Woensdag 8 april 2020, vandaag weer naar het ziekenhuis voor de PET-scan en de punctie uit m’n lever. De laatste nachten erg weinig geslapen en heel veel aan het piekeren. M’n oogwit is erg geel, zelf zie ik er ook geel uit, heb ik erg donkere urine, een dikkere buik, weinig eetlust en veel buikpijn. Ik knap maar niet op en ga me steeds beroerder voelen. Wat is dit toch? Maak me toch wel erge zorgen. We moeten al om acht uur in het ziekenhuis zijn. Hier worden we naar een kamer gebracht en word ik na een tijdje opgehaald voor de scan. Alles bij elkaar duurt het twee en half uur. Omdat er contrastvloeistof in je gespoten wordt, moet dit een tijd inwerken voordat dit door heel je lichaam zit. Na de scan mag ik weer terug naar m’n kamer. Aansluitend zou er eigenlijk gelijk een punctie uit m’n lever worden genomen, maar omdat ze hier eerst nog bepaalde bloedwaardes voor moeten weten, wordt de punctie uitgesteld naar drie uur. Neeeee, nog langer in spanning, ik zie hier zo erg tegenop. Waarom hebben ze vanochtend dan niet gelijk bloed geprikt? Af en toe is de communicatie erg slecht. Nu maar wachten.. wachten.. en stressen. Ook moet ik heel de tijd nuchter blijven en mag ik niks drinken en eten. Ik heb zo’n honger en ben er gewoon misselijk van..
Als ze me uiteindelijk komen ophalen voor de punctie ben ik zoo bang. De arts gaat eerst met een echo kijken waar hij gaat prikken. Daarna pakt hij de verdovingsspuit. Ahhh, wat ben ik bang. Ik probeer aan leuke dingen te denken, maar het valt niet mee. Hij duwt de spuit erin, ik roep auw auw auw! Het doet echt zeer, de arts zegt dat hij wat zenuwen kan raken. Pfoeee, dat voel ik wel ja, het trekt helemaal naar m’n heup en benen. Straks raak ik verlamd. Of kan dat niet? Ik weet niet meer wat ik moet denken.. Nou, eindelijk zit die rotte spuit erin. Dit moet heel even inwerken. Dan komt hij een met mesje om het wat open te snijden en dan met een dikkere naald om er stuk weefsel af te happen. Dit voel ik gelukkig minder erg, maar het is zo akelig. Dan zegt hij dat hij nog een hap gaat nemen, dan weten ze zeker dat ze genoeg hebben. Oké, vooruit dan maar, nog heel even op m’n tanden bijten. Daarna vraagt hij of ik nog durf te ademen. Ahhh jeetje, ik was zo gespannen. Terug op de kamer komt ook alles er ff uit, alle spanningen.
Het eerste uur moet ik op m’n zij van de wond blijven liggen en mag ik nog steeds niks eten en drinken. Ze komen ieder uur controleren hoe het met me gaat. Ik heb een hele lage bloeddruk, 85/55 mmHg. Dit kan een bloeding betekenen. Nee hè, ik wil nu gewoon een keer iets zonder complicaties. Ik krijg een kop bouillon. Gelukkig stijgt daarna m’n bloeddruk weer iets. Daarna krijg ik ook wat te eten en knap ik weer iets op. De wond doet wel zeer, maar ik ben blij dat het erop zit. Ik dacht eerst dat ik een nachtje zou moeten blijven, maar rond acht uur mogen we toch naar huis, omdat het allemaal stabiel blijft. Nu wachten op de uitslagen. Zoo spannend, er gaat veel door m’n koppie en ben erg emotioneel.

Zondag12 april, eerste paasdag. Vanmiddag gaan we even naar Stefans thuis, voel me erg beroerd en futloos. Toch even fijn om thuis weg te zijn.

Maandag 13 april, tweede paasdag. Vanmiddag gaan we naar ons thuis. Ik heb ook nog steeds veel buikpijn en weinig eetlust. Rond vier uur gaat de bel en komen ze een verrassing brengen. Het zijn drie etagères vol met lekker eten. Wauw, het ziet er heel goed uit! Er zit ook een kaartje bij. Het is vanuit stichting Nu Jij. Ahhh, wat super lief en bijzonder en wat smaakte het goed, dankjewel!

Dinsdag 14 april. ‘s Middags belt m’n oncoloog op met de mededeling dat de PET- scan er helaas niet goed uit ziet. Er zijn vele uitzaaiingen bijgekomen, vooral in m’n lymfeklieren. Jeetje, ik schrik hier enorm van en begin gelijk te huilen. Ze vraagt of ik alleen ben.. Stefan is net even bij zijn ouders, maar die komt zo terug. De uitslag van m’n lever heeft ze nog niet. Maar donderdag wel, dus wil ze gelijk een afspraak inplannen om dan de uitslagen te bespreken. Ze vertelt al wel dat chemo de enige optie voor nu nog is. Dat we het verdere behandelplan donderdag samen gaan bespreken. Neeeee, geen chemo, dit heb ik bijna vijf jaar geleden ook gehad. Ik heb toen gezegd dat ik dit nooit meer wilde. Ik bel Stefan op dat hij naar huis moet komen en we kunnen beide alleen maar huilen en huilen. En nu?

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >