Ik ben ook actief bij de bloemencorso in Zundert, al van kleins af aan opgegroeid bij een leuke buurtschap. Dit jaar bouwen we een mooie wagen en hebben ze vrouwelijke figuranten nodig die op de wagen komen. Hier hebben wij ons met ons corso maiden groepje voor opgegeven. Ik ben al een aantal keer figurant geweest en vind dat zo bijzonder, gezellig en leuk. Nu krijgen we dus weer de kans en heb er al zin in. We hebben al een vergadering gehad en pas/meet momentjes. Superleuk. Wel is het voor mij nu niet zo vanzelfsprekend. Het is eigenlijk twee dagen. Op zondag al vroeg in de schmink en op de wagen en dan nog heel de optocht. Op maandag is het een aantal keer in blokken van ongeveer twee uur. Normaal doe je dit gewoon en ga je ‘s avonds nog feesten. Nu moet ik wel even kijken wat wel/niet gaat en hoe ik me dan voel. Baal er van dat ik hier allemaal zo over na moet denken. Maar wil het zo graag, dus ga ervoor. Kijk er nu al naar uit.
21 juni 2019
Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik de uitslag kreeg met het slechte nieuws. Ik ben er heel de week al veel mee bezig en voel me rot. Afgelopen nacht ook erg slecht geslapen. Waarom heb ik dit? We hadden nu zo gehoopt dat ik zwanger zou zijn, we een mooie toekomst konden opbouwen met kindjes en dat we samen oud gingen worden. Helaas kan ik dit allemaal niet meemaken. Vrijdagochtend belt vriendin Sonja, mijn geluid en trillen heb ik vaak uit staan en nu dus ook. Ik zie dat ze belt, maar ik neem niet op. Ik ben heel de tijd al aan het huilen en wil het liefst in bed blijven liggen. Dan belt Stefan, met mijn huilerige stem pak ik op. Sonja heeft ook al naar hem gebeld en wil heel graag even langskomen. Ik ga in m’n pyjama naar beneden en doe de voordeur open. Ik kan alleen maar huilen, ze pakt me vast en we drinken samen een kopje thee. We kletsen wat, maar steeds komen de tranen weer. Ik voel me echt super rot. Maar waarom? Ik moet toch ook blij zijn dat we al een jaar verder zijn en dat het nog best redelijk gaat. Maar het onzekere overheerst. Misschien was dit wel mijn beste jaar en ga ik nu alleen maar achteruit. Hoelang kan ik nog leuke doen? Wanneer maak je de keuze om euthanasie te laten doen? Die gedachtes maken me zo bang en verdrietig. Sonja wil blijven of iets gaan doen, maar ik zeg dat ik er echt geen zin in heb en alleen wil zijn. Maar dit vindt ze geen goed idee en ze kan me zo niet alleen achter laten. We besluiten om even naar een tuincentrum te gaan. Ik heb er echt geen zin in, maar besluit om toch maar kleren aan te doen en mee te gaan. We kijken wat rond en eten nog wat. Toch even de deur uit geweest. Het was achteraf toch fijn en heb even m’n gedachtes kunnen verzetten. ‘s Middags hou ik mezelf bezig en probeer wat afleiding te zoeken, maar ik denk veel terug aan vorig jaar, het voelt nog zo als de dag van gisteren. Hoe kan ik dit allemaal aan?
Begin van de avond gaat de bel, het zal wel collecte zijn denk ik. Maar dan staat m’n beste vriendinnetje Manon voor de deur. Ze wilde me graag zien en een dikke knuffel geven. Ook heeft ze een pot met gummibeertjes meegenomen (allemaal dikke knuffels), echt super lief. Dit doet me goed, maar de tranen kan ik niet weghouden. ‘s Avonds hebben we nog een vriendinnenetentje, dit doen we een keer per maand bij iemand thuis. Niks verplicht, maar wie zin/tijd heeft is erbij. Ik heb er echt geen zin in, wat is dit een rot dag. Maar Stefan moet vanavond ook weg, anders lig ik om acht uur in bed en ben ik dan waarschijnlijk alleen maar aan het huilen en piekeren. Dus besluit om toch maar te gaan. Blij dat ik toch ben gegaan, beetje afleiding gehad. Maar wat was dit een rot dag. Zo veel pijn en verdriet van binnen.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita