Dit is alweer column 10. In het begin vond ik het erg spannend om het openbaar te zetten. Maar het is zo fijn om alle lieve reacties te lezen, dit doet me echt goed. Bedankt hiervoor!
Ik probeer veel leuke dingen te doen, maar het blijft allemaal zo dubbel. Het liefst werk ik gewoon en wil ik een ‘normaal’ leven. Ik probeer 1x per week te gaan zwemmen met mijn zus en ik heb 1x per week oedeemtherapie. Ik bezoek tuincentra en winkels, spreek met vrienden af en ga lunchen. Met mijn beste vriendinnetje Manon ga ik naar de Margrietbeurs. Jullie zullen misschien denken wat moet je daar? Nou.. Nick en Simon komen daar optreden :). Dat is nog niet alles.. We hebben een meet and greet met hen. Echt super bijzonder, dit maak je niet zomaar mee. Wat zijn ze aardig en knap, vooral Simon ;). Zo mooi om dit mee te mogen maken.
10-12-2018 krijg ik weer een PET-scan. Nu ben ik 3 maanden met m’n medicijnen en injecties bezig. Misschien heeft het niks gedaan? Is het helemaal verder gaan groeien? En is de dood al dichterbij? Of misschien werkt het wel zo goed dat alles weg is, ook al weet ik dat dat niet kan. Ik moet weer een infuus, het meisje dat daar werkt kent me nog en zegt dat ik gelijk naar de O.K mag, omdat ze weet dat het zo lastig is. Oké, fijn dat ik door mag. Maar ze kennen me hier dus gewoon al.. Bizar. Op de O.K voelen ze een tijdje waar m’n aders zitten, heel m’n arm gaat ervan tintelen, maar uiteindelijk lukt het in 1 keer, fijn! Na een hele ochtend ziekenhuis mogen we naar huis. Nu is het wachten op de uitslag die we pas over een week krijgen. Zo zenuwslopend, er gaat van alles door me heen. Niet te doen.
17-12-2018 krijgen we de uitslag, Stefan en papa gaan mee. De plekjes in m’n lymfen zijn hetzelfde gebleven of kleiner geworden. De plekjes op m’n botten zijn hetzelfde, maar bij een paar zien we wel wat activiteit en er is 1 plekje bij op m’n ribben. Het vocht achter m’n longen is hetzelfde gebleven. Op zich best een redelijke uitslag. Ik was echt heel bang dat het misschien ook al in m’n organen zou zitten en dat niks meer helpt. Wel vind ik het eng dat het op m’n botten niet minder is geworden en dat er een plekje bij is. De oncoloog is ook best positief, maar twijfelt wel of ik zo door mag gaan of toch al aan de zwaardere tabletten moet. Ze heeft overleg gehad met verschillende artsen, maar omdat deze medicatie toch wel iets doet mag ik zo doorgaan. Dit vind ik wel fijn, ook omdat we over een paar weken naar Curaçao gaan. Met deze medicatie weet ik hoe ik er op reageer. Wel merk ik dat ik wat meer pijn krijg, vooral midden op m’n rug, stuitje en borstbeen. Hiervoor ga ik 1 keer per 4 weken een botspuit krijgen. Ahh, toch niet weer een spuit hè, ben er zo bang voor. Dit mag gelukkig na de vakantie, ook fijn omdat ik niet weet welke bijwerkingen ik hiervan ga krijgen.
Het weekend voor kerst gaan we nog gezellig met vrienden een lang weekend naar Valkenburg. Ik vind het gezellig om samen te zijn, alles is in kerstsfeer en we doen veel leuke dingen. Ze hebben het erover wie het volgend jaar gaan regelen. Super leuk als we dan weer gaan, maar er gaat ook weer van alles door m’n hoofd. Kan ik dan nog wel mee? Of hoe voel ik me dan? Het is zo lastig, misschien leef ik nog wel 10 jaar, of 5 of 1?? Je weet het gewoon niet. Dit maakt me erg onzeker en bang. Ik ben er veel mee bezig. We gaan ook af en toe op stap, wat kan ik hier van genieten. Dat deed ik vroeger al graag, ik ben wel een feestbeest. Vaak slaap ik ‘s middags al om ‘s avonds weg te kunnen en soms zijn we laat thuis. De dag erna slaap ik dan de hele dag en moet ik er een week van bijkomen. Soms denk ik waarom doe ik dit mijn lijf aan. Maar van de andere kant heb ik wel een hele leuke avond gehad die ze me niet meer kunnen afpakken. Over een tijd gaat dat misschien niet meer, dan kan ik misschien alleen nog maar op bed liggen of heb ik heel veel pijn? Je weet het niet, dus ik probeer maar te genieten voor zo ver het gaat..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita