Kerst. Leuk, gezellig allemaal bij elkaar.. Op Facebook en Instagram vele foto’s van mooie gezinnetjes met hun prachtkinderen. Pff, wat is dit zwaar. Bij iedere foto steeds weer een steek in m’n hart. Ik kijk er maar niet meer op. Als alles ‘normaal’ was, dan was ik nu misschien wel zwanger geweest. Dan konden we dit goede nieuws aan iedereen vertellen. Ik denk er zo veel aan dat ik vaak verdrietig ben.
En dan oud en nieuw. Ik heb er helemaal geen zin in. We gaan het samen met vrienden vieren. De kindjes leggen ze allemaal op bed. Wat had ik graag gewild dat ik zwanger was en dat wij dat volgend jaar ook konden doen. Het is zwaar. Om 00.00 uur wens je elkaar een gelukkig nieuwjaar. Pff, ik begin te huilen. Gelukkig zijn we met lieve mensen om ons heen die ons een knuffel geven. Voor hen is het ook lastig. Waarom gelukkig nieuwjaar wensen als je weet dat je ongeneeslijk ziek bent? Misschien moet ik niet te negatief denken en moet ik blij zijn dat ik dit mee mag maken en het is hopen dat ik er volgend jaar ook weer bij mag zijn.
Januari, de donkere lange dagen. Soms veel berichtjes en bezoekjes, soms wat minder. Soms voel ik me best oké, soms zie ik het niet meer zitten. Het is een rollercoaster van gevoelens en emoties waar ik mee om moet leren gaan. Maar hoe dan??
Op 24 januari gaan we twee weken naar Curaçao! We kijken hier enorm naar uit. Een week voor vertrek hebben we nog een afspraak bij de oncoloog. Wel fijn, zo kunnen we alles nog goed bespreken voor we op vakantie gaan. Ik heb de laatste weken erg veel pijn op m’n borstbeen. Ze gaat me onderzoeken en duwt op de plek waar ik zo’n pijn heb en het is precies de plek waar de kanker zit.. Ik krijg morfine tabletten mee, fijn voor op vakantie, mocht ik daar veel pijn gaan krijgen. Ze luistert ook nog naar het vocht in m’n longen. Dit is hetzelfde gebleven, dus met vliegen zal ik er hopelijk geen last van krijgen. Ze vertelt dat daar ook goede ziekenhuizen zijn en dat ze daar Nederlands praten. Fijn, maar ik moet er niet aan denken om daar naar toe te moeten of opgenomen te worden. Ik hoop dat ik me goed blijf voelen. Ik vind het wel spannend.
Het is nog best een gedoe met al m’n tabletten. Om morfine mee te mogen nemen heb ik verschillende verklaringen nodig die ondertekend moeten worden door de volksgezondheid van Curaçao. Gelukkig uiteindelijk allemaal geregeld. Nu hopen dat ze me niet aanhouden op het vliegveld.
Een paar dagen voor vertrek word ik weer erg verkouden en heb ik ook wat verhoging. Nee, niet weer.. niet nu.. Ik doe maar rustig aan en probeer er alles aan te doen om me beter te voelen.
Het is bizar om al je zomerkleding in te pakken terwijl het hier vriest en sneeuwt. Niet voor te stellen. Maar we hebben er zin in!
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita