Maandag 17 februari, vanochtend heb ik de uitslagen gehad. Ik mag toch weer starten met deze medicatie, m’n witte bloedcellen zijn weer wat gestegen. Gelukkig redelijk positief, dus ‘s avonds gaan we plakken bij onze carnavalsvereniging. De wagen hebben we vanavond helemaal af kunnen plakken, nu moet er nog veel gespoten en geschilderd worden.
De volgende dag ligt er weer een pakketje in de bus. Het is van Karen en Jeroen, zij zitten bij onze carnavalsvereniging. Er zit chocolade in en mooie rozen. Wat superlieff! Dit doet je toch echt wel even goed. Nu op naar de carnaval..
Vrijdagavond gaan we weer naar de wagen. We kunnen schilderen. Het is gezellig. Naderhand drinken we wat in de schuur en daarna gaan we naar het dorp. Op zaterdag blijf ik thuis, ik ben erg moe van gisteren en morgen is het de grote optocht waar ik toch graag mee mee wil lopen. Zaterdagavond horen we dat de grote optocht van morgen is afgelast in verband met harde wind. Ahhh, super balen, heel m’n planning loopt in de war. Zal ik vanavond toch maar wel weggaan dan? Nee, ik besluit na lang twijfelen toch maar om thuis te blijven. Ik ben erg moe en ook niet helemaal fit. Ik ga op tijd naar bed, hopelijk kan ik de komende dagen veel mee.
Zondags gaan we met onze bouwgroep lunchen, gezellig en lekker. Daarna blijven we in het dorp, het is erg raar dat de optocht vandaag niet doorgaat. Ze wilde eerst de optocht naar volgende week verzetten, maar ze hebben het naar morgen verplaatst. ‘s Avonds zijn we op tijd thuis, ik ben moe en niet helemaal fit, hopelijk gaat het morgen beter met de optocht.
Maandagochtend zijn we al op tijd wakker. Ik voel me niet goed, meet m’n temperatuur op en heb wat verhoging. Ahhh nee hè, en nu? Zal ik wel met de optocht meelopen? Heb er wel zin in, maar besluit om het niet te doen. Ik ben verdrietig, ik wil allemaal zo graag, maar het gaat gewoon niet. Ik wil niet ziek zijn en wil zo veel mogelijk feesten. Baal er flink van. Ik slaap veel, ben ook niet bij de optocht gaan kijken.. ‘s Avonds besluit ik toch om nog even mee te gaan, het is de prijsuitreiking. Ik ben nog steeds niet fit, maar met een aantal paracetamol is het te doen. We worden zesde, prima, we hadden er ook niet zoveel verwachtingen van. Ik ben blij dat we nog meedoen met onze groep. De animo was minder, de meeste hebben/krijgen kinderen. Het is een gezellige avond, veel gelachen, maar ook veel gehuild. Zal ik er volgend jaar nog bij zijn? Het is nu al wel minder dan vorig jaar.
Dinsdag voel ik me weer erg beroerd en heb ik koorts. Ik lig hele dag op de bank en slaap weer veel, vorige week was ik ook al niet fit en nu weer niet. Ik wil dat ik me gewoon goed voel en dingen kan doen. Ik ben erg verdrietig. Wilde zo graag veel gaan carnavallen.. Manon is ook de hele dag thuis gebleven en belt me begin van de avond. Ze wil nog even gaan. Ik besluit om mee te gaan, dit is misschien wel de laatste keer, of wie weet wat volgend jaar weer is? Dus hop, in de douche, nog een aantal paracetamol erin en door. We maken het weer gezellig! Wat een fijne groep. Maar na drie uurtjes voel ik me helemaal op en erg beroerd, we gaan lekker naar huis. Ik vind het fijn dat Stefan met me mee gaat, maar hij had misschien nog wel langer willen blijven.
De dagen erna krijg ik weer koorts, ben supermoe en heb geen energie. De koorts blijft bij 38,4 graden. Als het boven de 38,5 wordt moet ik naar het ziekenhuis, maar gelukkig stijgt het niet door. Ik hoop dat ik me snel en voor langere tijd weer wat beter ga voelen. Sinds we terug zijn van Curaçao ben ik weer veel aan het sukkelen. Moeten maar snel terug gaan.. Woensdag 4 maart krijg ik weer mijn driemaandelijkse scan, ik vind het erg spannend.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita