Op jonge leeftijd kwam ik al in aanraking met kanker in mijn omgeving. Toen ik aan mijn opleiding tot verpleegkundige begon, wist ik meteen dat het één van de vakgebieden is waar mijn hart ligt. Na mijn diplomering startte ik dan ook al snel op de hematologie/oncologie afdeling in het ziekenhuis. Ik had net mijn inwerkperiode afgerond en mijn vast contract gekregen toen ik tijdens de avonddienst twee pijnlijke steken vlak boven mijn borst voelde. Als reactie duwde ik op de pijnlijke plek, waar ik tot mijn verbazing een klein knobbeltje voelde. Ik deed regelmatig zelfonderzoek van mijn borsten maar dit had ik niet eerder gevoeld. Ik vroeg me af wat het kon zijn, veel tijd om er aan te besteden had ik niet, ik was immers aan het werk. Ik wuifde het dan ook al snel weg als een spierknobbeltje, cyste, of iets van dat soort. Na een dikke maand zit het knobbeltje er nog. Onbewust word ik toch een beetje bezorgd. Ik weet dat de kans om op mijn leeftijd om borstkanker te krijgen kleiner is dan 1% procent maar toch… Ik besluit voor mijn eigen geruststelling een afspraak te maken bij de huisarts.
Na een keer voelen krijg ik direct een doorverwijzing naar het ziekenhuis voor een echografie. Ik besluit om alleen naar de afspraak te gaan, verwachtende en hopende dat er niets uit het onderzoek komt praat ik mezelf moed in; ‘’ik ben toch immers pas 22’’. Terwijl ik tussen verschillende vrouwen van boven de 45 jaar in de wachtkamer zit, voel ik me totaal niet op mijn gemak. De verpleegkundige roept mijn naam en ik loop met haar een behandelkamer in. De radioloog bekijkt beide borsten en stopt bij de knobbel. Hij bekijkt de knobbel van verschillende hoeken en controleert daarna ook mijn linker oksel. Ik kijk op het scherm mee en er bekruipt me een angstig gevoel. De radioloog wil een biopsie doen waarbij er met een naaldje een stukje weefsel weggehaald wordt. Op dat moment realiseerde ik me dat in m’n eentje naar deze afspraak gaan wellicht niet zo een goed idee was. Ik moet een afspraak maken op de mammapoli en zou een week later de uitslag van de biopsie ontvangen.
In die week heb ik het hele huis van boven tot onder gepoetst, de was weggewerkt en echt naar de datum van de uitslag toegeleeft. Ik hoopte nog steeds dat ik iets te vieren ging hebben. Mijn partner en ik hebben besloten voor alle zekerheid toch maar samen naar het ziekenhuis te gaan. Ik meld me aan de balie en we nemen plaats in de wachtruimte. Als ik word geroepen is mijn vriend net naar het toilet. De arts reageert rustig en zegt dat we wel even zouden wachten met naar de spreekkamer lopen. Ik wist gelijk al, dit is niet goed. In de spreekkamer zitten de arts, een chirurg, een chirurg in opleiding, een radioloog en de mammaverpleegkundige. Het slechtnieuwsgesprek stond voor mij al vast.
De arts deelt meteen de klap uit en zegt dat er in de knobbel kwaadaardige cellen zijn gevonden. “U hebt borstkanker.” Mijn partner schrikt zich rot en weet niet wat hem overkomt. Ik daarentegen reageer heel koel en wil eigenlijk meteen weten hoe en wat we qua behandeling kunnen gaan doen. Voor mij voelt het alsof het over een patiënt van me gaat.
Bron foto: collectie SJB