Jeetje, dit ga je niet menen.. Ik ben 31 jaar. Ik heb al drie jaar lang zoveel behandelingen gehad, afgezien, gestreden en nu dit!! Dit hadden we totaal niet zien aankomen. Maar ik voelde me gewoon goed. Ja ik was al die tijd nog wel erg moe, maar dat heb ik bij iedere controle aangegeven. Dat kon erbij horen, ik had ook zoveel mee moeten maken. Ik was nog iedere drie maanden onder controle bij de oncoloog, omdat ik geen vertrouwen in mijn eigen lichaam meer had. Ik vond het ergens wel fijn dat ze me zo goed in de gaten hielden. Steeds weer bloed prikken wat iedere keer een drama was, maar daar konden ze dit dus ook niet aan zien. Ik vroeg iedere keer om een scan van mijn hele lichaam, maar dat was niet nodig als ik geen klachten had. Er werd dus alleen een scan van mijn borsten gemaakt en dat zag er altijd goed uit. Ik had eerder al aangegeven dat ik last had van mijn rug. Toen zijn er foto’s van gemaakt, maar dat zag er goed uit. Maar ja, zie je daar wel alles op? Ik heb altijd al mijn klachten verteld. Pfff, hoe kan dit? En nu? Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk naar huis. Weg uit het ziekenhuis.
Ze willen een punctie uit mijn hals nemen zodat ze kunnen zien of het een hormoongevoelige tumor is. Het kan eventueel over een half uur of anders morgen. Doe maar morgen, ik wil hier echt weg. Dat begrijpt ze, ze gaat een afspraak plannen. We mogen langs de achterdeur naar buiten zodat we niet door de wachtruimte hoeven te lopen met onze huilgezichten. Ze wenst ons sterkte. Ik kan alleen maar huilen en huilen. We moeten nog betalen, lopen naar de auto en rijden naar huis. In de auto bel ik papa of hij a.u.b. naar huis komt, want het is niet goed. We gaan naar het huis van mijn ouders, want we gaan het aan mama vertellen. Ook bel ik een vriendin, ik zeg alleen dat het niet goed is, ze vraagt waar ik ben. Ik zeg dat we naar mijn ouders huis gaan. Ze komt daar ook heen. Daar aangekomen schrikt mama een beetje van ons. Ze is aan het koken en had ons niet gehoord. Ze ziet al aan mijn gezicht dat het niet goed is. Ze vraagt wat er is en ik zeg dat het niet goed is. Ze zet het gas af en vraagt wat dan? Ik leg het een beetje uit.. Ze gilt dat het niet waar kan zijn, ik heb haar nog nooit zo hard horen schreeuwen en huilen. Ze pakt me heel stevig beet, zo heftig! We moeten beide erg hard huilen. Mama heeft 14 jaar geleden borstkanker gehad. Het is nu helaas weer terug en ze heeft uitzaaiingen in haar botten. Mijn moeder is ook niet meer te genezen. Het zijn zulke heftige jaren bij ons thuis en nu dit er ook nog eens bij.
Ondertussen komt ook papa thuis. Na een kleine uitleg moet ook hij huilen. Dit heb ik nog nooit gezien. Het doet zo’n pijn om iedereen zo verdrietig te zien. Stefan hangt wat buiten en belt zijn ouders, mijn zus, zijn broer en nog een vriendin. Iedereen schrikt er enorm van. Zijn ouders, mijn zus en een vriendin komen ook naar papa en mama. Mijn zus en een vriendin moesten werken, maar regelen het om naar mij te komen. Zo lief, maar zo heftig. Iedereen huilt, schreeuwt en kan het niet begrijpen. Het ging de laatste tijd zo goed, ik had geen klachten en zag er weer goed uit. Ik ga even in de bank liggen, ik heb zo’n hoofdpijn en hoe kan ik dit toch aan? Ik trek dit niet.
We eten bij pa en ma, nou ja eten.. we krijgen bijna niks weg. Zoveel verdriet. Mijn vriendin gaat het aan onze andere vriendinnen vertellen en papa vertelt het aan de familie. Dit kan ik zelf niet. Mijn telefoon leg ik ook weg en zet ik op stil. Ik krijg al veel appjes en telefoontjes. Allemaal heel lief bedoeld, maar heb er geen zin in. De laatste tijd was ik veel minder vrolijk, omdat er steeds minder mensen langskwamen. Ik zag ook veel zwangeren om mij heen en iedereen die zijn eigen leventje heeft. Dat van ons stond even stil. Ik dacht nog vaak aan die rotziekte en dat ik niet meer hetzelfde ben als vier jaar geleden.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita