We zijn met ons gezin benaderd voor een interview voor in een tijdschrift over bloemencorso Zundert met interviews, foto’s en weetjes over alle buurtschappen. Omdat ze het zo bijzonder vinden dat wij (mama en ik) ondanks onze ongeneeslijke ziekte toch gaan helpen bij de corsotent. Voor mij is het echt een leuke afleiding om in de corsotent te gaan helpen, we hebben een hele gezellig, fijne en leuke buurt. Ook maken ze een aantal foto’s die erbij komen. Bijzonder dat ze ons hier voor vragen.
Dan breekt het leukste weekend van het jaar aan, corsoweekend. Maar eerst moeten alle bloemen nog op de wagen. Ik ga veel helpen. Vroeger vond ik het super tof om te tikken (bloemen op de wagen) maar nu is dat te zwaar en vermoeiend dus ga ik steken (spijkers in de bloemen doen). Ook moeten we nog een aantal keer oefenen voor de figuratie. Zaterdagavond ga ik wel redelijk op tijd naar huis, zodat ik een goede nachtrust heb. Zondagochtend ga ik rond half acht naar de wagen kijken als hij uitrijdt. Dit vind ik altijd een erg mooi en bijzonder moment. Dan zie je pas hoe het echt geworden is. Wauw, ik vind hem erg mooi. De figuranten zijn geschminkt en mogen de wagen op, ahh ze zien er allemaal erg mooi uit. Nu baal ik wel dat ik vandaag geen figurant ben. Maar de meiden moesten al om vier uur in de schmink en het is een hele lange dag vandaag. Ik weet dat het beter is en dat ik zo’n dag als vandaag niet aankan. Maar dan besef je weer dat je ziek bent, dat je moet inleveren en dat je niet alles meer kan wat je wilt. Waarom ben ik ziek? Ik wil dit niet, ik wil gewoon normaal zijn en mee kunnen doen, net als de rest.
‘s Middags kijk ik de optocht bij pa en ma, met vrienden en familie. Ze wonen aan het parcours, ideaal! Ook slapen Stefan en ik hier heel het weekend. Om steeds terug te gaan naar Rijsbergen is minder handig dan dat we daar blijven logeren. Dan komt onze wagen op de markt waar we de prijs te horen krijgen, we worden dertiende. Oeii, dit vind ik erg jammer en had ons wel bij de eerste tien geschat en gehoopt. ‘s Avonds ga ik nog op stap. Zo gezellig, erg jammer dat we dertiende zijn geworden, maar we feesten er zeker niet minder om en met heel de buurt samen is het super gezellig en fijn. Wel doe ik een beetje rustig aan, want morgen mag ik figurant zijn. De wagens staan dan opgesteld op het tentoonstellingsterrein.
Maandagmorgen gaat de wekker, ik ben nog erg moe maar ik heb er enorm veel zin in. We worden weer mooi geschminkt, daarna ga ik nog even bij pa en ma in de bank liggen om te rusten. En dan is het tijd om naar het tentoonstellingsterrein te gaan. We worden op de wagen geholpen, ik vind het wel wat spannend. Ken ik de bewegingen nog wel? Alle mensen kijken naar je, maar gelukkig gaat het goed. Na het figuratieblok gaan we nog langs een aantal cafés met de buurt. Het is erg lekker weer en super gezellig. Dan is het tijd om wat te eten en hup weer op de wagen, dit is het laatste figuratieblok. Carola en ik hadden hetzelfde plekje, zij deed de zondag en ik de maandag. We zijn al een aantal jaren corsomaatjes en noemen ons Kiet en Kaat. Nu het laatste blok willen we samen. Er is eigenlijk maar plek voor een, maar Kaat klimt er gewoon bij op en staat naast mij op een plateau. Heel de buurt staat rondom de wagen, wauw wat is dit bijzonder. We doen ons dansje, maar het is erg emotioneel. Meerdere mensen hebben tranen in hun ogen en ook bij mij rollen de tranen over m’n wangen. Zo bijzonder dat ik dit nog mag en kan doen. Maar ook zo dubbel, ik ben eigenlijk zo ziek. Zal ik er volgend jaar nog bij zijn? Het is allemaal zo leuk, ik wil helemaal niet zieker worden en al helemaal niet dood. Als het klaar is worden we van de wagen gehaald en worden we omhelst en is er alleen maar liefde. Wat een mooi moment. Dit zal ik nooit vergeten. Daarna gaan we met de meiden afschminken en is het tijd om te feesten! Ook weer erg dubbel, maar wat heb ik genoten en echt goed gefeest. Het was zo leuk! De dagen erna mis ik het enorm, de afleiding, de gezelligheid, de sfeer. Maar ik moet er ook wel van bijkomen, helemaal gesloopt en super moe. Nu op naar onze vakantie..
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita
< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >