Op 22 mei kan ik terecht bij de longarts. Nog steeds erg benauwd en zwaar hoesten. Ik ben best wat zenuwachtig en erg benieuwd wat hij gaat zeggen. Mijn zus en Stefan gaan mee. Hij laat de scan aan ons zien en je ziet goed dat het vocht flink is toegenomen vergeleken met de scan van maart. Hoe kan dat toch in een paar weken zo veranderen? Hij raadt aan om het vocht af te laten tappen via een drain. Wel is het zo dat het terug gaat komen, alleen weten we niet wanneer. Als het de volgende keer terug komt, moet ik opgenomen worden en kunnen ze het longvlies aan elkaar plakken zodat daar geen vocht meer kan komen. Ik vind het allemaal maar eng. Hij hoopt dat het vandaag nog afgetapt kan worden, dus moeten we een afspraak maken. Helaas zit het vandaag en morgen al helemaal vol, dus wordt het pas vrijdag. Dat duurt nog twee dagen, moet ik dan met deze benauwdheidsklachten door blijven lopen? Pfff, ik ben zo moe van al het hoesten en benauwd zijn. We vragen of het echt niet vandaag kan. Ze gaat haar best doen om iets te regelen, misschien eind van de middag. We moeten nu maar naar huis gaan en ze belt me als het gelukt is. Als we op de parkeerplaats lopen, word ik gebeld. Het is de assistente en ze vraagt of we nog in de buurt zijn en dat we dan terug willen komen want ze kunnen nu de ingreep doen. Ja doen we, fijn dat het toch nu gelijk kan. Maar dan word ik erg bang en zenuwachtig. Wat gaan ze nu allemaal precies doen, ineens gaat het erg snel. We komen aan op de afdeling en worden geroepen door een arts. Ik moet alleen mee, had gehoopt dat Stefan erbij mocht zijn. Ik loop mee, daar is een longarts die de ingreep gaat doen. Hij stelt me gerust en is erg rustig alles aan het uitleggen. Fijn, maar wat ben ik gespannen. Ik moet op een bed gaan zitten met mijn voeten naar de zijkant op een stoel. Mijn bovenlijf moet bloot dan krijg ik een kussen op mijn schoot, zodat ik daar op kan hangen en zo ontspannen mogelijk moet zitten. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik wel zou moeten liggen. Ze gaan eerst met een echo kijken waar ze precies moeten zijn. Links zit niks, alleen rechts. Ze gaan het eerst verdoven, pfff heel de naald gaat tussen mijn ribben naar binnen. Ahhh, dit is een naar drukkend en pijnlijk gevoel. En het idee dat ze met een naald tussen m’n ribben zitten is niet fijn. Ik probeer aan leuke dingen te denken, maar ook denk ik eraan waarom dat ik dit weer allemaal moet doen. Wat een ellende. Als de verdoving is ingewerkt maken ze een sneetje op m’n rug en gaan ze er met een drain in. Nu doet het gelukkig geen pijn, maar wat een akelig gevoel. Je voelt dat er iets midden in je lijf gaat wat er niet hoort. Je ziet het vocht eruit komen, het is geel van kleur. Uiteindelijk loopt het niet meer goed en stoppen ze. Er is een halve liter afgetapt. Zat dat in mijn lijf? Bizar en raar hoe dit daar komt. Er zit nog wel een beetje in, maar ze vinden het geen noodzaak om opnieuw te prikken. Ze plakken de wond af en ik mag me weer aankleden. Ik moet een paar dagen rustig aan doen omdat het wel een ingreep was. Als ik terug naar mijn zus en Stefan mag, begin ik te huilen. De spanning komt eruit en ik heb pijn. Ik wil dit niet, ik wil geen pijn, ik wil gewoon normaal leven. Ik heb al zoveel meegemaakt en doorstaan, hoeveel gaat er nog bijkomen? Ook in de auto en thuis ben ik nog erg verdrietig. De ingreep heeft gelukkig wel geholpen, ik ben niet meer benauwd en hoef ook niet meer te hoesten. Ik slaap veel, de laatste dagen waren erg vermoeiend. Fijn dat ik me weer wat fitter voel.

Vrijdag 31 mei krijg ik weer mijn driemaandelijkse scan, hier ben ik nu erg bang voor. Als het vocht is toegenomen, zal dan de rest ook zijn toegenomen? Ik ben er veel mee bezig, veel aan het piekeren en ik slaap nu weer erg slecht. Werken deze medicijnen nog wel? Moet ik aan de zwaardere? Of wat gaan ze doen? Het positieve is dat we al bijna een jaar verder zijn, 21 juni 2018 kreeg ik het slechte nieuws dat ik ongeneeslijk ziek ben. Eerlijk gezegd niet verwacht dat ik er nu nog zo zou bijlopen. We blijven hoop houden..

Liefs,
Nikita

Bron foto: privécollectie Nikita

< Vorige column Nikita Volgende column Nikita >