31 mei. Vandaag is het zover. Vandaag gaat het gebeuren. Mijn eerste operatie in mijn leven en dan al meteen zo’n zware. Hierna kan het alleen maar beter worden, bedenk ik me. Ja, je moet toch wat positieve woorden tegen jezelf blijven zeggen op zo’n dag anders ben je een emotioneel wrakkie van hier tot Tokyo.
Ik heb me klaargemaakt thuis, mijn koffertje met slaapspullen staat klaar. Klaar om op vakantie te gaan! WAS HET MAAR WAAR! Niet dus. Ik mag met mijn koffertje naar het ziekenhuis. Ik moet om 08.15u binnen zijn op de mammacare-afdeling. Mijn zus, Marjolein, is netjes op tijd om mij op te halen. We hebben met mama en Chantalle (andere zus) afgesproken in het ziekenhuis. Onderweg praten Marjolein en ik een beetje over koetjes en kalfjes. Ik heb een brok in mijn keel. Als ze nu begint over mijn operatie, dan breek ik. Dus dat doen we maar even niet.
Op de afdeling aangekomen word ik naar mijn bed begeleid. “Dit is je plek voor de komende dagen”. Ik lig op een kamer met 3 andere vrouwen die een soortgelijke operatie hebben gehad. Ik vind het allemaal maar onwerkelijk.
Om half 9 moet ik me melden bij de afdeling nucleaire geneeskunde. Zij gaan mijn poortwachtklier opsporen met een speciaal apparaatje zodat ze de klier op mijn huid (onder mijn oksel) kunnen markeren met stift. Mama is met mij mee gelopen naar de afdeling en zit op een afstandje te kijken op de stoel. Ik lig daar…. Ik voel dat mama naar me kijkt en dat ze met tranen in haar ogen zit. Ik kijk niet, want anders moet ik ook huilen. Ik houd me sterk. Ik voel dat het nodig is om me groot te houden. Ik voel een soort gekke rust over me heen komen. Ik weet dat dit moet gaan gebeuren. Ik moet dit gaan doen. Mijn ‘stiften-tattoo’ is gezet en ik mag terug naar de mammacare-afdeling.
Eenmaal terug daar, moet ik me direct om gaan kleden. Ik moet een blauw schortje aan en een gek synthetisch broekie aan. Charmant is anders. Maar hey, who cares! Niemand die het ziet… Behalve alle mensen op de operatiekamer! Maar die zijn hopelijk met andere dingen bezig!
Ik heb mijn zussen en moeder gevraagd om de videocamera mee te nemen naar het ziekenhuis. Zodat er nog beelden zijn van voor en na de operatie. Leuk voor later! Kan je je eigen stonede hoofd terugkijken als je terugkeert van de narcose. Chantalle doet de camera ook aan voordat ik wegga. We huilen. We knuffelen nog even en daarna komt de plastisch chirurg nog langs om met stift alle contouren te tekenen. Want straks als het weefsel allemaal uit de borsten is, dan houd je lege enveloppen over. Dus hij moet wel een beetje weten hoe de contouren waren. Ik wil het namelijk allemaal zo natuurlijk mogelijk terugkrijgen. Dat is het idee. Hij vraagt aan me: Wil je nog wat weten? Wil je nog wat vragen? Ik denk: Ja geef me je nummer maar even en zullen we ook na deze troep eens lekker een drankje gaan doen om te vieren dat je mijn boobies knettermooi hebt gemaakt? Ik lach stiekem in mezelf en netjes als ik ben, zeg ik: “Nee hoor. Ik wil alleen wel graag dat je ‘ze’ mooi aflevert”. Ik bemerk de nuchterheid in mijn stem. Nepperd! Van binnen schijt je 7 kleuren!!!
De Plast is weg en dan is het tijd om echt naar de operatiekamer te gaan. Ik moet gaan liggen in het ziekenhuisbed en wordt naar de OK gereden. Mijn zussen en mama lopen mee. Met z’n allen in de lift en nog steeds wordt er gefilmd. Als laatste nog een dikke knuffel en dan rijd ik de schuifdeuren door de ‘holding’ op.
Ik heb rillingen over mijn hele lichaam en voel de onrust in mijn lijf. Op de holding liggen nog 8 andere mensen. Allemaal een eigen bedje. Alle leeftijden liggen er. Een klein, jong meisje ligt tegenover mij. Naast haar bed, haar papa die haar handje vasthoudt. Ik zeg tegen mezelf: “Als zij het kan, kan jij het ook Karlijn. HUP!” De anesthesist houdt me aan de praat en brengt wat plakkers op mijn lijf. Voor ik het weet word ik doorgereden naar de operatiekamer en daar staan ze allemaal met blauwe pakken en mondkapjes op mij te wachten. Precies zoals op tv.
Burgmans, mijn chirurg, geeft me een hand en zegt dat ik in goede handen ben. Haar blauwe ogen spreken boekdelen en ik krijg mijn rust weer terug. Ik mag met mijn armen wijd gaan liggen op de daarvoor bestemde beugels. Ik voel dat er op rechts wat aan mijn infuus wordt gezeten en ik kijk links naar de anesthesist die met me aan het praten is.
Hij vraagt me: “Zullen we eens lekker op vakantie gaan?” Ik lach. Ik zeg: “Ja, is goed”. Hij: “Waar wil je heen?” Ik: “Nou, Curaçao lijkt me wel een leuk idee.” Hij: “Oh wat leuk! Wie ga je meenemen?” En voor ik wil gaan zeggen wie er met me mee gaan naar Curadise voel ik een soort gek gevoel in mijn rechterarm en weg ben ik…
Bron foto: www.dokterdokter.nl
Zo n dag vergeet je nooit! Je hart breekt verschillende keren….
O zo dapper ging ze dit aan ! Heel rustig en kalm en met een laatste zwaai ging ze de o k in…Power vrouwke!
Lieve Francien. Ik hoop dat de OK goed is verlopen. Ik denk aan jullie. Veel dikke knuffels van mij
Lieve francien en eugene wat n kanjer van een dochter.
Heel veel sterkte hoop dat de operatie geslaagd is. Zal voor jullie duimen .
Liefs van mij Trix
Inderdaad een powergirl!
Ik heb grote bewondering voor jou, maar ook voor je ouders en zussen.
Je houdt je kranig en ondergaat alles wat moet gebeuren op een krachtige manier! Toppertje(s) 🙂
Met bewondering lees ik jou artikel.
Met bewondering heb ik naar jullie gekeken op t.v.
Met bewondering heb ik jullie gezin jaren terug leren kennen als een prachtig mooi en warm gezin in Italië en ook toen ik mijn dochter voor een paar dagen bij jullie bracht.
Met bewondering hoe jullie met al deze tegenslagen om zijn gegaan.
Diep respect.
Vooral Beterschap voor jullie alle twee.
Prachtig geschreven weer Karlijn! Mega trots hoe jij en jullie dit doorstaan. Dikke kussen
Wat ben je dapper.Heel veel beterschap.
Heb weer kippenvel van je verhaal, beterschap en de groeten voor allemaal
Trots op jou hoe je dit allemaal doorsta ook voor je fam
Knap hoe je dit ondergaat, je hebt gelukkig heel veel steun van je ouders en zussen.
Wat goed dat je dit weer zo helder opschrijft. Hopelijk helpt het jou ook, maar het gaat zeker veel andere (jonge) patienten helpen. Petje af en alle goeds gewenst voor jou en je familie!
Ach lieve Lijntje!
Wat heb je dit weer prachtig opgeschreven! Net of ik erbij ben in het ziekenhuis. Ik hoop dat je heerlijk vertoefd hebt in jouw paradijs. Dikke kus en veel sterkte. Binnenkort gaan we uit eten.
Je moet zo veel doorstaan en doet dat zo dapper. Kanjer!
Hey Karlijn
Wat ben jij in een nachtmerrie beland meid.
Ik zie je nog op de Dintel lopen als jonge onbezorgde blom.
Ik hoop dat het goed met je gaat inmiddels.
Sterkte
Hoi Karlijn,
Wat heb je deze rot situatie prachtig verwoord en beschreven. Op 29 augustus heb ik ook de diagnose borstkanker te horen gekregen, de hele rit gaat voor mij nog beginnen. Het is mooi om te lezen hoe elke (jonge) vrouw hier op haar eigen manier mee omgaat. Je hebt waarschijnlijk geen idee hoe je mij, en zeker weten ook anderen, hiermee inspireert.
Ik hoop dat alles goed met je gaat. Zet ‘m op!
Liefs,
Susanne
Hallo,
Bij mij is er ook borstkanker gevonden in november 2017 ik ben 26 jaar en ben inmiddels bezig met chemo etc.
Ik vraag me af hoe dit bij anderen loopt ? En of je ook zo jong bent en of er erfelijke rollen spelen of je gewoon pech hebt ?
Veel succes nog
Hoi Dardane,
Mijn excuses voor de late reactie. Ik heb er geen melding van gekregen…
Maar meid, wat heftig! Wat ontzettend naar dat jij dit ook op je 26ste hebt gekregen :-(! Ik was zelf ook 26 (en nu 28). Het is voor mij nu bijna 2 jaar geleden.. ongelooflijk hoe snel de tijd gaat!!
Ik heb mijn hele traject beschreven in mijn columns.. Daar staan ook verhalen over mijn chemo’s. Misschien vind je het wel fijn om die te lezen?!
Heb je veel last van de chemo’s? Krijg je ook nog een operatie? Zo ja, wat dan?
Misschien ook goed om op deze site aan te geven dat je graag met lotgenoten in contact wilt komen. Dan kunnen ze gaan zoeken voor je, naar gepaste steun! Ik heb dat namelijk als heel erg fijn ervaren! Ik hoop dat dit voor jou ook geldt! Praten/chatten/mailen met iemand die hetzelfde meemaakt geeft veel steun!
Zet ‘m op meid! Weet dat je niet alleen bent! Als ik wat voor je kan doen, let me know!
Veel liefs Karlijn
Met tranen in mijn ogen lees ik hier je blogs. Met 38 jaar wat ouder dan jij was toen je het kreeg, zit ik nu volop in het traject. Vorige week de laatste AC gehad, volgende week de taxol kuur waar ik erg tegen op zie…. en daarna de operatie wat ook allerlei angsten en vragen oproept. Maar ook ik denk vaak, als zij het kunnen dan kan ik het toch ook!
Dank je wel voor je openhartig verhaal ❤