Mijn allerlaatste chemo is geweest. Ik ben blij, maar tegelijkertijd ben ik bang. Ik weet namelijk dat de operatie er nu aan zit te komen en dat ik echt een keuze moet gaan maken. Ik kon de afgelopen tijd deze keuze voor me uitschuiven want ik was toch nog wel even bezig met de chemo’s. Maar nee Karlijn, nu kun je niet meer duiken. Je moet nu toch echt goed na gaan denken hierover! Ik vind het moeilijk. Ik heb verschillende opties en ik merk dat ik de keuze echt niet kan maken. Mijn hoofd maakt overuren, ik schrijf, ik lees, ik vertel erover tegen anderen en merk dat het me allemaal enorm naar de keel grijpt. Ik word benauwd bij het idee dat er in mij gesneden gaat worden, dat ik me volledig over moet gaan geven tijdens de narcose en dat ik eigenlijk geen keus heb. Daarbij is dit een keuze for a lifetime. Ik moet hier volledig achterstaan. JA, ik weet het, ik leg de lat hierbij erg hoog. Maar ik wil geen spijt krijgen van mijn keuze.

Ik heb verschillende opties: Ik kan voor een borstbesparende operatie gaan. Hierbij wordt dan alleen de tumor eruit gehaald en behoud ik mijn eigen borsten. De kans hierbij op terugkomst van de kanker is aanwezig en groter dan bij de andere opties. Ik zal sowieso bestraald moeten worden aan mijn linkerborst (kankerborst) en rechts niet. Maar tegelijkertijd is bij rechts dan wel de kans op terugkomst het grootst, want die wordt niet bestraald. GEK toch? Ik vind het een eng idee om wellicht dit PIEPtraject nog een keer te moeten doorstaan… Dat is eigenlijk een ding wat ik zeker te weten NIET meer wil. Dus deze optie valt voor mij al redelijk snel af.

De tweede (en derde) optie is om de borsten te amputeren (ik haat het woord, maar zo heet het nou eenmaal) en te reconstrueren. Hierbij heb je ook weer 2 mogelijkheden in mijn geval. Bij de ene optie zou ik kunnen gaan voor Tissue Expanders. Hierbij worden er ‘ballonnetjes’ (tissue expanders) geplaatst onder je huid (dus je eigen huid behoudt je wel) en die wordt dan steeds gevuld met water. Zodat je huid langzaamaan kan gaan wennen aan iets ‘geks’ in je lijf en zo kun je de ‘ballon’ vullen tot de gewenste maat. Bij deze optie wordt je dus 2x geopereerd, de ene keer voor het plaatsen van de tissue expanders en de andere operatie voor het plaatsen van de definitieve protheses/siliconen. Deze laatste operatie is na een paar maanden als je ‘ballonekes’ op de gewenste grootte zijn.
De andere (en dus derde) optie is om meteen protheses erin te doen. Hierbij word je dus maar een keer geopereerd en kunnen ze achteraf niet meer veel doen (dus ook niet als de protheses zich wat verplaatsen). Je huid moet direct wennen aan het idee dat er iets geks in je lijf zit en dan hopen dat er geen complicaties optreden.
“Overigens is er bij optie 2 en 3 uiteindelijk allebei evenveel kans op complicaties als je alle operaties achter de rug hebt”, zegt de arts wanneer ik ernaar vraag.

Ik slik. HOE moet ik hier nou een keuze in gaan maken? HOE ga ik dat doen? HOE kom ik erachter? WAAR doe ik goed aan? Zal ik straks niet mega spijt krijgen van mijn keuze over een aantal jaar? Zal ik mijn nieuwe boobies wel kunnen gaan omarmen als mijn eigen? Poeh… Allemaal vragen dwarrelen er door mijn hoofd en ik weet even niet meer waar ik het moet zoeken.

Ik besluit om er gewoon even niet aan te denken. Ik besluit om me te richten op andere dingen. Ik ga weer eens mijn hobby’s oppakken en daar eens mee bezig zijn in plaats van met deze ONMENSELIJKE keuze. Ik begin weer te schrijven, foto’s te maken, te wandelen en te dansen. Ondertussen lopen de gesprekken bij de artsen in het ziekenhuis wel door en iedereen vraagt of ik mijn keuze al weet. Mijn oncoloog vertelt me dat het misschien goed is om met het idee rond te gaan lopen. “Ga eens een dag met het idee rondlopen dat je ‘nep’ borsten hebt”. Hoe voelt dat na zo’n dag? Kan je het aan? Of toch niet?

Na misschien wel 100 gesprekken en een second opinion bij een ander ziekenhuis heb ik door dat ik steeds meer neig naar een keuze. Ik praat erover met vriendinnen en merk dat ik vooral over die optie vertel en daar een goed gevoel bij krijg. Ik heb de keuze nog niet hardop gezegd tegen iemand, maar ik heb hem in mijn hoofd. Mijn psychologische hulp bij het Helen Dowling Instituut vraagt me of ik de keuze al gemaakt heb…. En ik zeg JA! Ze vraagt me of ik het aan haar wil vertellen en dat doe ik. Zij is de eerste tegen wie ik het vertel.. Ze weet dat ik het eng vind om het te vertellen en ze vraagt me: En hoe voelt het nu? Nu je het verteld hebt? Ik merk dat ik een opgelucht gevoel heb en dat ik het fijn vind dat het eruit is. De dagen daarna voelt het nog steeds goed en ik vertel het tegen meerdere mensen. Iedereen reageert heel fijn en vindt het knap dat ik mijn keuze gemaakt heb.

Zodra mijn keuze vast staat wordt de datum geprikt. 31 mei. Ik krijg dit 3 weken van te voren te horen. Nu is het officieel. Nu staat ie vast. Ik krijg het weer benauwd… Maar ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nu is het vooral door blijven ademen en de weken vullen met leuke dingen… Dan hoef ik niet teveel over de operatie na te denken.

Bron foto: Karlijns privécollectie

< Vorige column Karlijn Volgende column Karlijn >