Ik sta te wankelen op mijn benen… Misselijk, o zo misselijk.. Ik kan maar kleine woordjes of zinnetjes zeggen want voor ik het weet komt er weer een vlaag misselijkheid aan. Ik ben aan het vechten tegen die vlagen. Ik zeg bijna niks, ik lig slapend of hangend op de bank. Ik voel me slap. Ik voel me naar. Alle woorden, geluiden en geuren zijn teveel. Overprikkeld door de chemische stof die in me zit. Het voelt alsof ik op dit moment niks meer aan kan. Er hoeft nu maar een piepklein dingetje te gebeuren en ik wankel nog meer… Het voelt als een soort van evenwichtsbalk waarop ik aan het wankelen ben. Het kan de ene kant op of de andere kant.. Ik blijf steeds maar hopen op de positieve kant. Hopen op positieve momenten op de dag en hopen dat morgen weer een betere dag wordt… Ik voel dat het zwaar is. Ik ben een zwaar gevecht aan het leveren. Voor mezelf en met mezelf. Mijn lijf is aan het vechten om beter te worden. Ik voel de zware hartkloppingen door mijn hele lichaam gaan.
Ergens ben ik best wel trots! Op mijn lijf! Maar ergens voel ik ook dat ik mezelf zielig vind op dit moment… Ik zie mezelf zoveel liever stralend en lachend door het leven gaan.. Dat doet zeer! Dat dit vandaag even niet lukt!
Ik merk ook dat mijn vader en moeder het moeilijk vinden om me zo te zien.. Vooral mama. Ik voel haar verdriet. De manier waarop ze naar me kijkt en me steeds in de gaten houdt. Ik zie de bezorgdheid in haar ogen. Zij ziet mij ook liever lachen.. Dat weet ik! Voor mijn moeder moet het ook een zware taak zijn… Haar jongste dochter zo hard zien vechten tegen die rot ziekte en niets kunnen doen. Ik weet dat ze dit alles van me over zou willen nemen als dat kon. Maar nee, dat wil IK dan weer niet. IK ga dit gevecht wel aan mama. I can do this!
Ik ben tijdens mijn chemo-weken de eerste week bij mijn ouders. Die eerste week is namelijk het zwaarst en de twee weken die daarna volgen ga ik lekker terug naar mijn eigen huisje. Ik woon op mezelf in Utrecht in een fijne, knusse studio. Ik vind het ontzettend fijn om mijn eigen plekkie te hebben en mijn eigen boontjes te doppen. Maar in deze barre tijden kan ik er niet omheen; ik heb gewoon soms echt de hulp nodig van mijn lieve ouders en zussen.
In die eerste week dat ik bij mijn ouders ben, ben ik niks waard. Ik ben ontzettend misselijk, slik anti-misselijkheidsmedicijnen, loop de hele dag in mijn pyjama en voel me enorm naar. Mijn zussen vroegen me laatst om het gevoel wat ik in die week heb eens te beschrijven. Zij kunnen natuurlijk niet in mijn koppie kijken en willen graag weten wat er allemaal speelt. Ik heb erover nagedacht om dit gevoel eens te beschrijven. Maar ik vind het echt heel lastig! Hoe kan je nou iets wat heel naar is en je lijf helemaal van de wap brengt echt goed beschrijven? Ik kan alleen vertellen dat ik me heel kwetsbaar voel tijdens deze eerste week van herstel. Toen bedacht ik me, misschien kan ik het beter uitleggen wanneer ik het in beeldspraak uitleg:
Ik begon met de vraag: Wat is voor jou het meest kwetsbare diertje wat je kent? Daarna ging ik verder: Voor mij is dat een ‘piertje’. Een Piertje dat op straat ligt; Kwetsbaar, kronkelend, niet echt weten wat ie moet doen, niet weg kunnen duiken onder de grond en wachtend op een vijand die hem als prooi ziet.
Zo. Nou. Gelukkig heb ik die eerste week van mijn chemokuur geen vijanden die mij als prooi zien (althans, daar ga ik even vanuit) maar de rest van de beschrijving klopt wel aardig. Zo voel ik me dus. Mijn zussen moesten wel lachen toen ze dit verhaal hoorden en konden zich ineens veel beter in mij verplaatsen. Ik kreeg een dikke knuffel en een kus van ze. “Hier piertje, hier heb je een beetje liefde! Dat zal je vast nodig hebben na zo’n zware week…. “
Bron foto: privécollectie Karlijn
Nog steeds dikke tranen, maar je doet t toch maar ! Mijn Kanjer ben je !
Met recht jouw kanjer? Wat een super knappe meid zoals ze zich door deze nare tijd heenslaat. Ook al zou ze haar evenwicht op die balk even verliezen, het vangnet om haar heen is stevig en vol liefde. Diep respect voor jullie allemaal
Iedere column weer kippenvel Karlijn, wat een *kracht*!
Veel liefs ook voor je ouders en zussen ?
Wauw, wat ’n kracht.
Wat ben je toch een sterke vrouw hoe je dit alles verwoord . Je bent gewoon een kanjer . Sterkte lieverd ???
Sterke meid ! In al deze ellende ! ik denk vaak aan jou en je familie , daar schiet je natuurlijk niks mee op maar ik hoop dat het je wat positieve energie geeft als je weet dat veel mensen aan je denken en met en voor jou en je vader duimen ! Liefs , Nora ?
En wederom pijnlijk mooi (en een beetje grappig) omschreven.. Hopelijk helpen de zonnestralen je ook een beetje mee! ?☀️
Pffffft Karlijn, afzien hoor. Hou je taai! En Francien ook.
lieve karlijn ,toppertje je verdient het om ook zo,n lieve zorgzame moeder te hebben , ga zo door meisje
Met een brok in mijn keel zit ik dit te lezen. Eigenlijk zijn er geen woorden voor! Wat zijn jullie dapper en doorzetters. Lieverds, houd vol! Ik ben onnoemelijk trots op jullie! Big hug xx
Bedankt lieve Lia.
Bedankt ook nog voor jullie lieve kaart; doet me goed!
We houden ons koppie boven water… Nog 5 chemokuren te gaan, nog 5 weken dus! Het eind is in zicht… aftellen dus!!
Lieve Karlijn, ik heb diepe bewondering voor je, wat ben je dapper en wat zullen ook anderen kracht uit je verhaal kunnen putten. En weet dat piertjes ook heel taai kunnen zijn.
Heel veel sterkte voor jou en je mooie liefdevolle familie. Warme groet Leontine Bal
Lieve Leontine,
Wat lief dat je me een bericht stuurt. Bedankt voor je fijne woorden.
Piertjes kunnen inderdaad ook heel taai zijn, kijk maar naar deze grote pier ;-)! Haha. Ik doe mn best om zo goed mogelijk door deze tijd te komen.. het lukt me tot nu toe nog wel goed! Het is alleen soms wat zwaar..! Maar we gaan door 😉 het is voor het goede doel!
Lieve groetjes! Karlijn
Nou Kalijn,wat een achtbaan waar je niet uit kunt stappen.
Wat een kracht gaat er van je uit,je kunt dit,je hebt de kracht.
Het mooie van een piertje; als er een stukje afgaat gaat ie door
Ook niet stuk te krijgen
Liefs Leon
Heel veel sterkte en beterschap Karlijn!
Lieve karlijn,
Wat moet dit heftig zijn zeg.
ik heb zelf ook afgelopen augustus een knobbel gevonden (4 bij 4) en dit bleek voorstadium borstkanker.
Mijn hele leven stond op ze kop en ook dat van me familie.
Kanker heb je niet alleen.
Eind september heb ik afscheid genomen van mijn borsten en ingeruild voor nepperds die mij niet ziek maken.
De angst overvalt me weer als ik je verhalen lees.
ik vind je een enorm dapper mens dat je dit zo van je af kan scrhijven.
ik wil je onwijs veel succes en sterkte wensen in deze onzekere periode.
You can do this!
Liefs, Gervaise
Lieve Karlijn,
Met een brok in m’n keel las ik jouw eerste bericht over jouw situatie. Ik kon het niet geloven en wist even niet hoe ik moest reageren. Wat een vreselijke ziekte is dit!!
Ik bid je alle goeds toe. Dat je jezelf op een of andere manier elke keer weer door die eerste week weet te halen. Dat je veel plezier zal beleven tijdens de goede momenten. Dat je je gesteund en geliefd zal voelen. Dat je familieleden het goed hebben. Dat je je niet alleen zal voelen.
Je bent een moedige, sterke vrouw! Ik heb enorm veel bewondering voor je.
Liefs, Esther
Diep respect voor de manier waarop je deze rotziekte aangaat. Je hebt het prachtig verwoord. Verschrikkelijk dit mee te moeten maken. Je mag met recht trots zijn op jezelf en je familie. Heel veel sterkte, Liefs Jean
Beste Karlijn, wat een rotziekte heb je en wat een rottijd moet je doormaken. Ik bewonder je doorzettingsvermogen en positiviteit, maar bovenal de kracht en creativiteit om dit proces met ons allemaal te delen. Mijn familie en ik leven met je mee, en hopen en wensen (en misschien ook bidden) dat je weer helemaal geneest.
Lieve Karlijn,
Je voelt jezelf een piertje , voor mij ben je krachtige tijger.
Beterschap en liefs voor je familie .
Haha bedankt Irene! Dat zie ik zeker als een groot compliment :-)! Ik ben ook liever een krachtige tijger dan een piertje als ik zou mogen kiezen :-p ! Haha! Bedankt voor je lieve bericht. Groetjes!!!
Dappere Karlijn,
Wat heb je het mooi verwoord!
Het doet idd pijn om je ouders zo verdrietig te zien. Vooral als je je zo naar voelt.
Wat goed omschreven, die pier! Vaak bedacht ik me hoe je dat gevoel inderdaad het beste uit zou kunnen leggen maar dit is geweldig, wel een pier waar al drie keer overheen is gelopen 😉 …. en die daarna nog 40 km moet kruipen ondanks dat ie geen puf meer heeft!
Hou je taai bikkel!
Voor je het weet heb je al je chemos afgevinkt en kun je, herstellende, terug kijken op een bizarre periode die noodzakelijk was om weer te kunnen lachen en shinen. Geloof me, ook dan zeg jij; het is achteraf best snel gegaan! Sterkte en succes vechter. Gelukkig heb je veel lieve mensen om je heen.
Turn the pain into power!
And you are stronger than yesterday!
Hoi Daphne,
Mooi toevoeging van het leven van een pier ?. Precies zoals je beschrijft.. het is eigenlijk niet écht uit te leggen. Maar deze beschrijving klopt wel aardig!!
Lief van je! Ik moet nu nog 5 chemo’s… (de werkelijkheid loopt iets voor op de dingen die ik hier post.. dus ik ben al wat verder in het traject) en ik kan niet wachten om deze 5 laatste rakkers af te vinken! Ik zal een gat in de lucht springen als ik dit achter de rug heb!!!
Maar je hebt zeker gelijk, de afgelopen weken zijn, hoe moeilijk en heftig ze ook waren, wel echt snel gegaan! Nog even doorzetten en volhouden!
Bedankt voor je bericht!
Veel liefs!! Karlijn
Wat doe je het goed, Karlijn! Als ik jouw verhalen lees, zie ik een sterke dame voor me! Ik bewonder je doorzettingsvermogen en je vertrouwen in jezelf! Heel veel sterkte topper en dikke kus voor je mams!
Bedankt lieve Britt! Dat is lief van je zeg. Ik probeer inderdaad zo goed mogelijk mijn koppie boven water te houden. Hoe moeilijk soms ook hoor..! Maar positief blijven is heuuul belangrijk nu!! Bedankt voor je fijne bericht. En mams geef ik een dikke kus! :-)! Groetjes!!
Lieve Karlijn.
Ik vind het zo goed dat jij je verhaal deelt met anderen. Hier kunnen anderen weer herkenning en kracht uit halen.
Zelf zit ik nu in de 1ste week na mijn 5de chemo! BAH BAH.
Je bent een Krachtig Piertje Karlijn!
Sterkte meis..