Op donderdag 21-06-2018 krijgen we de uitslag van de PET-scan. Het is de datum dat oma jarig is, ze is al wel ruim 10 jaar overleden, maar toch denk ik eraan en was het altijd gezellig met heel de familie als ze de verjaardag deed vieren. Mijn vriend gaat mee. Hij is een dag vrij, dus misschien kunnen we vanmiddag lekker samen gaan lunchen. We moeten er om 09.45 uur zijn. Wel fijn dat het ‘s ochtends is dan loopt het hopelijk nog niet zo erg uit. Eerst moet ik me melden dat ik er ben. Ik word weer gewogen en gemeten, dat doen ze altijd als ik weer op controle moet. Door al die zooi van de afgelopen drie jaar was ik meer dan 12 kg aangekomen. Ik vond dat heel erg en voelde me zelf erg lelijk. Een jonge meid met één borst, kaal en veel aangekomen. Niet goed voor je zelfbeeld. Nu ben ik eindelijk weer op mijn oude gewicht, heb ik weer twee mooie borsten en gelukkig weer een bos met lang haar. Het gaat de goede kant op. Ik ben 2 à 3 keer per week aan het sporten. Wel blijf ik erg moe en heb dan wat pijn, maar dat zal wel door het sporten komen. Nu ben ik toch best zenuwachtig. Maar ja, wat kan er niet goed zijn, ik voel me goed.

Ik krijg nu voor de eerste keer een andere oncoloog degene die ik eerder had is met zwangerschapsverlof. Na paar minuutjes wachten roept de oncoloog ons binnen, ze zijn met tweeën, er is nog een verpleegkundige bij. Prima! We gaan naar haar kamertje. Ze draait er niet omheen en zegt: “Jullie komen hier voor jullie kinderwens vanuit Maastricht, maar dat is helemaal van de baan, want de scan is niet goed. Er zijn plekjes gevonden. Uitzaaiingen van de borstkanker van drie jaar geleden.”

Neeee! Echt niet! Dat kan niet! Hoe dan! Het werd stil, heel stil, het leek lang te duren, maar dat leek maar, toen barstte ik in tranen uit… Na veel en hard huilen en een paar minuten stilte kijk ik mijn vriend aan waar ook de tranen over zijn wangen rollen. Hij loopt zelfs even weg. De verpleegkundige loopt achter hem aan. Hij kan dit toch ook allemaal niet aan, denk ik bij mezelf. Hoe moeten we dit doen? Ze komen vrij snel terug met bekertjes water. Ik zeg steeds dat het niet kan en hoe dan? Ik heb de afgelopen drie jaar zo hard gevochten! Pfff, ik kan alleen maar huilen. Ze weet niet hoe het kan, ze vraagt of we de scan willen zien. Ja doe maar.. WOW! Echt superveel plekjes, hoe kan dat nou? Hebben al die behandelingen van de afgelopen drie jaar dan helemaal niks gedaan? Het zit in mijn lymfebanen rechts en links in mijn hals, in mijn sleutelbeen, borstbeen, halverwege mijn rug, stuitje, heupen en een plekje in mijn buik.

Ik vraag met een trillende stem of er nog iets aan te doen is? Dat zal toch wel, ze kunnen tegenwoordig zoveel. “Nee, we kunnen het alleen maar remmen.” Ik durf het eigenlijk niet te vragen.. maar doe het toch, weer met een trillende stem: “Hoelang heb ik nog?” Dat zegt ze niet, ze weet het niet. Het ligt eraan hoe agressief de tumoren zijn, of de medicatie aan gaat slaan en hoe ik erop ga reageren. En wat ik zelf nog wil en aankan… Het is niet te bevatten, de grond zakt onder onze voeten vandaan.

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >