Tijdens het slechtnieuwsgesprek worden er nog bakken met informatie over ons heen gegooid. Operatie, mogelijk chemotherapie, mogelijk bestraling en hormoontherapie bij een hormoongevoelige tumor. Er is al meteen duidelijk dat mijn tumor niet HER2 positief is (in dat geval zou er nog een medicijn aan het behandelplan worden toegevoegd). De verpleegkundige neemt ons nog even apart, ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze informatie niet veel heb onthouden. Alleen dat er voor het mogelijke behandelplan meer onderzoeken nodig zijn zoals: het maken van een echo van de oksel, een MRI-scan van de borsten, een schildwachtersklierprocedure en het erfelijkheidsonderzoek word ingezet. Na het gesprek mag ik meteen door naar de röntgen voor de echo van de oksel en nog een mammografie. In een soort roes doorloop ik deze onderzoeken nog steeds verbaasd van het bericht dat de dokter net heeft verteld. Daarna besluit ik langs mijn eigen afdeling te gaan. Op weg erheen probeer ik me te bedenken hoe ik dit ga vertellen. Hoe vertel je je collega’s dat je kanker hebt, vooral op zo’n jonge leeftijd. Ongeloof en verbazing is dan ook in hun blikken af te lezen na het ontvangst van dit bericht.
Als ik thuiskom kijk ik vluchtig door al het papierwerk dat we hebben meegekregen. Boekjes genaamd: “operatie”, “narcose”, “chemotherapie” enzovoorts passeren de revue. Pas dan dringt het tot me door dat ik van het hele gesprek met de verpleegkundige weinig heb meegekregen. We besluiten zo snel mogelijk het nieuws aan onze ouders te gaan vertellen. Nog nooit heeft een autorit naar mijn ouders zo lang geduurd, voor mijn gevoel een eeuwigheid. De dagen passeren en de meeste vrienden en kennissen worden op de hoogte gebracht van de situatie. Vol ongeloof en geschokt reageren mensen, sommige moeten zelfs huilen. Ikzelf blijf koel, zakelijk en positief onder mijn nieuwe motto: Alles komt goed, alleen via een omweg!