Veertien oktober tweeduizendzestien. De dag die mijn leven op zijn kop zette, waar de wereld even stil stond en ik in een heel diep dal viel.
Nietsvermoedend ga ik donderdag dertien oktober met een verwijsbrief van de huisarts naar het ziekenhuis samen met mijn moeder. Ik moet een mammografie laten maken om te kijken wat dat gekke knobbeltje in mijn linkerborst is. Dat knobbeltje wat ik bij toeval heb ontdekt tijdens mijn vakantie afgelopen zomer. Niks meegedaan op dat moment, maar een maand later, een week voordat ik naar het ziekenhuis ga, voel ik dat het knobbeltje behoorlijk gegroeid is. Dat voelt niet goed. Toch maar even laten controleren…
Ik zie mezelf nog zitten in het kamertje bij de afdeling Radiologie. Ik had net de mammografie en de echo gehad. Ik zat daar. Met mijn bh maar half aan. Ik voelde het toen al. Ik wist dat me iets te wachten stond. Ik voelde aan dat dit een staartje zou krijgen. Op de een of andere manier is dat een instinctief gevoel dat je niet in de steek laat.
Ik werd door de arts geroepen om naar een ander kamertje te gaan. Daar moest een biopt genomen worden van het ‘grillige’ plekje wat ze op de echo hadden gezien. Bij het biopt schieten ze met een holle naald, die het geluid maakt van een klappertjespistool, in de borst, in de tumor. De arts die dit bij mij deed was een aardige, grijze man. Hij had ook een dochter van mijn leeftijd vertelde hij. Ik lag op een bed in de kamer. De arts vertelde steeds wat hij ging doen. Op rechts kon ik meekijken op het computerscherm hoe de naald door mijn verdoofde borst heen ging. Heel raar om dat te zien op het scherm en niks te voelen. Toen gaf de arts aan dat hij bij het knobbeltje was aangekomen en dat dan nu het klappertjespistoolgeluid zou komen. “Kom maar op!”, dacht ik.
BOEM! Holy shit! Dit deed even heel wat meer pijn dan ik verwacht had. Met mij schrokken de artsen om me heen ook. Dit hadden ze nog niet vaker gezien. Ik had een helse pijn. Hij had waarschijnlijk een bloedvat geraakt. “Yo! Thanks he, grijze mafkees!”, dacht ik. Pfff, het deed zo’n pijn dat mijn moeder op de gang mijn oerkreten kon horen.
Deze pijn had ik niet voorzien. Ik lag daar op het ziekenhuisbed te creperen van de pijn en mama werd erbij gehaald. Ze moest al huilen toen ze binnenkwam. Door haar te zien moest ik ook heel hard huilen. Ik was aan het schelden en huilen tegelijk. Tja, dat doe je dus blijkbaar als je helse pijn ervaart. Wist ik ook niet. Ook weer wat geleerd van mezelf. Uiteindelijk ibuprofen gekregen van de arts en na een half uur mocht ik weer opstaan en proberen te gaan lopen. Ze waren allemaal erg bezorgd en lief voor me.
Daarna kregen we nog een afspraak mee voor de uitslag, op vrijdag veertien oktober om 16.00 uur. Die nacht van donderdag op vrijdag heb ik voor geen meter geslapen. Alle doemscenario’s spelen door je hoofd. Maar ergens wil je er ook nog niet teveel over nadenken. Want de kans dat het gewoon een cyste is, is zoveel groter.
Vrijdag waren mama en ik alleen thuis en tijdens onze lunch hebben we hele gesprekken
met elkaar gevoerd en daarbij de nodige tranen laten vloeien. We wisten het al. Maar zeiden het beiden nog niet hardop. We hielden elkaars handen vast. Dat was genoeg.
We zijn die vrijdag op ons gemak naar het ziekenhuis gereden en toen we daar binnenkwamen zagen we het eigenlijk ook al direct aan het gezicht van de arts. Ze nam ons mee naar haar kamertje en voordat ik zat, vertelde ze: “Sorry Karlijn, ik kan je geen goed nieuws brengen. Het is borstkanker”. De woorden die daarna uit haar mond kwamen zijn in een waas aan mij voorbij gegaan. Mijn ogen waren vol tranen. In de verte kijkend, denkend aan de toekomst. Maar ook direct vol vragen. In een klap staat je leven even stil. Val je in een diep dal en tegelijkertijd snap je er geen drol van. Ik? Nee! Dat kan niet! Ik ben 26!
Ik keek naar die vreselijke ziekenhuisschilderijen aan de muur. Er stond een soort bloem op. De angst greep me naar de keel.
Die angst is nooit weggegaan. Die angst is eigenlijk alleen maar toegenomen. Veel vragen in je hoofd waar je geen antwoord op hebt en je weet dat de tijd het je zal leren. Vragen als: Doet chemo zeer? Wat zal het met mijn lijf gaan doen? Zal ik het wel vol gaan houden? Ben ik wel sterk genoeg? Zal ik kaal gaan worden? Of ga ik toch nog dood door deze ziekte? Zal ik ooit de moed opgeven of zal ik een soort oerkracht gaan vinden in mijn lijf?
En heel eerlijk, ik heb niet eens tijd om echt goed na te denken over dit alles. Op de een of andere manier word je zo geleefd. Elke ochtend word ik wakker en heb ik alweer 50 appjes klaar staan. Van familie, vriendinnen, vrienden en ook van mensen waar je het niet van verwacht. Sommige mensen verrassen je en andere stellen je teleur. Sommige zijn mega lief en willen alles voor je doen, anderen blijven hetzelfde en doen geen stap voor- of achteruit. En weet je? Het is allemaal oké.
Het belangrijkste voor mij is dat er mensen zijn die om me geven en die mij blijven zien als
‘Karlijn’. Mensen die me kracht geven. Die me laten lachen. Die me steunen. Die me bijstaan in moeilijke tijden en waar ik op terug kan vallen wanneer ik ze nodig heb. Want één ding weet ik zeker. Dit kankertraject kan ik niet in mijn eentje. Daarvoor is het teveel en te heftig.
Never underestimate the impact of a smile, a hug, a word of comfort, listening, honesty, or a kind gesture. Because all of these things can make the biggest difference in someone elses life.
Liefs,
Karlijn
Bron afbeelding: privécollectie Karlijn; bron quote: dailyinspirationalquotes.in
Lieve Karlijn,
Wat kan jij het mooi en duidelijk beschrijven.
En ja we kunnen veel zeggen knuffels sturen etc. maar jij moet het allemaal doen jij moet overal doorheen met jouw lieve mama papa en zussen.
een hele dikke knuffel voor jou en ook voor de rest van de familie!!
Xx Nora
Lieve Nora,
Bedankt voor je lieve reactie, ook bij mijn vorige column! Wat lief dat je mijn columns leest en er steeds iets positiefs, krachtigs of oprecht neerzet!
We gaan er doorheen met zn allen. Mijn familie is ontzettend lief voor me! Door alle lieve mensen om me heen krijg ik kracht, positieve energie en kan ik er weer vol tegenaan! Thanks daarvoor!
Liefs,
Karlijn
Lieve Karlijn
Ik krijg steeds meer bewondering en respect voor de manier waarop jij met je ziekte omgaat! Chapeau!!
Je omschrijft heel helder wat je overkomt! Ik blijf je volgen 🙂
Big hug van ons!!
Heb veel respect voor je, dat je samen met jullie gezin deze strijd aan gaat en hoe je alles omschrijft . Who zo knap dat het je veel steun geeft in deze strijd ???
Lieve Karlijn,
Wat heb je dit precies goed verwoord.Dankjewel dat je dit wil delen.We kennen elkaar niet maar ik herken helaas heel je schrijven. Karlijn ik zit hier met tranen in mijn ogen. Mag ik je wat hoop geven, ik ben zelf overal doorheen gegaan heb alles gehad. Van chemo tot een kaal hoofd,ik leef met de dag maar ben nu al bijna 9 jaar verder.
Het gaat goed met me, ik fiets telkens alles uit mijn lijf(wielrennen) Karlijn ik wens je veel moed en die heb jij,dat voel ik.1000x kracht veel liefs Annette
Lieve Annette,
Jeetje wat een mooi bericht heb je gestuurd. Ik zit met tranen in mijn ogen het te lezen. Bedankt voor je fijne woorden. Bedankt voor je beetje hoop… Dat ga ik zeker nodig hebben. Het is zo’n pittig traject. Dat kun je niet eens uitleggen op papier. Al zou ik het zo graag willen verwoorden… Alles wat ik voel. Alles wat er in mijn lijf omgaat. Maar daar zijn soms niet eens de woorden voor te vinden. Al deze lieve reacties doen me goed. Ze geven me kracht. Bedankt daarvoor! Hartverwarmend. Echt! Liefs Karlijn
Lieve Karlijn, wat ben ik Geke dankbaar dat ze ons met elkaar in contact heeft gebracht. En wat bewonder ik jouw moed om deze stap te zetten. Wat schrijf je toch mooi en helaas voor mij herkenbaar.
Ik weet zeker dat jouw column een steun is en gaat zijn voor andere lotgenoten. Dankjewel dat je dit met ons deelt.
Liefs Nessa
Lieve Nessa,
Wauw! Wat een lief bericht van je. Ik ben ook ontzettend blij dat wij in contact zijn gekomen. Het voelt goed om mijn verhalen te delen en andere meiden/vrouwen te inspireren en te steunen.
Hartverwarmend en ook stiekem best wel overweldigend, al die lieve reacties! Echt waar.. Zo bijzonder! Bedankt lieve Nessa.
Liefs!
Respect hoe jij het allemaal opschrijft. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe!
Hey Karlijn, je beschrijft het precies zoals het is, zo herkenbaar… Veel liefs en sterkte
Hey Karlijn,
Heftig verslag, zo dapper en knap dat je dit wilt delen. Hopelijk haal je er ook weer kracht uit door jouw verhaal op te schrijven. Je bent een kanjer en samen met allen die jou steunen, kom je er doorheen!
Op afstand sturen we je heel veel hugs!
?
Twee jaar terug dit hele circus meegemaakt bij mijn moeder, onwerkelijk dat nu iemand met de helft van haar leeftijd dit moet meemaken. Gelukkig kwam het bij mijn moeder allemaal goed. Karlijn, ik ken jouw nog als die blije meid die altijd maar zat te lachen in de klas. Waarbij ik vaak geen idee had waarom! Blijf zo positief zoals jij altijd al bent geweest. Ik kan niet wachten tot ik bij jouw hetzelfde goeie nieuws lees, zoals ik deze twee jaar terug kreeg te horen! Liefs
Hey Rolf,
Wat een mooi bericht. Maar wat naar dat je moeder het ook heeft gehad! Gelukkig is ze weer helemaal genezen zeg! Ik hoop inderdaad ook dat ik het over een tijdje van de daken mag schreeuwen van blijdschap ;-)! Laten we met z’n allen duimen!!
Thanks voor je fijne woorden Rolf. Je hebt geen idee hoe fijn dat is! Lief van je, echt!
Liefs,
Karlijn
Hey Karlijn,
Wat een verhaal! Ik ben er helemaal van geschrokken.
Ik ken je maar kort sinds wij dansen. Maar vandaar ken ik je als een danseres met mega veel energie.
Ik ken het proces waar je doorheen moet, maar gebruik die energie die ik je om de dansvloer uit zie stralen en geef nooit op!! Xxx
Hai Karlijn
Wat een herkenbaar verhaal en zo mooi geschreven. Zelf zes jaar terug ook een blog geschreven voor in het plaatselijke dorpsblad. Dit mede om dorpspraatjes te voorkomen. Mijn blog begon met 1 minuut twee woorden en de wereld staat even stil. Borstkanker !, Na de foto door naar een ander kamertje en eigenlijk weet je het dan al. Twee dagen wachten op de uitslag, meteen zien dat het slecht nieuws is. Vrienden die huilend bij je aan tafel zitten gouden bergen beloven en vervolgens niets doen. Maar ook vrienden die onverwacht leuke lieve dingen doen. En idd het is goed het is goed wat een ieder doet. Toch was het moeilijk voor de buitenwereld ik voldeed niet aan de norm van kankerpatiënt ik deed mijn boodschappen op goede dagen en ik lachte voor veel mensen toch een reden om niet te weten wat ze tegen je moesten zeggen. Hou vol Karlijn zeker de positieve vibe dat doet het proces zo.n goed. Gr en sterkte sandra
Hoi Karlijn,
Meid, wat kun jij schrijven!! Ik had liever gewild dat ik dat nooit ontdekt had want de reden is natuurlijk heel erg …..!! Het overkomt je..op een moment en op een leeftijd dat je het niet verwacht. En nee..deze rotziekte kijkt niet naar mooi, leuk, leeftijd, toekomstplannen, goed doen voor anderen of niet, gezond leven of niet. Tis net als onkruid..het komt op wanneer het wil en waar het wil. En dan ben jij het die het krijgt. Ja, het leven is oneerlijk!! Maar dan lees ik je verhaal en bewonder ik je enorm hoe je zo snel na de diagnose aan het schrijven bent geslagen..de manier waarop..Het is zo goed beschreven. En om anderen een hart onder de riem te steken. !! 🙂 !! Dat ben jij. En ik wens je alle kracht toe om te janken en te schelden en NOG meer kracht om te lachen en te gieren met je vrienden en vriendinnen en alle leuke dingen die je doet!! Blijf schrijven.. ik blijf je volgen 🙂
Hey ‘Take care’,
Wat een onwijs lief bericht. Zoals is het precies… Zoals je omschrijft. Het komt wanneer het komt. Heb je niks over te zeggen… Het wordt zo in je schoot geworpen. Dat is nog steeds heel moeilijk te behappen. Why me?! Dat is nog echt de allergrootste vraag die in mijn hoofd rondspookt. Maar niemand heeft het antwoord. Het is zo en ik moet er mee (leren) dealen. That’s life. Daar ga ik ook verder op in, in mijn volgende columns. Leuk dat je m’n columns blijft volgen. Fijn! Mag ik vragen wie je bent? Ik vind het altijd fijn om een gezicht erbij te hebben, bij de tekst en de woorden :). Let me know! Liefs
Natuurlijk mag je dat vragen maar dat ga ik lekker niet zeggen.
Misschien kom je er na een poosje wel achter of je zou het nog een keer heel erg lief moeten vragen 🙂 Of zal ik je een hele poos gaan plagen..Zit je bij elk berichtje te denken wie het nu is..
Nee hoor meid, we kennen elkaar hoor, je had verkering met mijn lieve neef Lars en ik ben Ria. En Take care doe ik en jij ook. Dus vandaar. Was meteen gegrepen door je verhaal en dus gereageerd. Hoop dat je nu een dikke smile op je snoet hebt en blij bent dat je niet zo lang hoeft te wachten op het antwoord. Lieve groetjes!
Ahh wat een ontzettend fijne berichten stuur jij Ria! Bedankt! Lief van je! En tuurlijk kennen wij elkaar 😉 Lieve Rietje waar we altijd graag kwamen eten!! hihi! Nee Ria, ik ben je echt niet vergeten hoor ;-)! Je toverde altijd een lach op mijn gezicht en dat heb je nu ZEKER weer gedaan! 🙂 haha! Bedankt voor je lieve woorden lieve Ria. Ik hoop dat alles goed met je gaat!! Heel veel liefs, Karlijn
Beste Karlijn,
Wat een vreselijk bericht…
Ik wens jou alle kracht en sterkte toe!
Liefs Frederiek (vriendin van Tal)
Ook ik volg jouw columns Karlijn! Het is echt heeeeeel lang geleden dat we elkaar gezien hebben, maar ik volg je elke dag op Facebook, Instagram, en zo ook deze column.
Knap hoe je vecht tegen deze rotziekte!!
Je gaat dit gevecht winnen, dat weet ik zeker!!
Onze familie leeft heel erg met jullie mee!
Dikke knuf van mij!! Hou je taai! X
Beste Karlijn,
Jij kent mij ook niet, maar ik ben een oud-collega van je moeder en van Tine, en met Tine en Frans ook nog steeds heel goed bevriend. Van Tine had ik dus ook al gehoord van jouw borstkanker. Wat knap dat je het zo mooi op kunt schrijven, precies zoals je het voelt. Als je die energie vast kunt houden tijdens het hele proces dan MOET het goedkomen. Heel veel sterkte, kracht, liefde van allen om je heen en alles wat maar kan helpen gun ik jou.
Lieve Karlijn,
Ik ken je verhaal natuurlijk van je zus (ze houdt me regelmatig op de hoogte) en leef enorm met jullie mee!!! Wat een heftige periode waar jij (samen met je familie) door heen moet gaan….
Respect hoe jij / jullie hier mee om gaan en wat zijn jullie sterk!!! Heel veel sterkte en kracht in deze moeilijke periode…
Liefs Geke
Lieve Karlijn,
Wow wat een indrukwekkend bericht en wat kan je het mooi omschrijven. Met een traan op mijn wang schrijf ik dit bericht. Hou vol meis, je bent super sterk en gaat je hier mede door de steun van je lieve familie doorheen slaan.
Liefs, Linda
Lieve Karlijn,
Weer met verbazing en rillingen op mijn rug je verhaal gelezen.
Wat een drama moet deze dag voor je geweest zijn.
Ik weet dat je we elkaar al heeeel lang niet hebben gezien. Maar ik wil graag je onwijs mooi geschreven blog blijven volgen en je hierbij en met alles heel veel sterkte wensen. Heb hey gevoel alsof ik dat niet vaak genoeg kan schrijven.
Dikke knuffel uit het verleden. X
Karlijn ik ben diep geraakt door dit alles en ook na het zien van de tv aflevering staatsloterij puur geluk
Ik heb met tranen in mijn ogen gezeten met de vraag waarom waarom zo’n leuke jonge meid
Lieve Karlijn.
Net toevallig je samen met je familie op tv gezien.
Onder de indruk van je verhaal, en ook van je vader.
Ook omdat mijn lieve schoonzusje door de ziekte getroffen werd.
Jong en twee jonge kinderen, maar ze ging de strijd aan met haar man.
Mijn boertje dus, die voor zijn gezin moest zorgen, en zijn vrouw naar het
Ziekenhuis moest brengen, in Amsterdam voor de chemo’s.
Wij zijn ook van de samen loop voor hoop.
Zal voor jou en je vader kaarsen branden tijdens de kaarsen ronde.
Heel veel sterkte gewenst…. En veel knuffels.
Liefs Monique voogd
Hoi Monique,
Wat een ontzettend lief bericht. Bedankt!
Wat ontzettend heftig dat je schoonzusje dit ook moet doorstaan. En ook voor je broer! Het is ook echt een pittig traject en vooral ook als je kleine kindjes hebt, kan ik me zo voorstellen!
Wens ze maar heel veel sterkte. Blijf elkaar lief vinden, goed praten met elkaar en genieten van de kleine dingen in het leven. Het is het echt waard!
Lief dat je kaarsjes wil branden voor mijn vader en mij! Dat zullen we beide nog wel nodig hebben de komende tijd. Bedankt!!
Veel liefs,
Karlijn
Ik hoop dat ik je een hart onder de riem kan steken. Ik ken je niet maar herken helaas wel je hele verhaal.
Jeetje wat lijkt jou verhaal op dat van mij.
Ook ik heb jong (36) deze diagnose gekregen.
Donderdag 5 juni 2015 zat ik net als jou in de wachtkamer. Samen met mijn moeder.
Mammografie, echo en ook dat vervelende klappertjes pistool bij een eveneens aardige grijze arts. Het zou wel een cyste zijn of goedaardig weefsel werd er verteld.
Ironisch genoeg zat ik de dag erna ook een vrijdag ook om 16.00 uur bij de arts en ook ik wist gelijk dat het niet goed was.
Wat ik me het meeste herinner zijn de woorden van de arts, al die verpleegkundige eromheen en die vreselijke oranje bloem op de muur.
Het gevoel wat je omschrijft zo herkenbaar, de emoties de onzekerheid en de angst. Gaan helaas nooit meer weg.
Het zal een zwaar traject worden.
Maar weet dat je hoe dan ook sterker uit zult komen. Dat je meer aan kunt dan je denkt en dat je zoals ik kan zien een hele grote steun zult hebben aan je familie.
En vriendin stuurde me na de diagnose deze spreuk, en die heeft me zoveel geholpen.
Hope is not born on mountain tops, but in valleys when you’re looking to the heights & peaks that you’re yet to climb.
Weet dat je uiteindelijk weer boven aan de top terecht zult komen als een hele sterke vrouw.
Ik wens je heel veel succes en sterkte, voor het hele gezin.
Hey Anouk,
Bedankt voor je bericht! Lief van je!
Wat bizar dat we zoveel raakvlakken hebben in het begin van ons traject. Dat zullen we nooit meer vergeten he?! Dat blijft volgens mij voor eeuwig in je geheugen gegrift staan.
Ik denk inderdaad ook dat je door dit traject zoveel sterker wordt. Je verandert echt… Je bent zoveel bewuster van alles om je heen. Je geniet ZOveel meer van de kleine dingen. Althans, dat zijn mijn ervaringen. Kleine onzin-dingen kan ik me echt niet meer druk over maken. Waar ik vroeger nog wel eens om kon zeuren doe ik nu al lang niet meer ;-). Tja, het brengt je dus soms ook goede dingen haha!
Mooie spreuk van je vriendin! Wat lief ook dat jij zo gesteund bent door vrienden/familie! Fijn is dat he? Hoe enorm je dit traject ook in je eentje aan moet gaan, des te fijner is het als er lieve mensen langs de zijlijn staan om je te steunen en te knuffelen ;)!
Ik hoop dat nu alles weer goed met je gaat. Jij kan mij ook wat leren… Hoe heb jij je leventje weer opgepakt na deze periode? Daar ben ik heel benieuwd naar! Ik hoor dus graag van je.
Groetjes en veel liefs,
Karlijn
Wat leuk dat je gereageerd hebt op mijn berichtje.
Het gaat goed nu met me. Begin januari nog een herstel operatie gehad waar ik nu herstellende van ben maar buiten dat gaat het op de meeste vlakken goed met me en is mijn prognose ook goed.
Ik moet alleen wel nog minimaal 4 jaar (anti) hormoon tabletten slikken en krijg 3 maandelijks een Lucrin spuit om mijn eierstokken plat te leggen. Dit omdat mijn tumor hormoongevoelig was.
Op de meeste dagen gaat het het goed maar ook nu zijn er nogsteeds dagen dat het even wat minder gaat.
Wat mij enorm geholpen heeft om de behandeling door te komen is door alles over me heen te laten komen. Het maar gewoon te ondergaan.
Pas na die periode ben ik weer “terug op aarde geland”
En wat je zelf ook al aanhaalde je geniet van de kleine dingen veel meer dan hiervoor. Met mijn brakke chemo koppie toch naar buiten de kou in om even een wandelingetje te doen.
Lekker de hele dag met mijn kids in bed naar brandweer Sam en K3 kijken en gewoon genieten.
Dat heft me er enorm doorheen geholpen
Hoe ik mijn leven weer opgepakt heb? Moeilijk. Het heeft bijna een jaar stil gestaan. Ik heb het rustig aan gedaan. Heel belangrijk luister naar je lichaam. De behandelingen mogen dan op een gegeven moment voorbij zijn maar de beperking in verschillende dingen zit er nog wel even. Nu nogsteeds bij mij en weet dat dit ook echt nog wel even kan duren.
