De wekker gaat, anders dan verwacht heb ik heerlijk geslapen. Mijn loopspullen heb ik gister al klaargelegd dus het is relaxed opstaan.
Rond 04.30u gaan we naar beneden, want om 04.45u worden we voor het hotel opgehaald met de bus. Onze supporters zwaaien ons uit. Na een half uurtje komen we aan bij het startdorp, we zijn de allereerste terwijl we bij de laatste startgroep zitten maar goed.
In het startdorp kunnen we ontbijten maar het is vooral wachten. Het is er super koud, gelukkig hebben we extra kleding aan en poncho’s bij die ons een beetje warm houden. We kunnen lekker mensen kijken dus de tijd gaat best snel. Rond half 10 start de eerste groep, we kunnen ze zien lopen over de brug en iedereen in het startdorp juicht en klapt voor ze, dit is al zo gaaf en straks loop ik daar zelf.
Om 10.15u gaat ons startvak open en om 10.55u klinkt het startschot! Daar gaan we, ik kan mijn tranen amper inhouden, het gaat nu echt gebeuren!!
Het is erg druk op de brug van Staten Island naar Brooklyn, maar dat mag de pret niet drukken. Na de brug staan er al de eerste mensen om ons aan te moedigen, zo lekker dat Amerikaanse enthousiasme.
De eerste miles gaan zo snel voorbij en ben ik meer met genieten bezig dan met het lopen.
Daar is de volgende brug, we zijn op de helft, alle lopers juichen alsof dit al de finish is. We lopen Queens in om vervolgens via de volgende brug voor de eerste keer Manhattan in te lopen. Op de brug horen we de mensen al aan moedigen, het geluid wordt steeds harder en als we dan First Avenue opdraaien zien we zoveel mensen staan, wat is dit geweldig!!
We horen onze namen en zien onze supporters, daar komen mijn tranen weer.
Rond de 30 km wordt het een stuk zwaarder, het is een lange rechte weg en het gaat een beetje omhoog. Mijn gedachte zegt dat ik moet stoppen dus nu gaat het gevecht met mezelf pas echt beginnen.
Brug vier, we maken een klein rondje door de Bronx en gaan dan over de vijfde brug weer terug naar Manhattan voor het laatste ‘stukje’. Ik heb het zo zwaar, mijn benen doen zoveel pijn dus vraag mijn zus en pap voor wat coaching, maar mijn eigen gedachtes nemen het toch steeds weer over. We gaan Central Park in voor de laatste 3 mile. Hier zit ook veel hoogteverschil in dus het gaat moeizaam. We komen onze supporters weer tegen, even snel een kus geven en dan weer verder. Omdat ik geen idee heb hoe ik dit laatste stuk voor elkaar moet krijgen pak ik de hand van mijn zus, dan moet ik in ieder geval blijven lopen.
We zien de borden die aftellen, wat ben ik blij om die te zien! Nog 400m, 200m, 100m, daar is de finish! We hebben het gehaald!!! Na 05u49m komen we over de streep. Ons doel was 05u30m, maar die twintig minuten maakt dan ook niet meer uit, ik ben zo trots op ons.
Na nog een heel stuk moeten lopen schieten we de metro in, alle marathonlopers mogen gratis mee, en gaan naar ons hotel. Ik plof op bed neer, mijn paps doet mijn schoenen uit en ik kruip onder de deken om warm te worden.
We hebben geen puf meer om uit eten te gaan dus er wordt McDonald’s gehaald, die hamburgers waren nog nooit zo lekker!!
Het was GENIETEN, afzien en iets wat ik nooit meer vergeet!!
Bron foto: Manons privécollectie