Zaterdag 20 juli
Ik knap maar niet op, voel me niet fit, ben beroerd en heb verhoging. Maar ik ga toch niet weer naar het ziekenhuis, ben er helemaal klaar mee. Ik wil me weer fitter voelen en leuke dingen doen. Kan dat nog wel? Eind van de middag komt m’n zus langs. Ze hoort me weer wat hoesten en merkt aan me dat ik niet fit ben. Ze zegt dat we het ziekenhuis moeten bellen, maar dit wil ik niet. Ben er zo klaar mee. Maar uiteindelijk stem ik toch mee in dat ze naar de afdeling belt waar ik afgelopen week heb gelegen om advies te vragen wat we moeten doen. Helaas we moeten toch naar het ziekenhuis komen. Ahhh, baal er enorm van, mijn zus voelt zich schuldig, al weet ik ergens dat dit het beste is. We moeten weer naar de spoedeisende hulp, maar hebben aangegeven dat we niet hier weer een hele dag willen zitten wachten en snappen dat het erg druk is hier. Ze gaan weer bloedprikken en longfoto’s maken. Het is echt erg, maar ik ken hier sommige verplegers gewoon al. Ik kom hier echt te vaak.. Na een aantal uren wachten op alle uitslagen komen ze met het slechte nieuws dat ik weer opgenomen moet worden, mijn ontstekingswaardes zijn flink verhoogd. Pffff, nee hè, niet weer. Ik word erg emotioneel en moet veel huilen. Het ging het laatste jaar zo goed en we hebben veel leuke dingen kunnen doen. En nu? Het is de laatste weken alleen maar ellende en afzien.. Je bent sterk! Jij kan dit! Tsjaa, ik ben al vier jaar sterk en heb al zoveel ellende moeten doorstaan. Ik weet niet hoelang ik dit volhoud, maar je moet..
Op zondag willen ze nog een punctie uit m’n longvlies nemen, ahhh ik ben zo bang. Ik weet wat er komen gaat, het doet zo’n pijn. Ze gaan dit op kweek zetten. Op maandag krijg ik nog een CT-scan van m’n longen. ‘s Middags komt de arts met de uitslagen. Er blijken bacteriën in te zitten en stukjes kwabben die eruit moeten, dit is met antibiotica alleen niet op te lossen, dus zal ik geopereerd moeten worden. Pfff, wat een tegenslagen. Weer een operatie.. Ik heb veel verdriet. De longchirurgen in Breda hebben vakantie, dus zal ik met een ziekenwagen naar Bergen op Zoom naar een ziekenhuis worden gebracht. Jeetje, weer komt alles eruit. Kan het nou niet een keer meezitten? We pakken mijn spulletjes in en wachten op de ambulance. Ilona rijdt mee met de ambulance en Stefan rijdt zelf met de auto. Ik vind het allemaal erg spannend, daar aangekomen word ik naar de afdeling en mijn kamer gebracht. Ik kom op een kamer waar een oudere man ligt, ahh had liever alleen gelegen. Alles voelt vreemd in een onbekend ziekenhuis. De man op mijn kamer gaat wat slapen, maar begint echt hard te snurken en rare geluiden te maken in zijn slaap. Neeee, zo kan ik vannacht echt nooit slapen.. De zusters komen nog een aantal vragen stellen en horen ook zijn gesnurk. Ik vraag of er misschien nog een eenpersoonskamer vrij is. Ze gaat kijken, na een tijdje komt ze terug en mag ik naar een andere kamer waar ik alleen lig. Ahh superfijn. Morgen gaan ze opereren, ik ben erg zenuwachtig. Die nacht slaap ik slecht en ben veel aan het piekeren. De operatie staat om twee uur gepland, al die tijd mag ik niks eten en drinken. Om een uur komen ze tabletten en m’n operatieschort brengen en na een kwartiertje word ik opgehaald. Ik neem afscheid van pa en ma. Pfff hopelijk gaat alles goed, ben zenuwachtig. Ik word eerst naar de voorbereidingszaal gebracht. En herken een zuster, huh? Hier ook al? Maar ik ken haar van Breda, nu moet ze hier invallen. Ze is erg aardig en ze kent mij ook nog, dus is wel fijn. Ik krijg eerst nog een ruggenprik waarbij ze een slangetje achterlaten voor pijnbestrijding. Als ik dan veel pijn heb, kan ik op een knopje drukken. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en voorover buigen. Helaas heb ik dit met mijn longvliezen plakken ook gehad, dus weet wat er gaat gebeuren. Eerst krijg je een verdovingsspuit, ahh heel akelig en pijnlijk. Daarna brengen ze het slangetje in. Dit is in het begin niet pijnlijk omdat het verdoofd is, maar aan het eind duwen ze dit ergens in en dat is wel echt heel pijnlijk. Ahh ik wil eigenlijk heel hard huilen, ben ook zo gespannen en bang, maar probeer even aan iets leuks te denken en hoop dat het straks allemaal achter de rug is. Daarna word ik naar de O.K gebracht. Het is hier erg koud. Ineens staan er veel mensen rondom mij en worden er vragen gesteld. En overal worden dingen geplakt, bloeddrukmeter wordt aangesloten en overal gefriemel aan m’n lichaam. Na de vragen krijg ik een mondkapje op en word ik in slaap gebracht..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita
< Vorige column NikitaVolgende column Nikita >