk op mijn borst. Ik heb dit weleens vaker. Ze hebben toen ook mijn hart onderzocht, maar dit was toen allemaal goed. Waarschijnlijk kwam het toen van een uitzaaiing op mijn borstbeen wat die hevige pijn gaf. Nu krijg ik het weer heel erg en word ik echt niet goed. Ik begin te geeuwen, te zweten en het lijkt net of ik ga flauwvallen. Wat moet ik doen? Zal ik het tegen iemand zeggen of niet? Nou ja, als ik neer val vinden ze me ook wel. Ik besluit om de winkel uit te gaan en naar m’n ouders te gaan. Dit is vlakbij. Het zakt gelukkig weer iets. Bij mama aangekomen geef ik aan dat ik me niet goed voel, ze weet niet goed wat ze moet doen. M’n zus komt naar mama toe. Ik vraag of ze even mijn eigen huisarts wilt bellen. Misschien dat ik daar vanmiddag nog even heen kan om het te laten checken. Maar die zeggen gelijk dat we 112 moeten bellen. Oh, hier schrikken we wel erg van. Ik geef aan dat het wel weer een beetje gaat. Maar toch bellen we 112 en komen ze met sirenes aan. Jeetje, dit hoeft toch niet, het gaat wel weer.. De ambulance broeders komen bij mijn ouders binnen, maken een hartfilmpje en meten bloeddruk en stellen wat vragen. Ze schrikken van mijn situatie. Op het hartfilmpje is gelukkig niks geks te zien. Ze gaan overleggen met het ziekenhuis omdat ik ernstig ziek ben. Ze willen dat ik naar het ziekenhuis ga om alles even goed te checken en uit te sluiten. Misschien dat het door het vocht achter m’n longen komt. Oké, dan rijden we zelf zo wel naar het ziekenhuis. Nee, ik moet mee met de ziekenwagen, zo zijn we sneller binnen en al aangemeld enz. Oké, ik loop zelf naar buiten, mensen staan op straat te kijken. Papa rijdt met me mee in de ziekenwagen. Mijn zus belt naar Stefan, die is op zijn werk maar gaat nu ook naar het ziekenhuis. Het is best akelig om in een ziekenwagen te rijden. Je rijdt achteruit en je ziet bijna niks. Ik ben erg gespannen en geschrokken, pfff wat een ellende. Denk je dat het goed gaat en ineens word je zo beroerd.

In het ziekenhuis aangekomen is Stefan er ook al snel. Ze gaan weer bloed afnemen en moet een infuus prikken, hetzelfde verhaal: het lukt weer eens niet. Ik word naar de O.K gestuurd om daar te laten prikken. Daar lukt het gelukkig wel, maar hij zit op mijn hand en is erg gevoelig. Ik moet ook weer long foto’s laten maken. Na een tijdje wachten komen ze terug met de uitslagen, mijn bloed is goed, maar op de long foto’s is te zien dat het vocht weer is toegenomen. Huh, hoe kan dat? Nu al? Er is vijf weken geleden nog een halve liter afgenomen. Ze vertellen dat ik word opgenomen. Pfff neeee, wat een tegenvaller, ik had gehoopt dat gewoon alles goed was en dat ik weer naar huis mocht. Ze willen het vocht weer gaan afnemen. Dit gaat morgenvroeg gebeuren. Wat een ellende. Stefan en papa gaan tussendoor even naar huis om wat spulletjes voor mij te pakken. Ik ga ondertussen wat eten en uitrusten. Ik lig op de afdeling oncologie en gelukkig lig ik alleen op de kamer. ‘s Avonds krijg ik nog visite en ga dan op tijd rusten. Ik slaap slecht, het is erg licht op de kamer. Ik ben veel aan het piekeren en ben echt erg geschrokken vandaag. Ook ben ik bang voor morgen. De volgende ochtend is Stefan er al op tijd, erg fijn. Ik word rond kwart voor tien opgehaald om het vocht af te nemen. Ben erg bang en gespannen. Ik vraag of ze deze keer gelijk de longvliezen aan elkaar kunnen plakken, hierdoor is de kans dat het vocht niet meer terugkomt. En omdat er nu maar vijf weken tussen zat ben ik bang dat we over een paar weken weer zo zitten en ben ik bang dat ik ineens weer zo beroerd word. De arts geeft aan dat mijn vocht op een ongunstige plek zit. Als ze het gaan plakken moet je een aantal dagen met een drain zitten omdat al het vocht eruit moet. Bij mij zou dan nu een drain achter op mijn rug moeten omdat daar het meeste vocht zit. Maar dit er erg onpraktisch omdat je dan niet op je rug kan liggen. Normaal gesproken plaatsen ze de drain in je zij. Hij besluit om het deze keer niet te plakken, maar weer net als de vorige keer te prikken en af te zuigen. Oké, doe maar.. ahhh wat ben ik bang. Ik krijg eerst weer een verdovingsspuit, zo akelig en pijnlijk. Daarna maakt hij een sneetje achter op mijn rug en gaat er met de drain in. Het begin is wel verdoofd, maar hij kan natuurlijk niet bij mijn longen verdoven. Als hij daar met de drain komt heb ik echt veel pijn en dat laat ik merken. Er zit nog een zuster bij mij die me probeert rustig te houden. Ik zie het vocht eruit lopen. Na een paar minuten is het klaar en haalt hij de drain eruit. Pfff, jeetje, ik heb het er erg warm van gekregen en voel me niet helemaal lekker. Er is deze keer 800 cc afgenomen. Jeetje, dat is veel en veel meer dan de vorige keer. En dit in vijf weken tijd, ik vind het echt bizar. Terug op de afdeling zit Stefan te wachten en zijn papa en mama er ook net. Ik moet erg huilen, alle spanningen komen eruit en heb veel pijn van de ingreep. Heel de dag door krijg ik wat bezoekjes van gezinnen en vriendinnen. Erg fijn, maar wel met veel rustmomentjes tussendoor. Ik heb veel pijn van de ingreep en ben erg moe. Zondag aan het eind van de middag mag ik weer naar huis. Fijn, maar ik ben nog wel erg bang. Bang dat ik ineens weer zo beroerd word, bang om ergens alleen heen te gaan. Bang wanneer het vocht nu weer terugkomt..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >