2 augustus werd ik gelukkig uit het ziekenhuis ontslagen, je denkt dat je alles weer aankan, maar nee.. Ik heb veel pijn en ben erg moe. Heel m’n conditie is weg en moet echt alles langzaam opbouwen. Ik krijg bezoekjes, ook dit moet ik doseren en na drie kwartier kletsen ben ik helemaal op. Ik ga kleine stukjes wandelen, maar ook daarna slaap ik weer.
Ik help bij de bloemencorso in Zundert. Ik had gehoopt dat ik dit jaar veel kon gaan helpen, leuke afleiding en gezelligheid. Ook zou ik op de wagen komen te staan, baal enorm. Gaat dit nog wel? Ik wil gewoon beter zijn!
9, 10 en 11 augustus hadden we eigenlijk een weekendje Valkenburg gepland. Omdat we de 10e één jaar getrouwd zijn. Gaan we dit nog wel doen? Ik voel me echt nog niet goed. Maar we besluiten om toch te gaan. Even samen met zijn tweetjes weg. We zitten in een hotel midden in het centrum, we hebben voor de zekerheid de rolstoel meegenomen, maar zitten overal zo dichtbij dat ik die kleine stukjes wel kan lopen. Het is fijn om samen te zijn. 10 augustus een dag om nooit te vergeten, de allermooiste dag van mijn leven! Vandaag één jaar getrouwd, ik ben er erg veel mee bezig. En bij ieder uur denk ik: ahh toen waren we dit aan het doen en toen dit. Ook ben ik emotioneel omdat ik wilde dat die dag nooit voorbij ging. Zo bijzonder. ‘s Middags ga ik terug naar de kamer om te slapen, zodat we ‘s avonds uit eten kunnen. We hebben niet veel gedaan, alles op het gemak, met tussendoor slaapjes. Maar het was erg fijn om even samen weg te zijn. Ik hoop dat we nog vele mooie momenten samen mogen hebben. En dat ik me weer een beetje mens ga voelen.
13 augustus is het oefenen met de figuranten bij de bloemencorso. Ik voel me niet helemaal fit, maar ga ‘s avonds toch mee. M’n corso-maatje Kaat komt me halen en brengt me ook weer thuis. Zij staat ook stand by voor mij als het me niet gaat lukken.. echt zoo lief! We zijn met twaalf meiden, het is even wennen zoveel mensen om me heen en de drukte. En veel mensen die vragen hoe het gaat, zo lief dat mensen zo me je mee leven en aan je denken. Na wat oefenen gaan we weer richting huis, het was een vermoeiende avond. Maar blij dat ik er bij was. Ik krijg veel bezoekjes, superfijn. Toch ben ik bang omdat het nu wat minder gaat, dat ze nu allemaal willen komen en dat het straks weer minder wordt..
Vrijdag 16 augustus krijg ik weer een longfoto en controle bij de longarts. Het kan zijn dat het vocht weer toeneemt en dat het niet geholpen heeft.. Vind het erg spannend, het zal toch niet dat alles voor niks is geweest? Het sloopt.. steeds weer die onzekerheid, controles en uitslagen. Steeds weer.. De foto is zo gemaakt, daarna door naar de longarts en hij pakt de foto’s erbij. Er zit altijd nog wel wat vocht, maar dit is nooit helemaal weggeweest. En goed nieuws, het neemt niet toe. Hij kan geen garantie geven dat het voor altijd weg blijft, maar voor nu ziet het er goed uit. Hij vraagt hoe het verder gaat en ik vertel dat ik niet helemaal fit ben, erg snel moe ben, nog wat pijn heb en heel m’n conditie weg is. Hij zegt dat het normaal is en dat het wel lang tijd nodig heeft. Ik ben natuurlijk al maanden aan het sukkelen met m’n longen en dan nog eens een operatie gehad. En je longen is ook niet zomaar iets, moeten het niet onderschatten.. Volgende week krijg ik weer de driemaandelijkse scan van heel m’n lichaam, weer zo spannend. Ben nu wel extra bang, omdat m’n longen ook allemaal niet goed zijn en zo aan het sukkelen ben.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita