Zaterdag 9 november 2019. Vandaag is het elfde van de elfde liedjesfestijn. Afgelopen week hebben we onze tekst nog goed afgemaakt en hebben we de juiste melodie. We hebben maar een paar daagjes om te oefenen. Oh jee, gaat dit goed komen? Ik ben best wel gespannen. We moeten een nummertje trekken voor de volgorde. Ik heb vorig jaar een nummertje getrokken, toen moesten we als derde. Nu trekt Annelies een nummertje. We mogen als negende van de tien. Gelukkig niet een van de eerste. Maar nu moeten we best lang wachten voordat we aan de beurt zijn. Ik ben al verschillende keren gaan plassen en ben bang dat ik m’n tekst vergeet. Eindelijk is het zover, het gaat helaas niet helemaal goed. We beginnen bij het tweede couplet te vroeg en gaan niet helemaal gelijk. Maar wat hebben we weer gelachen en het was weer erg leuk en bijzonder! Weer een avondje genoten met een leuke en gezellige carnavalsvereniging.
Na een aantal uurtjes en vele biertjes komt Jeroen naar me toe, hij leest altijd mijn blogs en zegt dat ik hier iets moet zetten… dat hij homo is. Dus bij deze grapjas. Ook zegt hij dat hij volgend jaar met mij wil zingen, dat ik er dan gewoon bij moet zijn en als ik eventueel in een rolstoel kom dat ik er dan ook gewoon bij moet zijn en dat hij mij rond rijdt. Jeetje, lief dat hij dat zegt maar ook heel raar en zullen ze dat echt doen? Het staat nu wel op papier hè. Ook komt Bart nog naar me toe dat we dit liedje samen met carnaval op de wagen gaan zingen haha, dus ook bij deze staat het zwart op wit. Ik weet eerlijk gezegd niet of ze nog weten dat ze dit hebben gezegd, maar ik weet het nog wel. Je weet niet hoe het verder zal gaan, maar ik hoop dat ik er nog veel bij kan zijn, ik vind het ook allemaal zo leuk. Wel ben ik bang dat als ik straks zieker word en ik kan niet meer weg, dan word mijn wereldje wel een stuk kleiner denk ik. Vind ik het dan allemaal nog wel leuk?
Zondag 10 november. Vandaag gaan we met ons eigen gezin (papa, mama, Ilona en ik) vijf dagen naar Sevilla. Zo bijzonder met het eigen gezin. Ze komen me rond de middag ophalen, wel ben ik nog erg moe van gisteren, maar ik heb er veel zin in. Het is twee en half uur vliegen en ik heb nog even een dutje gedaan. Daar aangekomen brengen we onze spullen naar de kamers en gaan we nog wat eten. Het is al avond, maar we kunnen nog lekker buiten zitten. Ik slaap bij mijn zus op de kamer. Het zijn fijne daagjes. We gaan verschillende dingen bezoeken en gaan met een hop-on-off-bus mee. Het is lekker weer, rond de 20 graden. We moeten wel een jasje of vestje aan maar kunnen heerlijk buiten eten. Ook hebben ze hier heerlijke ijsjes. We lopen best veel, maar gaan ook veel zitten tussendoor. Mama kan echt niet meer goed lopen, ze heeft veel pijn. Hier schrikken we best van, wisten niet dat het zo erg was. Dan kan ik eigenlijk nog best goed gaan, ook wel met veel pijn maar het gaat nog wel. Dus alles lekker op het gemak. We maken vele mooie en bijzondere foto’s. Het is fijn zo met z’n allen, ook praten we wel over serieuze dingen. Ik word er emotioneel van. Je wilt eigenlijk nog niet over de dood nadenken, maar je weet dat het komen gaat.. Het zijn wel vermoeiende dagen, we gaan eind van de middag/begin van de avond altijd wel even rusten. Ik vind het niet fijn, maar het is wel echt nodig. Voor mijn zus is het de eerste keer dat ze zonder kindjes weg is, ze mist ze wel, maar het gaat gelukkig allemaal goed. We kopen nog leuke cadeautjes voor ze en als we ze de laatste avond bellen, vragen ze gelijk naar de cadeautjes en missen ze ons niet echt. Fijn dat het zo is, in plaats van dat ze iedere dag moeten huilen. Het was echt een hele bijzondere vakantie.
Liefs,
Nikita
Bron foto: privécollectie Nikita