Deze zondag is de Ten Miles. Het is eigenlijk maar een trainingsrondje van 16 km en zou gemakkelijk moeten gaan, maar ik vind zo’n wedstrijd toch altijd een beetje spannend. Als streeftijd hebben we 1 uur en 55 min, dat is bijna een minuut minder dan vorig jaar. Ik wil graag eerder binnen komen, maar we zien wel hoe het gaat.
We starten in het laatste startvak en een kwartier na het startschot kunnen wij eindelijk gaan lopen. We lopen net voor de bezemwagen wat ik niet echt prettig vind, maar het lopen zelf gaat lekker. Er staan veel mensen en muziekbandjes langs de kant dus het is gezellig om te lopen. Het voordeel van achteraan beginnen is dat we mensen in kunnen halen in plaats van zelf ingehaald worden. Dat is wel goed voor mijn zelfvertrouwen en steeds als we iemand hebben ingehaald kies ik iemand anders waar ik me op focus totdat ik die ook voorbij ben. Het gaat echt goed, voordat ik het weet zie ik het bord van 8 km staan, vorig jaar moest ik hier al wandelen.
Onderweg moedigen de mensen langs de kant je aan en roepen je naam omdat die op de startnummers staan dus het lijkt alsof je heel veel vrienden hebt maar de meeste ken ik niet.
Een kilometer of 4 voor de finish zit er nog een heuveltje in het parcours. Omdat we vaak bruggen hebben getraind omdat die ook in de marathon zitten is dit heuveltje een eitje. Aan de mensen om me heen kan ik zien dat niet iedereen daar hetzelfde over denkt. Een klein stukje voor de finish vraagt mijn pap of er nog een eindsprintje in zit. Zeker roep ik enthousiast, gas erop! We halen nog wat mensen in en komen na 1 uur en 46 min over de finish, meer dan 9 min sneller dan vorig jaar!! Helemaal trots op mezelf en nu weet ik het zeker, die marathon gaat lukken!
Bron foto: Manons privécollectie