Ik zit in de wachtruimte van het ziekenhuis. Waarom lopen die artsen altijd uit, dit is niet het moment, ik word gek van de zenuwen!! Ik word geroepen door de verpleegster maar deze keer blijft ze bij ons, dit is geen goed teken. Ik heb kanker. Dit is het startschot van een marathon van chemo’s, bestraling, infusen met herceptin, tamoxifen, lucrin, CT-scans, hartecho’s en buikecho’s en het einde is nog lang niet in zicht.
Ondanks dat mijn arts geen idee heeft hoe lang ik nog heb, heb ik het al wel vier jaar lang volgehouden, iets wat de meeste mensen niet lukt die dezelfde diagnose hebben als ik, borstkanker met uitzaaiingen in de lever.
Nu ben ik 31 en hard aan het trainen voor een echte marathon, 42 (hele lange) kilometers door de straten van New York!! (onder het motto: als je het doet, doe het dan ook goed). Twee jaar geleden zei mijn pap dat hij de marathon ging lopen in 2013, dus ik met mijn grote mond, IK LOOP MEE! Ik ben begonnen met 1 minuut hardlopen, 1 minuut wandelen en dat dan een keer of 10, nou ik was kapot! Maar al snel ging ik me beter voelen door het hardlopen, dus elke week wat verder en op 5 mei van dit jaar heb ik een halve marathon gelopen! Pfff, dat was dus pas de helft van mijn doel.
Nu loop ik drie keer in de week, waarvan een keer altijd met mijn pap samen, hij geeft me onderweg altijd tips en zo, mijn persoonlijke coach dus eigenlijk. We hebben mijn zus ook kunnen overhalen om de marathon te lopen dus we lopen 3 november met z’n drieën!
Ik ga de komende weken bijhouden hoe de trainingen verlopen. Je kunt me volgen mijn doel de marathon van NEW YORK te bereiken, door hier mijn columns te lezen.
Bron foto: Manons privécollectie