Vrijdag 31 mei kreeg ik weer mijn driemaandelijkse scan. De assistente van mijn oncoloog heeft geregeld dat ik direct naar de OK mag om daar een infuus te laten prikken en dat ze daaruit direct bloed afnemen. Wat ben ik bang geworden voor het prikken. Ze stellen me gerust en er komt een arts bij, hij prikt in een keer goed. Ahhh fijn, ook kunnen ze er gelijk bloed uitnemen. Dan mag ik door naar de scan. Gaat allemaal goed. Nu is het wachten op de uitslag, deze krijg ik dinsdag. Nu moet ik het weekend maar wat afleiding zoeken. Vrijdagavond komen twee vriendinnen spelletjes doen, fijn en gezellig! Die nacht slaap ik erg slecht, vaak wakker en veel piekeren. Zaterdagmiddag gaan we even bij de tennis van Manon kijken, ze zijn kampioen geworden, zo knap. Trots op haar! Verder hebben we een rustig avondje. Ik ben er veel mee bezig. Hoe zal deze zomer zijn? Kunnen we nog op vakantie? Zondag is het erg warm en besluiten om naar zee te gaan. We zijn er rond half elf, het valt gelukkig nog mee met de drukte. We smeren ons goed in en gaan lekker liggen. Heerlijk genieten, maar ik ben erg onrustig en weet na een tijdje niet meer hoe ik moet zitten of liggen. Zo plat op het zand liggen, is eigenlijk niet te doen. Veel pijn in m’n stuitje en rug. We besluiten om lekker in de strand tent te gaan zitten. Op een stoel zitten gaat gelukkig wat beter, we drinken en lunchen lekker. Het is fijn om samen te zijn en even wat afleiding te hebben.’s Avonds ben ik erg moe, maar ik moet eerst echt douchen met al dat zand. Dat is wel een nadeel van het strand en ik heb eigenlijk echt geen puf. Toch nog wat energie bij elkaar geraapt en ben ik weer fris. Daarna ga ik gelijk naar bed, ben helemaal op. Het is nog maar half acht, maar ik kan echt niet meer. Ik val gelijk in slaap. ‘s Nachts word ik wel vaak wakker, zo zenuwachtig voor dinsdag.
Op maandag heb ik nog fysio, doe wat boodschappen en poets wat. ‘s Avonds ga ik nog wandelen met een vriendin, dit proberen we iedere week te doen en is erg fijn. En dan maandagnacht. Ik lig lang wakker. Ben echt super moe, maar ik kan niet slapen. Eindelijk is het dinsdag, maar hebben pas kwart over twee een afspraak. Ik probeer me bezig te houden, werk al m’n was bij, want ik ben bang als het slecht nieuws is dat ik daar dan geen zin meer in heb. Stefan is rond kwart over een thuis. Hij gaat vanmiddag gelukkig mee. Dan is het tijd om te vertrekken. In de wachtkamer is het best druk, ik ga me aanmelden, word weer gewogen en gemeten en moeten plaatsnemen in de wachtkamer. Na veertig minuten zenuwpezen in de wachtkamer en drie keer plassen zijn we aan de beurt. Ze vertelt gelijk dat het stabiel staat. Wat een opluchting! Dit had ik echt niet verwacht. Er zijn wel lymfeklieren bij m’n longen wat actiever en gegroeid en er zit nog steeds wel wat vocht achter m’n long, maar gelukkig wel een stuk minder nadat ze het hebben afgezogen. Ik mag gewoon nog met deze tabletten doorgaan, fijn. Ik geef aan dat het prikken iedere keer zo’n drama is dat ik er echt een trauma van heb en of een port-a-cath misschien een idee is. Ze geeft folders mee en moet er even over nadenken. Ze is het er mee eens dat dit zo ook niet meer gaat. Maar geeft wel aan dat het ook risico’s heeft. Het kan zijn dat het maar een paar maanden werkt. Het is weer wel een ingreep, het kan gaan ontsteken. Je kan een klaplong krijgen. Verder moet ik goed m’n benauwdheid in de gaten houden, als dit terugkomt zit er waarschijnlijk weer meer vocht en moet ik terug naar de longarts. Blij en opgelucht met deze uitslag, maar het blijft allemaal erg spannend. Hopelijk blijft het vocht voor langere tijd weg, maar dit weet je niet en kan zo ineens weer omslaan. Maar voor nu even bijkomen en genieten en gaan snel een vakantie boeken!
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita
< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >