Vanwege de overstap naar een ander ziekenhuis duurt het wachten op de operatie wat langer. Ik zie dit als iets positiefs, haastige spoed is zelden goed. In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk van de zomer te genieten, leuke dingen te ondernemen en vooral veel zwemmen! Niet zo spannend om veel over te schrijven, maar het is fijn dat er tijd is om alles even te laten bezinken en om nog even te genieten hoe dubbel dat ook voelt. Tijdens de lange wachttijd van bijna twee maanden staat er een belangrijk laatste gesprek gepland met mijn oorspronkelijke chirurg in het eerste ziekenhuis. Het voelt vreemd om de keuze te maken om mij in een ander ziekenhuis te laten opereren mede doordat ik zelf in dit ziekenhuis werk. Ik wil met haar bespreken waarom ik deze keuze maak en wat mijn gevoel hierbij is. Eigenlijk wil ik dat zij zich in mijn situatie inleeft. Dat ze mijn situatie met me meebeleeft. Ik wil haar laten inzien dat mijn borsten een deel mijn vrouwelijkheid zijn. Het deel waarmee ik in de toekomst borstvoeding wilde gaan geven. Een deel van mijn lichaam dat ik bewust ga verliezen. Dat is voor iedere vrouw een moeilijke periode. Vooral voor een jonge vrouw in de bloei van haar leven. De operatietechniek van het andere ziekenhuis is in mijn ogen veel vrouwvriendelijker. Hier in het ziekenhuis waar ik ook werk loopt een studie met een dergelijke operatie waarbij de borstprotheses al meteen worden geplaatst in plaats van eerst expanders. Bij de loting daarvan werd ik negatief uitgeloot. Ik wil niet plat wakker worden, zeker niet als dat niet nodig is. Bij de operatie die nu bij mij uitgevoerd gaat worden plaatst de plastische chirurg meteen siliconenprotheses, aangezien andere reconstructies waaronder een met eigen weefsel, bij mij niet mogelijk zijn. Mij lijkt het veel prettiger om wakker te worden met ‘nieuwe borsten’ in plaats van met expanders. Die zorgen slechts voor een kleine bolling en daarbij verlies ik mijn eigen tepels. De expanders zouden in de loop van de tijd moeten worden opgevuld tot het gewenste volume en dan worden vervangen door siliconenprotheses. Tot mijn verbazing geeft de arts aan dat ze zich hierin kan vinden en dat zij wellicht diezelfde keuze zou hebben gemaakt. Mijn verbazing wordt alleen maar groter als de arts de vraag stelt of ze bij mijn operatie in het andere ziekenhuis mag komen meekijken. Ik vind dit natuurlijk een bijzonder mooi voorstel en antwoord dan ook meteen volmondig ja.