Het is zo ver, de eerste operatie staat vandaag op de planning, de schildwachtklierprocedure. Met gezonde zenuwen ga ik die ochtend naar het ziekenhuis, weer bijgestaan door mijn beste supporters: mijn moeder en mijn vriend. Tijdens deze operatie wordt de poortwachterklier verwijderd. Na de operatie zal de klier onderzocht worden, om eventuele uitzaaiingen uit te sluiten of te bevestigen. Gelukkig zijn er tot nu toe geen aanwijzingen voor uitzaaiingen. Als in deze lymfeklier toch kankercellen zitten worden de andere lymfeklieren in de oksel ook verwijderd, wat een hoop bijbehorende klachten met zich meebrengt.
Allereerst moet ik me melden bij de nucleaire afdeling. Hier gaan ze een soort radioactieve vloeistof rond de tepel inspuiten om zo de eerst gelegen lymfeklier, die weefselvocht met eventueel aanwezige kankercellen uit de borst filtert, op te sporen. Bij uitzaaiingen zal deze klier ook als eerste worden aangetast. Ik vond het maar eng klinken, radioactief materiaal dat ze in mijn borst gingen spuiten. Na vier spuiten wordt met behulp van foto’s gecontroleerd of de poortwachterklier goed zichtbaar is. Ik zag op tegen de spuiten, maar deze waren gelukkig niet erg pijnlijk, ze veroorzaakten slechts een blauwe kleur. Tegen de middag meld ik me op de afdeling ‘kort verblijf’, waar ik gelukkig ook al snel voor de operatie aan de beurt ben. Klinkt stom, maar eigenlijk vind ik deze operatie niet zo eng wetende wat nog komen gaat. Vrij ontspannen word ik dan ook na alle checks en voorbereidingen onder narcose gebracht. Na de operatie ben ik vrij snel wakker, heb weinig pijn en mag ik al snel terug naar de verpleegafdeling. Daar wordt me verteld dat zodra ik heb geplast en gegeten heb naar huis mag. Lekker eigenwijs drink ik gauw drie glazen water op en duw daarachteraan ook nog twee boterhammen naar binnen. Daarna moet ik al meteen naar het toilet om te plassen. Mijn trouwe supporters liggen in een deuk, omdat dit een typische actie voor mij is. Zo snel mogelijk naar huis en daar rustig aan verder opknappen.
Diezelfde avond krijg ik nog een telefoontje van de geneticus, gelukkig met goed nieuws. Het bloedonderzoek toonde namelijk aan dat ik niet genetisch belast ben, gekeken naar de afwijkende genen die bekend zijn. Dit maakt mijn toekomstbeeld een stuk zekerder en ook voor mijn familie is dit een geruststelling. Ik ben ontzettend opgelucht. Van alle onderzoeken vond ik dit persoonlijk wel de belangrijkste, omdat dit niet alleen invloed op mijn leven zou hebben, maar ook op dat van mijn moeder, mijn zus en mijn eventueel toekomstige kinderen.
De dagen na de operatie doe ik het rustig aan, de wond en het strekken van de armen is wel iets gevoelig, maar zo eigenwijs als ik ben neem ik geen pijnstillers en knap ik snel op. Eind van die week ontvang ik de uitslag over de onderzochte poortwachterklier, ook dit is positief nieuws! Er zijn geen kwaadaardige cellen aangetroffen, dus geen uitzaaiingen in de lymfeklieren. Ik besluit om de grote operatie te annuleren. Ik neem contact op met de mamaverpleegkundige en leg haar nogmaals uit dat ik voor de second opinion ga. Ik benoem dat ik het niet handig vind dat zij al een operatiedatum hadden gepland. De mamaverpleegkundige reageert heel nonchalant; “dus je wilt de operatie annuleren?” waarop ik haar vertel dat een second opinion niet veel nut zal hebben als ik de operatie al ben ondergaan!

(Bron afbeelding)

< Vorige column Elja Volgende column Elja >