Ik heb mijn werk stapje voor stapje opgebouwd. Hetzelfde heb ik met mijn sociale leven gedaan. Ik bepaal wat wanneer en hoe en dat klinkt egoïstisch maar de mensen om je heen snappen dat echt wel.
En degene die dat niet doen zijn waarschijnlijk dan ook niet zo belangrijk.
Mocht je vragen hebben of gewoon je ei kwijt willen dan mag dat altijd hoor. Het is een zware periode en lotgenoten zijn (in mijn ervaring) erg fijn. Omdat die je begrijpen.
Nogmaals heel veel sterkte en suc6
Liefs Anouk
Lieve Anouk,
Jeetje wat ben ik geraakt door jouw berichtje. Wat een mooie woorden en wat ben je sterk! Ik lees door de zinnen heen dat je, ondanks de zwaarte van het traject, ook de mooie dingen ziet die het je gebracht heeft. Knap! Wat zijn wij vrouwen toch sterke wezens he ;-). Zo flexibel, zo soepel en wurmen ons er ondanks alle shit toch maar gewoon doorheen. We moeten ook wel, want we hebben geen keuze. Zo is het helaas ook.
Ik moet waarschijnlijk na mijn operatie ook hormoonpillen gaan slikken. Mijn tumor is ook hormoongevoelig. Dus ik zal ongeveer hetzelfde traject ingaan als jij denk ik…
Wat knap dat je jouw leventje zo stap voor stap weer opgepakt hebt. Ik denk dat die manier ook de meest fijne manier is. Daarbij lukt het dan ook het best om echt naar je lichaam te luisteren. Razen en hollen heeft geen zin. En dat kan ook niet eens, ik heb er niet eens de energie voor! haha! 😉
Bedankt voor je steun en je aanbod. Misschien kunnen we eens op Facebook elkaar opzoeken? En op die manier contact hebben?
Liefs Karlijn
Hoi Karlijn,
ik zag je net op tv bij Puur geluk. Lekker terugkijken op de maandagmorgen. 😉
Ik vind je verhaal zo ontzettend herkenbaar. Ik heb de diagnose in december gekregen. Familie en vrienden zijn alles. hoe jij je colums schrijft heb ik het idee alsof je het voor mij schrijft. Vooral dat stukje dat mensen je gewoon als “Karlijn” moeten blijven zien. Dat is voor sommige mensen lastig, en dat is ook oke, maar het geeft je als patient zo’n gevoel van onmacht, je voelt je hetzelfde maar merkt en weet dat alles anders is.
ik ga je colums zeker volgen. Dankjewel 🙂
Lonneke
Hoi Lonneke,
Wat lief dat je een bericht stuurt. Veel mensen heb het programma gezien en heb er onwijs veel lieve berichten/reacties op gekregen! Zo overweldigend, maar zeker ook hartverwarmend!
Ik schrijf mijn columns inderdaad voor lotgenoten. Zodat meiden, die helaas ook de diagnose krijgen, ongeveer een beetje weten wat ze te wachten staat. Maar ook een hart onder de riem stekend, zodat jullie weten dat je er niet alleen voor staat! Want ik weet als geen ander dat dit traject soms ook enorm eenzaam kan voelen. Maar weet dat er altijd meiden zijn die in hetzelfde schuitje zitten. En WEL weten wat je precies doormaakt en WEL weten hoe chemo’s voelen. Je kan het honderd keer uitleggen of vertellen aan je vriendinnen/familie of vrienden, maar dit echt voelen en zelf ervaren is zo anders!
Daar ben ik voor gaan schrijven! Mooi dat je dit hebt opgemerkt en mooi dat je me een bericht stuurt! Mocht je ooit in de toekomst vragen hebben of eens willen praten, dan kan je me altijd berichten! No problem en doe het graag, want ook jij kan mij weer nieuwe inzichten geven ;-)!
Heel veel sterkte Lonneke! En lief dat je mijn columns gaat lezen.
Veel liefs en take care!
Karlijn