Op naar carnaval! Op vrijdag gaan we bouwen en daarna naar het café. We lopen erg goed op schema met de wagen. Op zaterdag blijf ik thuis, ik ben erg moe en morgen loop ik met de optocht mee wat een vermoeiende dag zal worden. Ik vind het moeilijk om thuis te blijven, ik wil er altijd zo graag bij zijn en baal ervan dat ik niet gewoon ‘normaal’ ben. Ik heb heel de dag en avond/nacht veel geslapen en dus klaar voor de optocht. Het is leuk en bijzonder. Ik denk vaak aan of ik er volgend jaar nog wel bij kan zijn of hoe het dan zal gaan, dus ik geniet er echt van. Na de optocht ga ik even slapen en ‘s avonds naar de prijsuitreiking. We worden 3e met onze wagen. Prima en terecht, maar ik had gehoopt voor onze harde werkers dat we 2e zouden worden. Het is een super gezellige avond.
Op maandag sluit ik later aan. Ik heb pijn en ben erg moe, dus slaap eerst goed uit. Maar ook dan denk ik weer na over volgend jaar. Nu kan ik nog. Dus hop douchen, ik neem paracetamol in en gaan! En ook deze dag heb ik veel genietmomentjes met mooie en lieve mensen om me heen. Ook wel verdrietige momenten en we moeten een aantal keer erg huilen. Ik wil niet dood en hoop dit nog lang mee te mogen maken.
Op dinsdag ben ik er eigenlijk helemaal klaar mee, maar dit is de laatste dag, dus gaan we toch mee. Maar na twee uurtjes val ik bijna om van de moeheid en van de pijn. Ik kan echt niet meer en ik ben veel met donderdag bezig, dan krijg ik weer m’n scan. Zie er erg tegenop. We gaan lekker naar huis, Stefan gaat gelukkig mee. Hij had ook kunnen blijven, maar ik ben blij dat hij mee gaat. Als we thuis zijn moet ik veel huilen, ik ben boos en erg verdrietig. Het was zo leuk en gezellig. Nu moet ik iedereen weer missen. Hopelijk ben ik er volgend jaar weer bij.
Donderdag 7 maart krijg ik weer een scan. Ik ben nog aan het bijkomen van carnaval, ik ben erg moe en heb veel pijn. Ik moet een infuusje, dit gaat helaas weer niet. Ze prikken mis, roepen er een arts bij, ook hij prikt helaas mis. Dan moet ik met de arts mee naar de echokamer. Met de echo zien ze ook mijn diepere aders liggen en dan lukt het gelukkig wel. De scan gaat verder goed. Nu wachten op de uitslag. Pfff, ik heb het zwaar, nog steeds aan het bijkomen van carnaval en ben veel bezig met de uitslag. Ik heb de laatste tijd meer pijn, dus ik ben er bang voor..
Dinsdag 12 maart krijgen we de uitslag, Stefan gaat mee. Ik ben erg zenuwachtig en heb al een paar nachten slecht geslapen. De oncoloog zegt gelijk dat het goed is. Huh? Ze vraagt of ik verbaasd ben.. Ja eigenlijk wel, ik had dit niet verwacht. Na zoveel tegenslagen heb je geen vertrouwen meer in je lichaam. Alle plekjes zijn hetzelfde gebleven en ook het vocht achter m’n longen is hetzelfde gebleven. Fijn! Maar waarom heb ik dan meer pijn? Dit gaan ze in de gaten houden, maar dat kan misschien van de botspuiten komen. De tumormarkers zijn ook wat verhoogd sinds de vorige scan. Hier maak ik me best zorgen over. Dus heb ik volgende week nog een belafspraak met de assistent van de oncoloog. Een goede uitslag, voor nu even rust. Maar de pijn is niet fijn.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita
< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >