De dag van de grote operatie vertrekken mijn moeder, mijn zus, mijn vriend en ik al om 05:00 uur richting Amsterdam, waar we ons om 08:00 uur moeten melden. Nog net op tijd komen we aan bij het ziekenhuis.

Ik ben misselijk van de zenuwen en heb het idee dat ik niet de enige ben die zenuwachtig is. Ik mag naar dezelfde afdeling als de vorige keer en een verpleegkundige begeleidt ons naar de kamer. Het is een tweepersoonskamer maar ik lig op het moment alleen, dit vind ik wel prettig. Mijn bezoek mag daarom blijven. Ik vind het ook fijn dat wanneer ik straks wakker word, ik met niemand rekening hoef te houden. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar rond 11:00 uur is het wachten voorbij en is het grote moment aangebroken. Ik mag naar de operatiekamer.

Ik ben ontzettend zenuwachtig voor de ruggenprik en geef dit dus ook aan. De verpleegkundige in de voorbereidingskamer is heel lief en sleept me erdoorheen. Achteraf stelde het echt niets voor en heb ik er bijna niets van gevoeld. De plastische chirurg komt ook nog bij me langs om een verandering aan te brengen in haar persoonlijke kunstwerk. Ze tekent allerlei lijnen over mijn borstkas. Lijnen die haar tijdens de operatie wijzen hoe ze te werk moet gaan. In de operatiekamer is het druk en iedereen stelt zich aan me voor. Die afleiding is prettig en ik merk dat ik een beetje ontspan. Ook zie ik mijn arts vanuit het andere ziekenhuis en dit doet me deugd. Ze heeft zich aan haar woord gehouden. Al snel word ik in slaap gebracht.

Het eerstvolgende dat ik me herinner is dat ik wakker word en in een bed op de recovery lig. Direct til ik mijn operatiejasje omhoog en kijk ik naar mijn ‘nieuwe’ borsten. Ze zien er misvormd en blauw uit en zitten vol deuken en rimpels, maar toch ben ik vanaf dit eerste moment al heel tevreden. Het enige dat ik van begin af aan niet wilde, was plat wakker worden. Plat was ik nu zeker niet. Integendeel, ik werd wakker met een ‘cupje’ meer. Na een lange tijd uitgeslapen te hebben op de recovery mag ik terug naar de afdeling. Al snel is iedereen nieuwsgierig naar het eindresultaat en vol trots laat ik mijn nieuwe borsten zien. Mijn zus schrikt, maar mijn moeder en vriend reageren positief en rustig. Ze vinden het mooi gelukt. De foto’s die mijn vriend en ik samen bekeken hadden om ons voor te bereiden op de operatie waren een stuk heftiger.

De pijn is te verdragen, maar dit is te danken aan alle pijnstillers. Ik heb twee drains. Aan elke kant van mijn borstkas zit er één. Deze zijn ingebracht om overtollig wondvocht af te voeren. Ook heb ik een katheter. Dat is een slangetje die via je plasbuis wordt ingebracht en in je blaas uitkomt om zo te kunnen plassen. Ik heb als verpleegkundige nooit geweten hoe verschrikkelijk het is om een katheter te hebben! De verpleegkundigen daar heb ik dan natuurlijk ook gek gemaakt om dat ding eruit te halen. Maar helaas, daarvoor moest ik eerst gaan staan. Pas als dat lukte, zou de
katheter er de volgende ochtend uit mogen. Door de narcose en alle pijnmedicatie krijg ik van de middag en avond weinig mee, ik ben moe en slaap veel. Dezelfde avond mag ik naast het bed gaan staan met behulp van twee verpleegkundigen. Dit gaat goed, het voelt zelfs heerlijk om even niet meer in bed te liggen. Ik kan niet wachten op de volgende dag zodat die katheter eruit mag!

Bron foto: privécollectie Elja

< Vorige column Elja Volgende column Elja >